Δημήτρης Λαβατσής
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ
Η συνεχής και σε όλα τα επίπεδα βάναυση πολιτική των κυβερνήσεων της κρίσης, αυτή που ο Παπανδρέου ονόμασε επανάσταση(!) του αυτονόητου, με τον εντελώς αντιδημοκρατικό τρόπο επιβολής της, έχει ένα βολικό για την εξουσία αποτέλεσμα: απελπίζει τον πολίτη που την υφίσταται σε όλες τις πλευρές της καθημερινότητάς του. Τον εξωθεί σε μια καταθλιπτική άρνηση της πολιτικής. Ταυτόχρονα, τον φρικάρει με τις γελοιότητες για την σωτηρία της πατρίδας, από την οποία όλοι βεβαίως θα ωφεληθούμε. Η επίκλησή της από τους εκμεταλλευτές μας, μαζί με τον απόλυτο κυνισμό του Πάγκαλου, θα ήταν αστεία αν δεν ήταν ο επίσημος λόγος αυτών που μας κυβερνάνε. Πολλοί εργαζόμενοι και οι άνεργοι βρισκόμαστε ανάμεσα στις μυλόπετρες της ανέχειας με περισσότερους ακόμα να πιεζόμαστε από την ανασφάλεια για το αύριο. Ακόμα και όσοι τα βγάζουν πέρα σήμερα με σχετική άνεση δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο. Αν υπολογίσουμε ότι οι μισθωτοί αποτελούν το 65% του ενεργού πληθυσμού και σε αυτούς προσθέσουμε και τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους (χωρίς να υπολογίσουμε τις μικρές επιχειρήσεις που απαξιώνονται ανεπίστρεπτα) τότε το 88-90% της δυσαρέσκειας από την κυβερνητική πολιτική που καταγράφουν έγκυροι δημοσκόποι έχει την υλική του βάση. Όλος λοιπόν αυτός ο κόσμος έχει στην καλύτερη περίπτωση έλλειψη ελπίδας και προοπτικής. Έχει όλους τους παραπάνω λόγους να θυμώνει με τη βιαιότητα της πολιτικής της κυβέρνησης , αλλά και με τον ολοκληρωτισμό της εξουσίας. Η οποία αγνοώντας με τους συνήθεις τρόπους-συκοφάντηση, δικαστήρια, καταστολή, απολύσεις, ΜΑΤ-κάθε διαμαρτυρία και κινητοποίηση επιδιώκει την υποταγή στον σύγχρονο φασισμό. Δηλαδή στην πολιτική που υπηρετεί τον επενδυτή και το κέρδος κάνοντας πολτό τις κοινωνικές ανάγκες και την αξιοπρέπεια της εργασίας. ΤΟ ΧΩΡΙΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΚΕΡΔΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ! Το καθήκον μας όσων μάθαμε να πιστεύουμε, μέσα από όσα ζήσαμε σε προηγούμενες εποχές, στην αξία της αλληλεγγύης, αλλά και στη δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα, ώστε η ζωή να γίνει δίκαιη για όλους, είναι επομένως βαρύ. Έχουμε να αντιπαλέψουμε «ένα κράτος που θριαμβεύει με μιαν ατέλειωτη στριγγλιά»*, που μοιάζει πανίσχυρο. Έχουμε να σπάσουμε το τσιμέντο της αδιαφορίας ,δηλαδή τον ατομισμό του τρομαγμένου διπλανού μας. Να αναδείξουμε την ελπίδα που μας δίδαξαν οι κοινωνικοί αγώνες της ιστορίας, αλλά και τα προσωπικά μας βιώματα . Να μιλήσουμε για την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη αυτών που αδικούνται. Για το δίκιο των «αδύνατων». Γιατί όπου υπάρχει αδικία το δίκιο είναι του αδύνατου. Να πείσουμε για την ανωτερότητα αυτού του δικαίου και τη δυνατότητά του να αλλάξει τον κόσμο. Με τον μόνο τρόπο: τους συλλογικούς αγώνες Η συμμετοχή μας και η βοήθεια στην οργάνωση αυτών των αγώνων είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο η Αριστερά οφείλει να υπάρχει σαν οργανωμένη δύναμη. Οι εκλογές, επομένως, για την αριστερά έχουν νόημα μόνο ως ευκαιρία: εκεί που οι άλλοι πλακώνονται για να καταλάβουν καρέκλες και να διαχειριστούν την κατάντια, εμείς θα εκφωνήσουμε τα αιτήματα, τις προτάσεις, τις αγωνίες των περιφρονημένων αναγκών της κοινωνίας των από κάτω. Γιατί σε αυτήν την κοινωνία ανήκουμε. Και αν φαίνεται αυτό λίγο, είναι απόλυτα αναγκαίο .Γιατί «μια πορεία χιλίων μιλίων αρχίζει με ένα βήμα». Θα το κάνουμε μαζί. Για να προχωρήσουμε την επομένη των εκλογών, πέρα από την καταγγελία, στην απαραίτητη υλοποίηση της κοινωνικής ανυπακοής. Στην προσπάθεια αυτοοργάνωσης των από κάτω ως αντί –εξουσία. 19-10-10
