Η Προστασία Της Δημόσιας Περιουσίας

Γράφει ο Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης.

Τώρα που το Πλωμάρι και η περιοχή του έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο διοίκησης, μια και μόνο ο αντιδήμαρχος Γιάννης Κουτζαμάνης, παραμένει στο πόστο του, άλλωστε ο απερχόμενος δήμαρχος είχε παραδώσει την εξουσία πριν ακόμα την παραλάβει, θυμήθηκα μια ιστορία. Πολλά χρόνια πριν, ζούσε στο Πλωμάρι μια μοναχική γυναίκα, που αγαπούσε τον τόπο της, αλλά δεν γνώριζε καλά τους συνανθρώπους της και δεν είχε καμιά συνείδηση των πολιτικών ηθών.  Είχε ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα, λίγο πιο πέρα από την Αγία Βαρβάρα, αντιπροσωπευτικό δείγμα της νησιώτικης αρχιτεκτονικής, με όλα τα απαραίτητα παρακολουθήματα. Φούρνο, κοτέτσι, στάβλο για τα μεγαλύτερα ζώα, κληματαριά, πηγάδι για νερό κι ότι άλλο χρειαζόταν για να εξυπηρετείται μια αγροικία της εποχής της. Γύρω απ’ αυτό υπήρχε ελαιόκτημα εκατόν τεσσάρων στρεμμάτων, που κατέληγε σε δυο τουλάχιστον όρμους, απ’ αυτούς που όλοι μας ονειρευόμαστε να απολαύσουμε είτε κολυμπώντας στα νερά τους, είτε ονειροπολώντας με τις ανατολές και τις δύσεις του ήλιου και του φεγγαριού.

Κι αυτό το έχει της, η Ειρήνη Γιασέλλη, μια και δεν είχε παιδιά, το άφησε στο Δήμο Πλωμαρίου. Όλο και κάπου θα του χρησιμεύσει σκέφτηκε η αγαθή δέσποινα, πριν φύγει από τη ζωή.

Παρέλαβε την κληρονομιά ο Δήμος Πλωμαρίου, την έγραψε στα χαρτιά του, έκανε και κανά δυο μνημόσυνα για την ανάπαυση της ψυχής της, που έτσι κι αλλιώς αναπαυμένη ήτανε, κάνοντας αυτό που λαχταρούσε. Τα χρόνια περνούσαν και κανένας δεν σκεφτόταν σε τι μπορούσε να χρησιμεύσει «τσ’ Γιασέλινας του πυργέλ», ώσπου περίπου είκοσι χρόνια πριν, επί δημαρχίας Μυρσίνης Ψώμου το 1994, τότε που η Ευρώπη, μας έστερνε χρήμα με το τσουβάλι, αποφασίσθηκε αξιοποιηθεί το διαμάντι αυτό, που παρέμενε ακατέργαστο, μέσω κάποιου προγράμματος. Το σχέδιο προέβλεπε την δημιουργία μιας πρότυπης γεωργοκτηνοτροφικής μονάδας, για τουριστική εκμετάλλευση.

Η μελέτη εκπονήθηκε, το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε, τα κονδύλια είχαν βρεθεί, όταν κάποιος, στέλεχος αργότερα οικολογικής περιβαλλοντικής κίνησης, προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, με το αιτιολογικό ότι η απόφαση του Δ.Σ. Πλωμαρίου, δεν είχε την σύμφωνη γνώμη της τότε Κοινότητας Πλαγιάς, στοιχείο τυπικά απαραίτητο κατά την νομοθεσία.

Οπότε όπως μπορεί να αντιληφθεί «ο πάσα εις», η προσπάθεια προσέκρουσε σε ύφαλο και έγινε συντρίμμια. ΄ Έκτοτε το αγρόκτημα της Ειρήνης Γιασέλλη, βυθίζεται στην εγκατάλειψη και ενδεχομένως στην καταπάτηση. Το παραθαλάσσιο οίκημα καταρρέει, έχοντας μείνει σχεδόν χωρίς στέγη, με τα παντζούρια του να τα δέρνουν οι νοτιάδες και τα υποστατικά του να έχουν περίπου εξαφανισθεί.

Το φθινόπωρο του 2009, ο πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. Πλωμαρίου και κάτοικος της περιοχής Γιάννης Μαρσώνης, κατάγγειλε συγκεκριμένο άτομο, ότι το έχει καταπατήσει περιφράσσοντας ένα τμήμα της δημοτικής ιδιοκτησίας, εντελώς συμπτωματικά λίγα μέτρα από την ακτή ενός από τους πανέμορφους κόρφους της.

Η αντιπολίτευση έφερε το θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο και λήφθηκε μια από τις συνήθεις αποφάσεις ρουτίνας. «Να ερευνήσει η αρμόδια επιτροπή την καταγγελία και να αναφέρει σχετικώς». Ένα χρόνο μετά από αυτήν την απόφαση, που περιέργως δεν ανιχνεύεται στα πρακτικά του Δ.Σ., δεν υπήρξε η παραμικρή εξέλιξη. Η περίφραξη όμως υπάρχει. Που εκτός από τα όποια μέτρα της δημοτικής περιουσίας, έχει περιλάβει και το παρακείμενο ρέμα, προς δόξαν των εποπτευουσών δημοτικών υπηρεσιών.

Τέσσερα χρόνια πριν, κάποιοι αφελείς, που ήθελαν να δουν κάτι να κινείται στον Δήμο, πρότειναν να εφαρμοσθεί στον χώρο το υπάρχον τοπογραφικό σχέδιο. Για να διαπιστωθεί αν το κληροδότημα της αφελούς, πλην φιλοπάτριδος Ειρήνης Γιασέλλη, είναι ακόμα όσα στρέμματα χαρτογραφήθηκαν κάποτε ή του λείπουν κάποια κομμάτια. Ούτε η δημοτική αρχή συγκινήθηκε τότε, ούτε η τεχνική υπηρεσία βρήκε τον χρόνο, μέσα στον φόρτο εργασίας, που την έπνιγε (!), να κάνει αυτό το απλό πράγμα.

Ενδεχομένως στα προγράμματα των αυτοδιοικητικών παρατάξεων να υπάρχει και το κεφάλαιο, προστασία της δημόσιας περιουσίας. Εξ άλλου προεκλογικά είναι ένα κεφάλαιο ανέξοδο. Μετά είναι που πονάει, όταν μάλιστα οι δημόσιες γαίες, μπορεί να αξίζουν και εκατομμύρια. Περιμένουμε να δούμε αν η νέα δημοτική αρχή της Λέσβου, θα θελήσει να ενεργοποιήσει τις διαδικασίες για την προστασία της δημοτικής περιουσίας και για να προασπίσει τα συμφέροντα του Δήμου, αλλά και για να τελέσει πραγματικό μνημόσυνο στη δωρήτρια .