Γράφει ο Προκόπης Σινάνης
Κυριακή πρωί και όπως συνηθίζω πήρα τη μηχανή ν' ανάψω ένα κεράκι στον Ταξιάρχη στο Μανταμάδο. Επέλεξα αρχικά τη διαδρομή μέσα απ' το δάσος (Ε.Ο Μυτιλήνης - Καλλονής), έφθασα σχετικά γρήγορα, προσκύνησα τον Αρχάγγελο και κάθισα μετά να πιω ένα καφεδάκι έξω απ' την εκκλησία.
Βεβαίως δεν παρέλειψα να πάρω ένα κουτί απ' τους πασίγνωστους λουκουμάδες του Μανταμαδου, προς τερψιν συγγενικού μου προσώπου.
Επιστρέφοντας επέλεξα την παραθαλάσσια διαδρομή, όπου αντίκρυσα εκατοντάδες μετανάστες, να χουν πάρει το δρόμο προς την Μυτιλήνη.Μια διαδρομή που, κατά την αντίθετη της φορά, επιλέγει χιλιάδες κόσμος για να κάνει το τάμα του στον Αρχάγγελο.
Σάστισα όταν διαπίστωσα πως αρκετοί οδοιπόροι προσκυνητές, διασταύρωναν τα βλέμματα τους με τους αντίθετα κατευθυνόμενους μετανάστες. Προβληματίστηκα αρκετά και κατέληξα στο συμπέρασμα πως παρότι κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση, τους ενώνει κατι πολύ δυνατό που το αποκαλούμε ελπίδα...
Ελπίδα για κάτι καλύτερο απ' αυτά που η μοίρα πρόσταξε.. Ελπίδα που άλλοι εναποθέτουν στον Ταξιάρχη και άλλοι στο κέντρο όπου θα λάβουν την πολυπόθητη ταυτοποίηση. Πριν καν ολοκληρώσω τη σκέψη αυτή, βρέθηκα μπροστά από μια οικογένεια (Σύρων νομίζω) με δυο μικρά παιδιά που έφθανε κοντά στο τέλος του οδοιπορικού της.
Κοντοστάθηκα και τους πρόσφερα χωρίς δεύτερη σκέψη το κουτί με τους λουκουμάδες και ένα μπουκάλι νερό που συνηθίζω να έχω μαζί στις μεγάλες διαδρομές. Δεν έκανα ασφαλώς τιποτα σπουδαίο, αλλα ένιωσα ενδόμυχα πως το χαμόγελο των παιδιών αυτών, ισοδυναμούσε με χιλιάδες κεριά στον Αρχάγγελο.
