Ο δρόμος που φοβίζει

Γράφει: Οδυσσέας Ιωάννου / protagon.gr

Μια προσπάθεια ανακεφαλαίωσης της πρωτοφανούς επιχείρησης κατατρομοκράτησης όλων μας, μέσα στο Σαββατοκύριακο. Δεν θα έχουμε τρόφιμα, φάρμακα και πετρέλαιο. Θα κλείσουν οι τράπεζες και θα χυθεί αίμα μπροστά από τα ATM. Στις γυναίκες θα κοπεί μαχαίρι η περίοδος και όλοι οι άνδρες θα ξυπνήσουμε με το πέος μας μία ίντσα σε στύση, για πάντα.

Δεν θα πληρωθούν μισθοί. Ακρίδες θα πέσουν στα σπαρτά μας, στέρφες θα γίνουν μονομιάς όλες οι γίδες ελευθέρας βοσκής.

Δεν θα πληρωθούν συντάξεις. Τα παιδιά μας θα βγάλουν βυζιά στην πλάτη και όλοι θα αποκτήσουμε πέτρα στο νεφρό.
   
Ο Βενιζέλος να ουρλιάζει στους επικριτές του στην Βουλή «κόψτε την πλάκα!» Ο πιο πλακατζής από όλους! Πώς αλλιώς να περιγράψεις έναν άνθρωπο που ενώ είναι ένας από τους σαράντα- πενήντα υπεύθυνους για την κατάσταση που περιγράφει, παρουσιάζεται ταυτόχρονα και ως σωτήρας, χρωστώντας ακόμη μία μεγάλη, βαριά «συγγνώμη» που δεν έχει βγει ως τώρα από τα βλάσφημα χείλη του!
      
Δεν είμαι τζογαδόρος. Δεν μπορώ να ρίξω ζαριά για το «ναι» ή το «όχι». Όμως ένα από τα μαθήματα που έχω πάρει στην ζωή μου και μου έχει βγει σε καλό μέχρι τώρα, είναι πως όταν ανοίγονται μπροστά μου δύο δρόμοι, να ακολουθώ πάντα εκείνον που με φοβίζει περισσότερο! Κι αυτός που με φοβίζει τώρα, είναι ο άγνωστος δρόμος του «όχι».  Προφανώς αυτό ισχύει μόνο για τον εαυτό μου. Αν από την απόφασή μου εξαρτιόταν έστω ένας ακόμη άνθρωπος, θα λειτουργούσα μάλλον πιο «ορθολογιστικά». Θα κάλυπτα έτσι τα νώτα μου, υπερασπιζόμενος μία απόφαση που θα είχε με το μέρος της την διασκέδαση του φόβου των πολλών, θα ακολουθούσα έναν έτοιμο δρόμο, αλλά έτσι δεν θα γινόμουν ποτέ εγώ ο δρόμος. Όχι βέβαια με την έννοια του ταγού ή του σωτήρα, αλλά ενός ανθρώπου που ερχόμενος από το πουθενά και καταλήγοντας στο τίποτα – όπως όλοι μας-  θα ήθελε λίγη «περιπέτεια» στο μικρό ενδιάμεσο.

Εκείνη την περιπέτεια που αξιώθηκαν όλοι όσοι λοιδορήθηκαν ως τρελοί από τους σύγχρονούς τους και συκοφαντήθηκαν ως ανεύθυνοι. Όσοι ακολούθησαν τον άγνωστο δρόμο, όσοι επαναστάτησαν όταν όλοι οι σύγχρονοί τους, τους έλεγαν πως δεν ήταν ακόμη ο καιρός, πώς δεν ήταν η κατάλληλη ώρα, πως δεν βοηθούσε η κατάσταση γιατί είχαν τον Ερμή τους ανάδρομο και την Σελήνη στο διάολο. Ναι, η ζωή δεν είναι συρτάρι με κάλτσες για να γουστάρεις και να διαφημίζεις ως ιδεολογία την ακαταστασία και το ακανόνιστο. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι οπαδός της καταστροφής. Θεωρώ πως υπάρχουν πολλές κατακτήσεις στον πολιτισμό μας και στο παρόν πολιτικό σύστημα που αξίζει να πολεμήσω για να μην χαθούν. Αλλά η ιστορία έχει αποδείξει πως πολλές φορές ο «ρεαλισμός» αποδείχτηκε το δίδυμο αδελφάκι του φόβου για ζωή, της δειλής επιβίωσης και το τρεχούμενο αίμα έγινε πλακούντας.
   
Ξέρω τι σκέφτεστε τώρα όσοι είστε αναφανδόν υπέρ του «ναι». Ευτυχώς που κάτι τύποι σαν κι εμένα δεν κρατούν στα χέρια τους τις τύχες σας. Δίκιο έχετε. Με το ζόρι κρατάω την δική μου. Αλλά επιτρέψτε μου να σας επιστρέψω τον φόβο σας. Εσείς γιατί κρατάτε την δική μου στα χέρια σας με τόση σιγουριά για την κρίση σας;