Γράφει ο Γ. Μιχαήλ *
Μεγάλη Παρασκευή. Είναι η μέρα που μέσα στη θλίψη οι εκκλησιές μυρίζουν όμορφα. Και δεν μυρίζουν όμορφα μόνο από τα λουλούδια του Επιταφίου. Μυρίζουν όμορφα γιατί υπάρχουν τα κορίτσια της Μεγάλης Παρασκευής.
Αμέσως μετά τα "12 Ευαγγέλια" της Μεγάλης Πέμπτης ξεκινούσε για εμένα τα καλύτερο κομμάτι. Μέναμε στην εκκλησία με τη μητέρα μου για το στολισμό του Επιταφίου. Δεν μέναμε μόνο εμείς. Έμεναν κορίτσια της ηλικίας μου, κορίτσια του Δημοτικού, του Γυμνασίου - Λυκείου, Γυναίκες! Ήταν για μένα τα “κορίτσια της Μεγάλης Παρασκευής”. Ο ανδρικός πληθυσμός σ’ αυτή τη μάζωξη - τότε δεν μπορούσα να το εξηγήσω - είχε ελάχιστη παρουσία. Η απουσία του ήταν δική μου παντοδυναμία.
Ο στολισμός του Επιταφίου ήταν μέγα μυστήριο στα παιδικά μου μάτια. Πως κατάφερναν να μεταμορφώσουν ακανόνιστα άνθη και λουλούδια σε ένα μοναδικό κέντημα που στολίζει ένα φέρετρο! Πως ο θάνατος μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης! Πως κάθε χρόνο στήνουν το ίδιο θεατρικό σκηνικό γνωρίζοντας την Ανάσταση.
Μέσα σε όλα αυτά, εκείνο που έκανε την καρδιά μου να πάλλεται περισσότερο, ήταν το κορίτσι της Μεγάλης Παρασκευής. Κάθε χρόνο το παιδικό μου βλέμμα κάποιο κορίτσι από το γυναικομάνι θα ξεχώριζε. Δεν είχε σημασία αν ήταν συνομήλικη μου, μικρότερη ή μεγαλύτερη. Φθάνει να είχε τα χαρακτηριστικά που εγώ ήθελα. Δεν ήταν θέμα ομορφιάς. Ήταν θέμα θλίψης και ελπίδας. Η επιλογή για το το “κορίτσι της Μεγάλης Παρασκευής” γινόταν με ένα και μοναδικό κριτήριο: τα μάτια. Τα μάτια μου να τσεκάρουν τα μάτια των κοριτσιών. Κάθε χρόνια η επιλογή ήταν άμεση. Στα μάτια του “κοριτσιού της Μεγάλης Παρασκευής” συνυπήρχαν η απροσδιόριστη γλυκιά θλίψη και ο κρυφός ερωτισμός. Έδινα αγώνα ώστε να βρίσκομαι κοντά στην επιλογή μου, στο “κορίτσι της Μεγάλης Παρασκευής”. Με συνοπτικές διαδικασίες χριζόμουν ο βοηθός της. Ήμουν κοντά της σε όλο το στολισμό. Αγνοούσα τη μητέρα μου. Προσπαθούσα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό ώστε να εισπράξω μια ματιά της όπου θα κυριαρχούσε ο ερωτισμός απέναντι στη θλίψη. Κάποιες χρονιές τα κατάφερνα, κάποιες όχι.
Μεγάλωνα! Μεγάλωνα με διαφορετικά κορίτσια κάθε Μεγάλη Παρασκευή. Αναπολώ πρόσωπα. Πρόσωπα ωραίων κοριτσιών. Πρόσωπα της αθωότητας. Πολλά απ αυτά τα πρόσωπα δεν τα είδα ποτέ ξανά. Δεν ξέρω τι κάνουν σήμερα. Δεν ξέρω αν διατηρούν το ίδιο βλέμμα. Δεν ξέρω αν θέλω να ξέρω.
Σ όλο αυτό το ταξίδι της μνήμης μια μυρωδιά κυριαρχεί. Είναι το κοινό σημείο όλων των κοριτσιών. Είναι η ευωδιά τους. Είναι η ευωδιά που τα κορίτσια της Μεγάλης Παρασκευής χαρίζουν στα λουλούδια του Επιταφίου. Για αυτό και οι εκκλησιές μυρίζουν τόσο όμορφα τη σημερινή ημέρα.
Πριν δύο χρόνια βρέθηκα ξανά στο χωριό της μητέρας μου στη Λέσβο. Στην ίδια εκκλησιά. Στο στολισμό του Επιταφίου. Δεν έκατσα στο στολισμό, απλά ήμουν περαστικός. Έκατσα για λίγα λεπτά δίπλα στο παγκάρι στην είσοδο της εκκλησίας. Προσπάθησα να βρω το “κορίτσι της Μεγάλης Παρασκευής”. Δεν τα κατάφερα. Προσπάθησα και πάλι.
“Μπαμπά πάμε να φύγουμε” . Ο γιος μου δεν θα μάθει ποτέ για την ομορφιά που έχουν τα κορίτσια της Μεγάλης Παρασκευής …
*Ο Γ. Μιχαήλ ψηφίζει στο Δήμο Δυτικής Λέσβου, δραστηριοποιείται επιχειρηματικά σε Θεσσαλονίκη και Μυτιλήνη, αγαπάει τη Λέσβο και τη θάλασσα.
