Για πάντα καθίκι

Γράφει: Οδυσσέας Ιωάννου/protagon.gr

Aν δεν την πειράζει την «γενιά του Πολυτεχνείου» να είναι ομοτράπεζοι στο Υπουργικό με χουντικούς και ακροδεξιούς, εμένα μου περισσεύει. Ούτε θύμωσα, ούτε στενοχωρήθηκα. Δεν με τσαλάκωσε η εικόνα της ορκωμοσίας τους. Έχουν περάσει δυο τρεις ώρες (…) που δεν με απασχολεί τι κάνουν οι άλλοι, αλλά τι κάνω εγώ.  Κανείς δεν μπορεί να σου κάνει κάτι αν δεν τον αφήσεις εσύ να σου το κάνει. Τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμών. Τους έπαιρνε και το έκαναν. Τι γκρινιάζεις; Και κυρίως με ποιον τα έχεις; Έκλεψαν, λήστεψαν, σκότωσαν, ειρωνεύτηκαν, τσάκισαν ανθρώπους, υποδούλωσαν γενιές, πλούτισαν, έγιναν κρέατα, χάλασαν, μύρισαν. Γιατί όχι και αυτό; Στις συνεντεύξεις που θα δώσουν ορισμένοι μετά από χρόνια- ελπίζω από το εξωτερικό- θα πουν πως προείχε η σωτηρία της πατρίδας, ήταν ακραίες οι συγκυρίες, υποχρεώθηκαν, μπλα, μπλα, μπλα…

Πραγματικά, δεν με νοιάζει. Τους έκαναν υπουργούς για όσο ζουν οι μύγες, για όσο γεννάνε τα κουνέλια, για όσο κοιμούνται οι αρκούδες.  Θα τους μείνουν οι φωτογραφίες, ελπίζω.

Αν έβλεπαν όνειρα, θα περνούσαν από τον ύπνο τους ο Παναγούλης κι ο Παττακός και θα τους έφτυναν εκ περιτροπής. Και οι δύο! Αλλά τα όνειρα είναι για τους συναισθηματικούς και η πατρίς τώρα χρειάζεται λύσεις από τεχνοκράτες, από ανθρώπους που έχουν κάνει τα περάσματά τους από τα MIT και τα HARVARD. Λες κι εκείνοι που μας έφτασαν εδώ είχαν τελειώσει την Γκράβα…

Δεν υπάρχει χυδαιότερη δικαιολογία στην ιστορία της ανθρωπότητας από το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το ίδιο το μέσο είναι ο σκοπός.  Το μέσο είναι η ζωή μας και από αυτό κρινόμαστε. Οι απώτεροι «μεγάλοι στόχοι» είναι συνώνυμοι με την «τελική λύση» και φύτρωσαν μόνο στα μυαλά μεγαλομανών, αμοραλιστών και ψυχοπαθών ηγετών. Πες μου πώς περνάς μία μέρα σου κι εγώ θα καταλάβω για την ζωή σου. Εκείνο το «σήμερα καθίκι αλλά αύριο άγγελος», σημαίνει «για πάντα καθίκι».