Π
ολλά λέγονται και γράφονται τον τελευταίο καιρό για την μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζει το νησί μας με τους πρόσφυγες.Οι άνθρωποι δεν φταίνε βέβαια, αλλά και εμείς τι φταίμε, που πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες του προσφυγικού; (για συγκεκριμένες συνέπειες διάβασε παρακάτω).
Εμείς τι χρωστάμε; Η μάλλον: εμείς... χρωστάμε. Προσπαθούμε κρατήσουμε το κεφάλι μας πάνω από τη θάλασσα, όπως οι πρόσφυγες. Κινδυνεύουμε να πνιγούμε...
Θέλουν κάποιοι να δημιουργήσουν ένα ποιό μόνιμο άσυλο για πρόσφυγες στο νησί. Εμείς αυτό δεν το θέλουμε, καθότι η κατάσταση δεν θέλουμε να χειροτερέψει.
Να τι σοβαρές επιπτώσεις μπορεί να έχει το άσυλο:
- Ένα άσυλο θα βάλει ταφόπλακα στον τουρισμό του νησιού, που ήδη έχει πληγεί.
Αντεπιχείρημα: όπως και να το κάνουμε, η Λέσβος έγινε παγκοσμίως γνωστή με το προσφυγικό. Δυστυχώς μέχρι τώρα έγινε γνωστή ως ενας τόπος, που οι πρόσφυγες υποφέρουν (πέρα από τα λαμπρά παραδείγματα προς μίμηση των εθελοντών μας). Το ίντερνετ είναι γεμάτο με αηδιαστικές εικόνες για τις συνθήκες που ζουνε οι πρόσφυγες, στο Καρα Τεπε και στη Μόρια. Φυσικά είναι πολύ καλύτερο από το τίποτα, και είμαστε ευγνώμονες που υπάρχουν κάποια μέρη που οι πρόσφυγες μπορούν να έχουν προσωρινό καταφύγιο. Αλλά αυτό σπάνια αναφέρεται στα ΜΜΕ.
Το ζουμί είναι, ότι κανένας δεν θέλει να έρθει να κάνει διακοπές σε ένα μέρος, που υπάρχουν τέτοιες συνθήκες. Έχουμε όμως την δυνατότητα, να γυρίσουμε όλη αυτή την παγκόσμια προσοχή εις όφελός μας, αν δημιουργήσουμε ανθρώπινες συνθήκες για τους πρόσφυγες. Και μάλιστα χωρίς δικό μας κόστος.
Ποτέ στην ιστορία του νησιού, δεν γράφτηκαν τόσα πολλά άρθρα για τη Λέσβο. Μπορούμε να γυρίσουμε την ιστορία του πόνου σε μια θετική ιστορία για το νησί. Σε μια ιστορία επιτυχίας, που θα αναφέρεται η ντόπια φιλοξενία, οι υπεράνθρωπες προσπάθεις της ακτοφυλακής και των γιατρών χωρίς σύνορα, των ντόπιων εθελοντών, των γιαγιάδων που πλέκουν για τους πρόσφυγες και τραγουδάνε στα παιδάκια, του δημάρχου που αφήνει τον πρωθυπουργό και πέφτει στη θάλασσα να σώσει πρόσφυγες.
Όλα αυτά είναι αλήθειες για το νησί μας, και αξίζει να βγουνε στο φως, και να προσκαλέσουν τους τουρίστες, να περάσουν τις διακοπές τους σε ένα νησί, που νοιάζεται, και που φροντίζει τον συνάνθρωπό του.
Μέχρι κοινή προσευχή κάναμε με τους Μουσουλμάνους πιστούς. Πρέπει να είναι η πρώτη, στην παγκόσμια ιστορία! Αν δεν είναι αυτό ένα , δεν ξέρω τι είναι.
Άλλα επιχειρήματα:
- Εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ να ταξιδέψουν από τα ταμεία της Ευρώπης σαν αποδημητικά πουλιά για να... χτίσουν φωλιά στον Δήμο Μυτιλήνης.
Αντεπιχείρημα: Ο δήμαρχος θα πάθει σοκ και θα χρειαστεί να του κάνουμε εκείνου τις πρώτες βοήθειες.
- Δουλειά σε ντόπιους επαγγελματίες όπως χτίστες, μηχανικούς, ηλεκτρολόγους, κτλ.
Αντεπιχείρημα: άμεσος κίνδυνος υπερκόπωσης και ψυχολογικών προβλημάτων λόγω του σοκ που ξαφνικά θα έχουμε εργοδότη που μας πληρώνει.
- Πώληση κατασκευαστικών υλικών και πρώτων υλών από τη Λέσβο ή την υπόλοιπη Ελλάδα για το πρόγραμμα.
Αντεπιχείρημα: οι πολλές μεταφορές και η εκτεταμένη χρήση καυσίμων κάνουν κακό στον πλανήτη.
- Αυξημένη κατανάλωση τροφίμων, ειδών ρουχισμού, κτλ. από τον έξτρα κόσμο
Αντεπιχείρημα: θα γεμίσουν οι αποχετεύσεις, θα χρειαστεί να γίνουν έργα, να σκαφτούν καινούριες αποχετεύσεις. Τρέχα γύρευε.
- Πολλοί πρόσφυγες έχουν παιδιά. Θα χρειαστεί, αν μείνουν κάποιοι περισσότερο χρόνο, να οργανωθεί η εκπαίδευση των παιδιών. Ίσως να χτιστεί νηπιαγωγείο ή σχολείο.
Αντεπιχείρημα: Καινούριο νηπιαγωγείο και σχολείο στη Μυτιλήνη με Ευρωπαικά χρήματα; Τι να τα κάνουμε, δεν βλέπετε τι ωραία και άρτια καταρτισμένα σχολεία που έχουμε ήδη; Και τα νηπιαγωγεία μας φτάνουν και μας περισσεύουν. Ούτε ένα παιδάκι δεν μένει χωρίς θέση!
- Μπορεί να χρειαστεί να επισκευαστούν κάποιες παιδικές χαρές, πάλι με Ευρωπαικό χρήμα.
Αντεπιχείρημα: κανένα παιδί δεν χτυπάει στις παιδικές χαρές της Μυτιλήνης, γιατί απλά απαγορεύεται να τις χρησιμοποιεί!
Ακόμα και αν δεχόμαστε, ότι ισχύουν κάποια απο τα αντιεπιχειρήματα, υπάρχουν και άλλα κολύματα και εμπόδια σοβαρά, επιχειρήματα του τύπου:
- Ναι αλλά οι πρόσφυγες έχουν αρρώστειες.
Όντως! Οι γιατροί του κόσμου και ο Ερυθός Σταυρός έχουν καταπολεμήσει από κρυολογήματα, πυρετούς, αχινούς στα πόδια, μέχρι άσθμα και διαβήτη! Ποιος θέλει να κολλήσει άσθμα και διαβήτη, κανεις, είναι αυτονόητο! Επειδή τα γεγονότα πρέπει να ελέγχονται, επικοινώνησα με τον Ερυθρό Σταυρό, και τους ρώτησα, ποιές κολλητικές ασθένειες έχουν αντιμετωπίσει μέχρι τώρα. Ξέρετε τι μου είπανε; Παιδικές αρρώστειες! Παιδικές αρρώστειες, που κολλάνε τα παιδάκια, όπως όλα τα παιδάκια στον πλανήτη. Όταν τους ρώτησα, γιατι φοράνε γάντια, μου απάντησαν με την ίδια λογική, που ο γιατρός ή ο οδοντίατρος στην Ελλάδα φοράει γάντια. ΕΝΤΕΛΩ΄Σ ΠΡΟΟΛΗΠΤΙΚΑ!
- Οι πρόσφυγες είναι βρόμικοι και πάνε τουαλέτα όπου βρούν. Σωστά! Γιατί δεν κρατιούνται από τη Συρία μέχρι να φτάσουν στη Γερμανία, είναι μυστήριο.
Ζούμε σε δύσκολους καιρούς, όπου οι ανθρωπιά μας δοκιμάζεται κάθε μέρα. Κάνω έκκληση να δούμε τους πρόσφυγες σαν τους ανθρώπους, που όντως είναι. Ανθρώπους που έχουν ανάγκη ασύλου, προστασίας και ζεστασιάς, μετά από τις δοκιμασίες που πέρασαν. Να μην αφήσουμε τον φόβο να μας παραλύει και να επιβάλλεται στο μυαλό και στην καρδιά μας. Πολλοί συνάνθρωποί μας βοηθάνε ήδη, άλλοι δεν θα βοηθήσουν ποτέ. Η έκκληση αυτή απευθύνεται σε όσους είναι στη μέση, που ταλαντεύονται ανάμεσα στο φόβο και στην ανθρωπιά.
Φανταστείτε πως θα ήταν η Μυτιλήνη, η Λέσβος και η Ελλάδα ολόκληρη, αν δεν είχε δεχτεί τους πρόσφυγες από τα παράλια το 1921. Καταρχάς το 80 % εδώ στη Λέσβο ούτε καν θα υπήρχε! Οι πρόσφυγες του 1922 έδωσαν καινούρια ζωή στον τόπο μας. Ταυτόχρονα ομοιοποίησαν πολύ τον πληθυσμό μας, και ξεχάσαμε έτσι πως είναι να ζούμε με ΄δικούς΄ που είναι ΄άλλοι΄.
Ξεχάσαμε πως είναι να συνυπάρχουμε με ανθρώπους, που είναι διαφορετικοί από εμάς σε κουλτούρα και αντιλήψεις, αλλά υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός. Που παρ΄ ‘ολες τις διαφορές να είναι δικοί μας, και να ζούμε ο ένας δίπλα στον άλλο σαν αδέρφια. Ο παππούς μου από το Αιβαλί, χρόνια πεθαμένος τώρα, το θυμόταν αυτό.
Αν μείνει ένα μήνυμα από αυτό το γράμμα, ας είναι αυτό: ας το ξαναθυμηθούμε.
Μαρία Κοντάτου Όλσσον από Δανία, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη.
(φωτογραφία Πέτρος Τσακμάκης από το Κέντρο Υποδόχης Προσφύγων στη Μόρια)
