style="text-align: justify;">
Tης Νίκης Λυμπεράκη
Δεν τη λένε Μαρία, ούτε Ελένη, ούτε Αγάπη. Την λένε Μζία, Λουλγέτα, Φετίγε. Αυτό είναι το όνομά της. Μ' αυτό πορεύεται στη ζωή κι έτσι ήξερε τον εαυτό της πριν ακόμη η μοίρα της τη φέρει στην Ελλάδα να γηροκομεί νυχθημερόν, για λίγα χρήματα και σχεδόν πάντα χωρίς ασφάλεια, τον παππού και τη γιαγιά ή να φροντίζει τον άρρωστο γονιό μας.
Χρόνια αναρωτιέμαι πώς μπορεί κανείς να διανοηθεί να αλλάξει το όνομα ενός ανθρώπου. «Επειδή είναι δύσκολο», «επειδή δεν είναι χριστιανικό» και άλλα πολλά έχω ακούσει κάθε που κάνω αυτήν την ερώτηση.
Θυμάμαι πριν από κάποια χρόνια βρέθηκα στη Σαϊγκόν κι εκεί, στο πλαίσιο δημοσιογραφικής αποστολής, γνώρισα τον επί τιμή πρόξενο της χώρας μας. Μας υποδέχθηκε με τη λαχτάρα που οι Έλληνες της ξενιτιάς προσεγγίζουν ό,τι μπορεί να τους φέρει την αίσθηση της πατρίδας λίγο πιο κοντά. Ξεναγώντας μας, λοιπόν, στο γραφείο του στη Σαϊγκόν, άνοιξε μια πόρτα και βρεθηκαμε σε ένα δωμάτιο με πέντε-έξι γραφεία και ισάριθμους εργαζομένους. Όλοι τους Ασιάτες, όλοι τους στη χώρα τους. Οι ξένοι εν προκειμένω ήμαστε εμείς - του πρόξενου συμπεριλαμβανομένου φυσικά. Οι άνθρωποι μάς χαμογέλασαν ζεστά και κάπως αμήχανα κι ο πρόξενος έκρινε αρμόζον να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις, όπερ και εγένετο: «Από δω ο Πέτρος, η Μαρία, ο Γιάννης κτλ κτλ.».
Ο άνθρωπος φαινόταν να τους αντιμετωπίζει σαν παιδιά του κι εκείνοι αντίστοιχα ευτυχείς, όμως στο μυαλό μου παρέμενε η ίδια απορία. Ψυχολόγος δεν είμαι κι έτσι δεν μπορώ να ερμηνεύσω ούτε πώς μπορεί να σκέφτεται κανείς αποφασίζοντας να αλλάξει το όνομα ενός ανθρώπου για να τον βολεύει, ούτε βέβαια πόσο υπερβολική είμαι που αυτή η πρακτική μού προκαλεί σχεδόν ανατριχίλα.
Θα πει κανείς πως κι οι δικοί μας μετανάστες σε Αμερική κι Αυστραλία κόψανε τα επώνυμα και απλοποίησαν τα μικρά τους. Ναι, αλλά το Αρίσταρχος Παπαδόπουλος έγινε Aris Pappas και όχι Tom Bell ας πούμε. Κι έγινε, απ' ό,τι τουλάχιστον μου αφηγούνται συγγενείς της ξενιτιάς, από επιλογή δική τους.
Είναι λίγες συλλαβές κι όμως πίσω απ' αυτές κρύβεται όλη μας η ταυτότητα, όλη μας η πορεία, όλη μας η αλήθεια. Μου φαίνεται τόσο δραματική ματαίωση, που δεν νομίζω πως υπάρχει όνομα τόσο δύσκολο ώστε να με βάλει σε πειρασμό.
* Αυτό το κομμάτι γράφεται με την εικόνα της γυναίκας, που κακοποιήθηκε άγρια από τον «εργοδότη» της στην Ιστιαία, στην τηλεόραση απέναντί μου. Δεν θα σταθώ σ' αυτό μόνο και μόνο γιατί έχω δει -κι έχω προσωπικά νιώσει- πως οι γυναίκες που μπαίνουν σπίτι μας, γίνονται τελικά, τις περισσότερες φορές, οικογένειά μας. Τις αγαπάμε και μας αγαπούν με όλα τα καλά και όλα τα στραβά και των δυο μας. Πονάνε για μας και τους ανθρώπους μας που υποφέρουν, πονάμε για εκείνες και την οικογένεια που άφησαν στη φτώχεια και τη δυστυχία της πατρίδας τους. Δεν θα μείνω λοιπόν σ' αυτό, γιατί αρνούμαι να προσδώσω διαστάσεις κανονικότητας στη διαστροφή και τον σαδισμό.
πηγή: www.protagon.gr
