Η πραγματικότητα κάνει θόρυβο

"....Εάν οι μικρές δόσεις με τις οποίες διοχετεύεται το δηλητήριο στον οργανισμό της κοινωνίας μας δεν μας είχαν κάνει ανθεκτικούς, εάν τα αυτιά μας και κυρίως οι ευαισθησίες μας δεν είχαν υψώσει μικρά τείχη προκειμένου να αποκρούουν τις δυσάρεστες ειδήσεις, εάν δεν ήμασταν κομμάτια (με τις πολλαπλές έννοιες) η Αριστερά, η κοινωνία και οι άνθρωποι, εάν δεν ήμασταν στραμμένοι στα μέσα του εαυτού μας ως Αριστερά, ως κοινωνία και ως άνθρωποι....
Εάν...λοιπόν και εάν... δεν συνέβαιναν όλα αυτά που ξέρουμε, θα αποτελούσε συγκλονιστική μαρτυρία η αυτοκτονία του απολυμένου-"παραιτηθέντος" του Πράκτικερ. Έσχατη πράξη απόγνωσης και έσχατη καταγγελία ή πρώτη πράξη εξέγερσης.

"Δεν μπορώ να σκεφτώ και πολλά πράγματα. Τώρα, όλη τη μέρα μας ζαλίζουν για τις συμβάσεις. Εξάλλου, όπως έχουν έρθει τα πράγματα, όλα είναι 50/50. Ή άνεργος ή μένεις και περιμένεις το αβέβαιο μέλλον. Απλώς κερδίζουμε χρόνο." έγραφε στην προσωπική του σελίδα στο facebook. Κι επειδή ο κερδισμένος χρόνος τελείωσε, ο Στέφανος Βαλαβάνης, ο οποίος με το μισθό του στήριζε την καρκινοπαθή αδελφή του και τον παραπληγικό ανιψιό του, έδωσε τέλος οριστικό στο χρόνο του με απαγχονισμό. Η εταιρεία δεν λέει ότι τον απέλυσε αλλά πως παραιτήθηκε. Αλήθεια, πώς παραιτείται ένας άνθρωπος με τέτοια ανάγκη και τέτοια άποψη; "Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που την προηγούμενη κιόλας μέρα έχει υπογράψει μείωση μισθού, δείγμα ότι έχει μεγάλη ανάγκη τη δουλειά του, την επόμενη να παραιτείται χωρίς αποζημίωση και χωρίς καν το δικαίωμα επιδόματος ανεργίας;", αναρωτιούνται συνάδελφοί του.
Οι λεπτομέρειες των όσων συνέβησαν πριν από την απόλυση-παραίτηση έχουν σημασία για να δείξουν το κλίμα τρόμου μέσα στο οποίο δουλεύουν σήμερα εργαζόμενοι σε πάρα πολλές εταιρείες, ιδιαίτερα σε παρόμοια υπερκαταστήματα, αλλά δεν αλλάζουν την ουσία της πράξης και του όλου προβλήματος. Όπου οι ανθρώπινες ζωές είναι αναλώσιμα υλικά, όπου πρωταγωνιστές της ανάλωσης γίνονται άλλοι εργαζόμενοι, σεκιουριτάδες, προιστάμενοι, συνάδελφοι κτλ, οι οποίοι είναι αναλώσιμοι της επόμενης στιγμής, όπου οι ίδιοι οι αναλώσιμοι ξέρουν αλλά δεν μπορούν, σκέφτονται αλλά δεν τολμάνε.
Τώρα εσύ βγάλε λόγους για την εργατική τάξη που πρέπει να εξεγερθεί -και ασφαλώς πρέπει- αλλά όταν σου μιλάνε για τις διαθεσιμότητες της Χαλυβουργικής ή για την αυτοκτονία στο Πράκτικερ απαντάς με μια μελλοντική εξέγερση η οποία θα αλλάξει την κοινωνία, χωρίς εκείνη προς το παρόν να αλλάζει, και νομίζεις πως έχεις εκπληρώσει το καθήκον σου απέναντι στους μελλοντικούς αυτόχειρες, πως είσαι αθώος γιατί κάνεις, όπως λες, ό,τι μπορείς. Η πραγματικότητα κάνει θόρυβο αλλά εμείς είμαστε απασχολημένοι με τις δικές μας απαγγελίες.
Ωστόσο, νομίζω πως υπάρχει πλέον ένα μέτρο για να μετρηθούμε με την πραγματικότητα και να εξακριβώσουμε την επάρκειά μας. Και αυτό δεν είναι τα κατεβατά των ανακοινώσεων και των καταγγελιών, αλλά το πόσο ματώνουμε, μέσα κι έξω μας, όταν φτάνουν παρόμοιες ειδήσεις. Ίσως τότε να σκεφτούμε πιο πρακτικά, για όλα αυτά τα ασήμαντα και "ρεφορμιστικά" που αφορούν την επιβίωση ανθρώπων. Κι ίσως τότε να γίνουν αναγκαία όλα τα αναγκαία προγράμματα των μεγάλων στόχων....."

 

του Θανάση Σκαμνάκη / εφημερίδα ΠΡΙΝ