Καλοκαίρι 2007 σε μία παραλία της Λέσβου..
τί καλύτερο το καλοκαίρι από τις διακοπές σε ένα όμορφο νησί με καλή παρέα και την ηρεμία του χωριού και της θάλασσας; Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό αρκεί…… να είσαι άνθρωπος!
Η συγκεκριμένη (πραγματική) ιστορία αναφέρεται σε έναν σκυλάκο σαν αυτούς που όλοι μας καθημερινά συναντάμε μέσα στους δρόμους (και όχι μόνο) κάθε πόλης και κάθε χωριού, να ψαχουλεύουν στα σκουπίδια αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί ή αν είναι λίγο πιο τυχεροί ένα κόκκαλο να μασουλήσουν.
Καλοκαίρι λοιπόν στην παραλία και το μόνο που ακούγεται είναι το κύμα που πηγαινοέρχεται συνεχώς με τον ίδιο μονότονο ρυθμό που σε νανουρίζει και σε ξεκουράζει, το κύμα και μερικές μανάδες που κυνηγούν τα βλαστάρια με ένα αβγό στο χέρι. Το κύμα και οι μανάδες… Αλλά αν δεν κάνω λάθος μία μάνα σαν να γρυλίζει, σαν να γαυγίζει… μάλλον σαν να αλυχτάει! Μπα ιδέα μου θα είναι! Με ζάλισε τόσο πολύ το κύμα και ο ήλιος που ακούω κλάμα σκύλου, είναι δυνατόν; Καλό θα ήταν να βουτήξω λίγο στο νερό γιατί μάλλον την ηλίαση την έχω στο τσεπάκι μου.
Αυτές ήταν οι πρώτες μου σκέψεις που γρήγορα όμως εξαφανίστηκαν γιατί και οι υπόλοιποι της παρέας άκουγαν ότι και εγώ, έναν σκύλο να κλαίει! Μετά από μία πολύ σύντομη αναζήτηση βρήκαμε έναν σκύλο όχι πολύ μεγάλο σε ηλικία και μέγεθος παρατημένο σε ένα κομμάτι της παραλίας από το όποιο δεν μπορούσε να φύγει, ένας μεγάλος βράχος σε συνδυασμό με την θάλασσα έκαναν την διαφυγή του αδύνατη. Η παρουσία μας τον έκανε να κουνάει την ουρά του σαν τρελός, πηγαινοερχόταν πάνω κάτω σαν να ήξερε ότι τα βάσανα του είχαν τελειώσει, σαν να ήξερε ότι αυτοί που πλησιάζουν θα βοηθήσουν.
Παρόλη όμως την χαρά του στο βλέμμα του υπήρχε και ένας φόβος, πράγμα όχι παράλογο αν σκεφτούμε το πώς βρέθηκε στο σημείο αυτό. Να πήγε μόνος του λίγο δύσκολο γιατί θα μπορούσε να φύγει όπως ακριβώς πήγε άλλωστε τα σκυλιά έχουν την ικανότητα να θυμούνται τις διαδρομές που έχουν διασχίσει, εκτός βέβαια αν τα παρατήσουν σε κάποια καινούργια περιοχή και τα μεταφέρουν εκεί κλεισμένα σε τσουβάλι, (εικόνα αρκετά γνώριμη σε πολλούς από εμάς).
Aν και τρομαγμένος ο σκυλάκος, που αργότερα απέκτησε το όνομα Αργύρης ( από τον Αργύρη Εφταλιώτη αφού τον βρήκαμε στην περιοχή που βρίσκεται ο τάφος του) , έτρεξε κατά πάνω μας σαν να έβλεπε ανθρώπους οικείους , γνωστούς, φίλους. Δεν ήξερε σε ποιόν να πρωτοπάει, τίνος τα χεριά να γλύψει πρώτα, σε ποιόν θα πρωτοκάνει χαρές, λες και οι υπόλοιποι θα παρεξηγιόμασταν!
Το πρώτο που κάναμε ήταν βέβαια να τον περάσουμε από τον βράχο στο κομμάτι της παραλίας που ήταν περισσότερο βατό και προσβάσιμο, τον πήρα στην αγκαλιά μου και τον πέρασα από την άλλη πλευρά, δεν χρειάζεται να πω ότι ήταν γαντζωμένος πάνω μου την στιγμή που περνούσαμε μέσα από την θάλασσα (τόσος ήταν ο φόβος του για την θάλασσα, ίσως και για μένα). Αφού περάσαμε του δώσαμε να πιεί νερό, αυτό είναι και το πιο συγκλονιστικό κομμάτι της όλης ιστορίας, αφού ήπιε περίπου ένα λίτρο νερό ο καημένος ο Αργύρης, ποιος ξέρει πόσες μέρες ήταν διψασμένος. Για καλή του τύχη είχαμε μαζί μας και μερικά σάντουιτς που και αυτά τα εξαφάνισε σε χρόνο ρεκόρ…
Όση ώρα μείναμε στην παραλία ο Αργύρης ήταν δίπλα μας ξαπλωμένος, λαγοκοιμόταν, και κάθε φορά που κάποιος μας σηκωνόταν, σηκωνόταν και αυτός να δει τι γίνετε, αν φεύγουμε και που πάμε. Όταν σηκωθήκαμε για να φύγουμε τον ότι πήραμε μαζί μας, στην αρχή περπατούσε δίπλα μας μέσα στα πόδια μας σε σημείο τέτοιο που φοβόμασταν μην τον πατήσουμε, όσο όμως προχωράγαμε ο Αργύρης φάνηκε να αναγνωρίζει την περιοχή και πολύ γρήγορα έτρεχε μπροστά από μας, έτρεχε μπροστά και μετά από λίγο ξαναγύριζε σε μας, μέχρι που κάποια στιγμή έφυγε αλλά δεν γύρισε πίσω. Αυτό ήταν σκεφτήκαμε έφτασε σε γνωστά λημέρια και μας ξέχασε… τουλάχιστον έτσι νομίζαμε αφού την επόμενη μέρα τον βρήκαμε να μας περιμένει στην παραλία και να μας κάνει και πάλι χαρές χωρίς να έχει πια αυτό το φοβισμένο βλέμμα που είχε την πρώτη μέρα.
Όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι τον βλέπαμε συχνά πυκνά στην παραλία αλλά και στην περιοχή τριγύρω, τα διάφορα μαγαζιά αλλά και οι κάτοικοι της περιοχής τον υιοθέτησαν και τον φρόντιζαν, δυστυχώς δεν μπορούσαμε να τον πάρουμε μαζί μας γιατί πίσω στην Θεσσαλονίκη μας περίμενε ένα άλλο σκυλί.
Όταν ξαναγυρίσαμε στο νησί μετά από έναν περίπου χρόνο ξαναβρήκαμε τον Αργύρη στην ίδια περιοχή αλλά τώρα πια είχε μεγαλώσει αρκετά και μπαινόβγαινε σε ένα σπίτι, μάλλον κάποιος τον είχε υιοθετήσει….
Ο Αργύρης ήταν ένας από τους τυχερούς αφού τις περισσότερες φορές η κατάληξη δεν είναι τόσο ευχάριστη, τα περισσότερα σκυλιά που πετιούνται στον δρόμο είτε πεθαίνουν ( ηθελημένα δεν χρησιμοποιώ την λέξη ψοφάνε) κάποια από την πείνα, τις κακουχίες, ή χτυπημένα από κάποιο αμάξι , είτε καταλήγουν σε αγέλες σε άγρια κατάσταση να κυνηγούν αμάξια και ανθρώπους που κάτι τους θυμίζουν. Σε αυτήν την δεύτερη περίπτωση η συνέχεια είναι γνωστή, από την μία οι φόλες και από την άλλη ο μπόγιας και η ευθανασία! Δεν θα κρίνω αυτούς που βάζουν τις φόλες (αυτοί είναι άξιοι της μοίρας τους), μπορώ όμως άνετα να κρίνω όλους αυτούς που παίρνουν έναν σκύλο σαν “παιχνίδι” στα παιδιά τους και όταν το “παιχνίδι” μεγαλώσει, ή όταν πάρουν το καινούριο και βαρεθούν το προηγούμενο, ή όταν αντιληφθούν τις απαιτήσεις που έχει ένα τέτοιο “παιχνίδι” το πετάνε όπως έκαναν και με την σπασμένη κούκλα και το χαλασμένο ηλεκτρονικό. Υπάρχει όμως μία ειδοποιός διαφορά, τα ζωντανά πλάσματα δεν είναι παιχνίδια για να τα πετάμε όταν τα βαρεθούμε ή όταν αρρωστήσουν!
Σκεφτείτε το λίγο πριν…. στο κάτω κάτω χαλάστε και ένα χατίρι στο παιδί, την σχέση, τον εαυτό σας... αν είστε πραγματικά σίγουροι, τότε…. ξανασκεφτείτε το και μετά μπείτε στην διαδικασία να πάρετε το κατοικίδιο που σας ταιριάζει…
Υ.Γ. Αν κάποιος από τις φωτογραφίες αναγνωρίσει τον Αργύρη ας μας πει κάτι γι’ αυτόν…
Στράτος Γιαννής
