Οχι δεν είμαι πόρνη
Χρόνος ανάγνωσης :
2'Έσκασε σαν κουτσομπολιό. Θα μου πείτε, έτσι γίνεται συνήθως. Μεγαλοεπιχειρηματίας -70 φεύγα- στο πλευρό της νέας αγαπημένης του 20 something. Αυτοί το έγραψαν ανάποδα, αλλά ποιος χρειάζεται υποστήριγμα -κυριολεκτικά- έβγαζε μάτι. Το ξέχασα το θέμα.
Πριν από λίγες μέρες είμαι σε μαγαζί με φίλους για φαγητό. Ένα παρόμοιο ζευγάρι απέναντι. Παρατηρούσα. Άνετος στη χλίδα του, άβολος στα χάλια του. Αυτή, άνετη σε όλα. Χμμμ... κάποιες ματιές φευγαλέας ενοχής γύρω-γύρω τις έριχνε. Μάλλον ήταν καινούρια στον ρόλο. Που γίνεται ρόλος ζωής.
Δεν θα την κατακρίνω. Ούτε τη συγκεκριμένη, ούτε τις εκατοντάδες bimbo γκόμενες που έκαναν καριέρα σε οποιοδήποτε χώρο, ειδικά της τηλεόρασης, με παρόμοιο τρόπο. Δηλαδή, της πουτάνας. Απλά ο πελάτης είναι ένας και καλός. Μαγκιά τους - και το λέω με όλη μου την ειλικρίνεια. Αυτό μπορούν, αυτό κάνουν. Σέρνουν. Το ‘χεις λίγο;
Αυτό που μου σακατεύει τη λογική, είναι ο αφορισμός, το κράξιμο, η ποινικοποίηση, ο εξευτελισμός, ένα «βρώμικο» όνομα της κάθε πραγματικής πόρνης. Ο αποδιοπομπαίος τράγος της υπόθεσης.
Η πουτάνα στον δρόμο θα έρθει αντιμέτωπη με απόλυτα θηρία. Αυτές είναι οι πουτάνες των 20 ευρώ πλέον και των 15. Οι κοπέλες στα στούντιο και τα μπουρδέλα με τον εκάστοτε νταβατζή-έμπορο κάθε χρώματος σαρκός. Αυτές παίρνουν αυτόφωρα, χειροπέδες, πρόστιμα, δικαστήρια, φυλακίσεις.
Είναι και οι οροθετικές «πόρνες», που μόνο πόρνες δεν ήταν, που διαπομπεύτηκαν σε ολόκληρη τη χώρα και η χώρα σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτές έμεινε το στίγμα. Όχι στην μπίμπο ξανθιά σιλικονάτη με τα Hermes συνολάκια. Και προς Θεού δεν έχω τίποτα με τη σιλικόνη. Την αγαπώ.
Την ηλιθιότητα την επιτηδευμένη δεν αντέχω και την υποκρισία όλων, σχεδόν ανεξαιρέτως.
Τον αγάπησε; Ως τι; Ως μπαμπά; Βρήκαμε την καραμέλα του πρότυπου του πατέρα και βουρ στον πατσά; Ή στις πατσές, για να κυριολεκτώ.
Στο Hilton ένα βράδυ -τότε που οι βίζιτες εκεί μέσα ήταν καθημερινότητα- με πήγε ένας «φίλος» για να μου δείξει ότι καθότι εγώ κλασάτη γκόμενα, θα μπορούσα να πλασαριστώ εκεί με όποιο προφίλ γούσταρα και μου πήγαινε ως φιζίκ.
Κάθισα καμιά ώρα στο μπαρ μαζί του. Λίγο παραπέρα μια παρόμοια γκόμενα, μιλούσε με κάποιον παππού ακκίζοντας ωσάν χαλασμένη κούκλα. Συνάντησα το βλέμμα της αρκετές φορές. Τη λυπήθηκα, χωρίς ίχνος υπερβολής. Ήθελε να φύγει, αλλά... ήταν πολλά τα λεφτά, Άρη. Πρέπει να πουλήσεις και την ψυχή σου, κοπελιά.
Νομίζεις λίγες φορές ήθελα να σπρώξω με τα τακούνια μου, όποιον βρωμερό ή σιχαμένο είχα πάνω μου σε τόσα κρεβάτια, τόσα χρόνια; Η διαφορά είναι... ότι το έκανα. Και έπαιξα και ξύλο. Αλλά έχασα μόνο 30, 50 ευρώ. Όχι εμένα. Αλλά τη χυδαιότητα των ανθρώπων οι «απλές» πόρνες την εισπράττουν μια ζωή. Αιώνες τώρα. Εκεί έγκειται η αντίρρησή μου λοιπόν και μόνο εκεί. Να δηλωθούν ως πόρνες, έστω πολυτελείας.
Να φορολογούνται, να περνούν γιατρό κάθε 15 μέρες και απλά ο χαρακτηρισμός να γράφει «εκδιδόμενο πρόσωπο» και όχι η Τάδε, σε κάθε έντυπο και μεσημεριανή εκπομπή.
Στην τελική και η Χειλουδάκη εκμεταλλεύτηκε, με δική της ομολογία, έναν εισαγγελέα, αλλά ήταν δηλωμένη πόρνη. Αυτή είναι μαγκιά και πάνω απ' όλα ειλικρίνεια και όχι μάσκα περιωπής. Τουλάχιστον στο συγκεκριμένο... σημείο.
πηγή: www.protagon.gr
