Γράφει: Λευτέρης Παπαδόπουλος*
Τη Δευτέρα παίρνω άδεια. Και, όπως πάντα, εδώ και δεκαετίες, θα πάω στη Λέσβο - στον Μόλυβο. Είναι το χωριό μου, πια, ο Μόλυβος. Αλλά, πρωτίστως, είναι το χωριό της Υακίνθης. Της κόρης μου. Εκεί έζησε τα πρώτα καλοκαίρια της ζωής της. Από 2 ετών. Εκεί βρίσκονται όλες οι παιδικές φίλες της. Κοριτσάκια, που μεγάλωσαν μαζί της, ερωτεύθηκαν και, τα περισσότερα, έχουν παντρευτεί και είναι πλέον μανάδες. Ωραία πράγματα!
Εχουμε μια ξεχωριστή παρέα στον Μόλυβο. Ο Τίτος Πατρίκιος. Οι ντόπιοι Σταύρος Τσακυράκης (καθηγητής της Νομικής) και Κλεάνθης Τσακυράκης (ψυχίατρος) με τις γυναίκες τους - την Πόπη και την Ελένη. Ο Π. Κυριακού. Ο συνάδελφος Τάκης Θεοδωρόπουλος και η αρχιτεκτόνισσα σύζυγός του Ανθή Ξενάκη. Η σκηνοθέτις Ράια Μουζενίδου - η γυναίκα μου. Η Κατερίνα Καμάρα του ιστορικού «Ζ.Μ.» και η Αταλάντη Σιάγα. Και, βέβαια, οι μόνιμοι επισκέπτες: οι καθηγητές Φώντας Βερύκιος, Δημ. Μόσχος, Γιώργος Τσεμπελής και οι δημοσιογράφοι Πάσχος Μανδραβέλης, Ηλίας Κανέλλης, Σήφης Πολυμίλης.
Θα μπορούσε ο Μόλυβος να είναι «πρώτης κατηγορίας» τουριστικό θέρετρο, όπως η Μύκονος, η Πάρος, η Αντίπαρος, η Σαντορίνη. Η ομορφιά του είναι ανυπέρβλητη! Δεν είναι τυχαίο ότι ο Βενέζης είχε σπίτι στην Εφταλού, ο Μυριβήλης εμπνεόταν από τα σοκάκια του, έχει παράρτημα της Σχολής Καλών Τεχνών, ήταν αγαπημένος τόπος του Πίτερ Μπρουκ, του Τάκη, του Λαζόγκα. Δεν έγινε Μύκονος. Και καλύτερα που έμεινε όπως ήταν: χειροποίητος, φιλικός, αλλά όχι δουλικός προς τους ξένους τουρίστες, ήρεμος. Φυσικά, μερικοί επιχειρηματίες κάτοικοί του θα ήθελαν να είναι πολυτελής, με τη λάμψη τηλεοπτικού αστέρα, για να βγάζουν λεφτά. Η μεγάλη απόσταση, όμως, από την Αθήνα, τα ναύλα, που είναι υπολογίσιμα, και ο ήπιος χαρακτήρας του κράτησαν μακριά το «πλαστικό» και το δήθεν και υποκλίθηκαν στη μαγεία.
Τη δεκαετία του '80 έπρεπε να έχει κανείς «μέσον» για να εξασφαλίσει ένα δωμάτιο & να περάσει δέκα μέρες στον Μόλυβο, να πεταχτεί ώς την Πέτρα και την Παναγία τη Γοργόνα, στη Συκαμνιά. Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα. Το αφηνιασμένο πλήθος εκείνης της εποχής ανακάλυψε άλλες διεξόδους, για να επιδειχθεί και να «λάμψει». Κι εμείς, οι αιώνιοι φίλοι του χωριού, βρήκαμε την ησυχία μας.
Αλλά ο κόσμος - πολύς κόσμος - έρχεται και θα 'ρχεται. Από τη Μακεδονία, κυρίως, μα και από την Τουρκία, που βρίσκεται σε απόσταση μισής ώρας. Τρελαίνονται οι Τούρκοι μόλις φτάνουν στο λιμάνι! Και δώσ' του ούζα και δώσ' του τραγούδια και ζεϊμπέκικα. Κι ας είναι οι καιροί δύσκολοι και τα φράγκα λιγοστά. Τα δηνάρια, που λέει ο φαρμακόγλωσσος ο Σταύρος.
Καλό καλοκαίρι σε όλους.
*Δημοσιεύτηκε σήμερα Σάββατο 14/07/2012 στην εφημερίδα "Τα ΝΕΑ" στη στήλη "Ματιές" του Λευτέρη Παπαδόπουλου
