yle="text-align: justify;">Ήρθε στη Μυτιλήνη για διακοπές και παρακολούθησε τις εκδηλώσεις στο Κάστρο Μυτιλήνης. Η φίλη της ιστοσελίδας Δήμητρα Α. γράφει για το «Λεσβιακό Καλοκαίρι» και το κοινό της Μυτιλήνης:
Καλοκαίρι στη Λέσβο.. ή Λεσβιακό καλοκαίρι 2014.. πέντε συναυλίες και ένα θεατρικό έργο ο προσωπικός μου απολογισμός. Όλες όμορφες με τον δικό τους τρόπο αλλά πάντα η ίδια απορία: τι συμβαίνει με το κοινό της Λέσβου; Από πού προκύπτει αυτή η ακατανίκητη επιθυμία να βρίσκονται στην πρώτη θέση; Να βλέπουν καλύτερα από όλους.. να είναι οι πρώτοι που θα φτάσουν..
Η μάχη για την πρώτη θέση ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Έχω βρεθεί σε αρκετές συναυλίες, άλλες σε ανοιχτούς χώρους, σε υπαίθρια θέατρα, σε γήπεδα, σε ιδιωτικούς χώρους (μουσικές σκηνές), σε αμφιθέατρα, στο μέγαρο μουσικής. Κάθε φορά τα ίδια συναισθήματα, κυρίως ενθουσιασμός και ανάγκη για να γευτώ την τέχνη στην εκάστοτε μορφή της. Ποτέ λοιπόν δεν μου είχε δημιουργηθεί η ανάγκη να είμαι μπροστά, κάτω από τον καλλιτέχνη να βλέπω τη φιγούρα του κορμιού του αλλά να δυσκολεύομαι να δω την έκφραση του προσώπου του και να πάρω την ενέργεια του. Αυτή την απίστευτη ενέργεια της σκηνής που οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν. Μία ενέργεια που συνοδεύεται από την ικανότητα της να μεταδίδεται στο κοινό μέχρι όλοι οι θεατές-ακροατές να γίνουν ένα. Ένα σύνολο, μία μεγάλη παρέα, με κατανόηση ο ένας για τον άλλο, με την ικανότητα αποβολής των αρνητικών σκέψεων για τον διπλανό που κατά λάθος σε έσπρωξε ή για τον πίσω σου που τραγουδάει παράφωνα δίπλα στο αυτί σου και σε ξεκουφαίνει κλπ. και όλα αυτά γιατί η τέχνη είναι ελευθερία προσωπική για τον καθένα και η προσωπική σου αυτή ελευθερία σου επιτρέπει να συνυπάρχεις με τους άλλους καταλαβαίνοντας την ανάγκη τους να ζήσουν τη δική τους ελευθερία συναισθημάτων.
Άλλωστε οι «καλλιτέχνες» (αυτοί που αξίζουν τον τίτλο καλλιτέχνες) έχουν την ικανότητα να μεταδίδουν την τέχνη τους ακόμα και στα πίσω καθίσματα, εκείνα τα τελευταία δίπλα από τις τουαλέτες.. αρκεί εσύ να είσαι εκεί και να είσαι καλός δέκτης του «σήματος» τους. αν λοιπόν ποτέ βρεθείς εκεί πίσω δες το σαν ευκαιρία να απολαύσεις μια συναυλία με άλλη ματιά. Άσε ανοιχτό το «είναι» σου να λάβει τα σήματα και ίσως καταφέρεις να δεις τη μαγεία, όχι του ένας καλλιτέχνη, αλλά των εκατοντάδων που βρίσκονται μπροστά σου, κάτω από τη σκηνή και χορεύουν στον ίδιο ρυθμό και τραγουδάνε στον ίδιο ρυθμό σαν συγχρονισμένη χορωδία. Και εσύ εκεί πίσω είσαι τυχερός γιατί δεν βλέπεις μόνο μία εικόνα (την σκηνή), αλλά τον ουρανό.. και τα τείχη του κάστρου.. και το πλήθος.. και τα αστέρια.. και το φεγγάρι.. και από όλες αυτές τις εικόνες εσύ κρατάς αυτήν που θέλεις ή και όλες ή και εναλλάξ ως επένδυση για τη μουσική .. διαλέγεις και παίρνεις…
Αντί λοιπόν να σπρώχνεσαι και να χαλιέσαι στην είσοδο για να φτάσεις πρώτος, να πιάσεις την καρεκλίτσα σου και να περιμένεις την έναρξη , πιες μια μπυρίτσα στην παραλία απόλαυσε το φως και τα χρώματα του σούρουπου και μόλις δροσίσει πάρε το δρόμο για το κάστρο. Που ξέρεις.. ίσως και να περάσεις καλά..
