Μια μανούλα στη Μυτιλήνη ξυπνάει πρωί για να γράψει τον γιο της σε βρεφονηπιακό σταθμό

Παρασκευή ώρα 4.35.  Ξυπνάω χωρίς να με προλάβει το ξυπνητήρι.

Η  Μεγάλη μέρα έφτασε. Θα γράψω τον μικρό στον βρεφικό.

Μας πήρανε και με το ΕΣΠΑ, μεγάλη επιτυχία!

Χαρά χαρούμενη φτιάχνω τον ελληνικό μου και μπαίνω στο αμάξι. Στο ύψος της προκυμαίας βλέπω ένα αμάξι στο δρόμο. "Ώπα, ώπα σκέφτομαι, πού πάνε αυτοί; να γράψουν το παιδί τους μήπως; (την ίδια στιγμή καταλαβαίνω ότι παρανοώ...) Τους προσπερνάω γκαζωμένη!

Φτάνω στον παιδικό στις 5.20πμ. Είναι ήδη με καρεκλάκια παραλίας (πανέξυπνη ιδέα για να κάθεσαι ξεκούραστος) τουλάχιστον 15 άτομα.

Εκ των υστέρων μαθαίνω πως κάποιοι είναι εκεί από τις 12 περίπου το βράδυ. Επαναλαμβάνω από τις 12 το βράδυ!

Φυσικά θέση στην πρώτη μου επιλογή δεν πιάνω αλλά προλαβαίνω στην δεύτερη που είχα στο μυαλό μου, χάρη σε φίλη μου που είχε πάει από τις 4.45 και με έγραψε μαζί με το δικό της όνομα! Κάτι είναι και αυτό σκέφτομαι και ηρεμώ.

Στις 5.50πμ έρχεται η διευθύντρια, καλή της ώρα, η Κορνηλία. Μας βλέπει και πιάνει τα κλάματα για το πώς περιμένουμε σαν τα πεινασμένα σκυλιά απ'έξω από τα μαγειρία...

Κλαίει χωρίς να φέρει καμία ευθύνη η ίδια για το πως ξεφτυλιζόμαστε με αυτό τον τρόπο.

Κλαίει γιατί η συνείδησή της δεν την άφησε να κοιμηθεί όλο το βράδυ γνωρίζοντας την αγωνία μας που θα περιμέναμε έτσι απ'έξω...

Κλαιεί η Κορνηλία γιατί αυτό συμβαίνει χρόνια και με καμία κυβέρνηση δεν έχει αλλάξει. Και γιατί όσο κι αν θέλει να μας βοηθήσει δεν μπορεί.

Ξανατονίζω εδώ... Με καμία κυβέρνηση δεν έχει αλλάξει το να κάνουμε ουρά σαν να περιμένουμε συσσίτιο επί κατοχής.

Ωραίο το συναίσθημα συ-μπατριώτες φίλοι μου το να νιώθεις πολίτης τρίτης κατηγορίας.

Πολίτης σε κράτος που δεν δείχνει σεβασμό στην αγωνία του γονιού που δεν αντέχει οικονομικά να πληρώνει 300, 400 και 500 ευρώ τον μήνα για να αφήσει κάπου το παιδί του. Σε ένα κράτος που του λέει ότι δικαιούται να έχει δωρεάν το παιδί του σε βρεφονηπιακούς σταθμούς αλλά με υποχρεώνει να ξεκατινιάζομαι για μία θέση έξω από το σταθμό κι να θέλω να βάλω τα κλάματα αν δεν την προλάβω.

Στο δια ταύτα...

Με ανακοίνωση που βγήκε κάπου μεταξύ 12-5 το πρωί της Παρασκευής ο ΕΕΤΑΑ ανακοίνωσε ότι λόγω του ότι καθυστέρησε να εκδώσει τα επίσημα voucher (με δική τους υπαιτιότητα δηλαδή) η διαδικασία της απόλυτης αυτής ξεφτίλας θα επαναληφθεί στις 24 του μήνα.

Μην σας πω πώς μας το ανακοίνωσε η διευθύντρια...

Θα μείνω στο γεγονός του τι σημαίνει αυτό.

Πόλεμος για μία θέση τα ξημερώματα της Δευτέρας...

Τα απολύτως δεδομένα και υποτίθεται εξασφαλισμένα δικαιώματα του Σταμάτη να έχει μία θέση στο βρεφονηπιακό της πόλης του, εξαρτάται από τον πατέρα του και εμένα και το ξενύχτι που θα ρίξουμε πάνω στα καρεκλάκια παραλίας μας έξω από τον πολυπόθητο παιδικό.

Συναγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους γονείς λοιπόν που θα παλέψουν για μία θέση στον παράδεισο... ε συγγνώμη στον παιδικό εννοώ!

ΥΓ. Και μία ευχή, σε όποια θέση και αν ανήκεις στο δημόσιο, γίνε σαν την Κορνηλία. Μόνο με ενσυναίσθηση το ανάλγητο κράτος θα αποκτήσει κοινωνικό πρόσωπο. Αυτό κρατάω από τη σημερινή μέρα και όχι την ήττα μου να γράψω τον γιο μου".