Το βαρέλι δεν έχει πάτο…
Λιβύη: «Πάνω από 200 νεκρά σώματα ανέσυρε την Παρασκευή η ακτοφυλακή της Λιβύης σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το λιμάνι Zuwara.»
Λέσβος: 4 νεκροί και άλλοι 3 αγνοούμενοι από τουλάχιστον 3 διαφορετικά ναυάγια στα παράλια της Λέσβου τον τελευταίο μήνα.
Αυστρία: «Οι αυστριακές αρχές απομάκρυναν περισσότερα από 70 πτώματα από φορτηγό που βρέθηκε την Πέμπτη εγκαταλελειμμένο σε λωρίδα έκτακτης ανάγκης εθνικής οδού στην ανατολική Αυστρία, κοντά στην Ουγγαρία και τη Σλοβακία.»
Τρεις ειδήσεις για μερικούς ακόμα νεκρούς μετανάστες στην προσπάθεια τους να κυνηγήσουν κάποιες καλύτερες συνθήκες ζωής. 275 νεκροί άνθρωποι που έρχονται να προστεθούν στους πάνω από 2500 που έχουν χάσει τη ζωή τους από την αρχή του χρόνου, στην προσπάθεια να φτάσουν στην ευρώπη. Τα ναυάγια όμως έχουν γίνει δευτερεύουσες ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά ανάμεσα στην υπόλοιπη επικαιρότητα. Οι νεκροί, είναι απλώς αριθμοί που χαλάνε την «ανθρωπιστική» εικόνα των κρατών-μελών της Ε.Ε. Τα ίδια κράτη που από τη μία διατάζουν βίαιες επαναπροωθήσεις και στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των μεταναστών που προσπαθούν να εισέλθουν στην ευρώπη, και από την άλλη μιλάνε για επιχειρήσεις διάσωσης. Από τη μία παρατάσσουν φράχτες, στρατό και αστυνομία στα σύνορα, και από την άλλη μιλάνε για το «δράμα των προσφύγων».
Παρακολουθούμε καραβάνια, να διασχίζουν θάλασσες και κομμάτια γης που το καθένα θέλει να κουβαλάει και ένα διαφορετικό όνομα. Τουρκία, ελλάδα, σκόπια ή μακεδονία, σερβία, ουγγαρία, αυστρία, γερμανία και τόσα αλλά. Στο καθένα από αυτά η ίδια συνθήκη. Δεκάδες ιστορίες με θύματα μετανάστες, που καταλήγουν να πιάνουν απλώς χώρο σε γωνιές των νεκροταφείων, συχνά με ένα νούμερο και μία ημερομηνία να υποδεικνύουν απλώς το σημείο ταφής τους. Και οι υπόλοιποι, να παρακολουθούν τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές και τα θύματα αυτών να εξελίσσονται σαν να παρακολουθούν κάποια τηλεοπτική σειρά. Τηλεθεατές της πραγματικής ζωής.
Στη Λέσβο οι ειδήσεις των ναυαγίων και των νεκρών με το ζόρι βρήκαν χώρο ανάμεσα στις υπόλοιπες. Εδώ το σημαντικό τώρα είναι οι χιλιάδες που παραμένουν εγκλωβισμένοι στο λιμάνι λόγω έλλειψης καραβιών. Άλλωστε αυτό που πρέπει να μας νοιάζει είναι το πότε θα ‘ξεκουμπιστούν’ από το νησί. Όχι το τι χρειάστηκε να περάσουν όσοι κατάφεραν να φτάσουν. Ούτε το τι τους επιφυλάσσει το μέλλον μόλις εγκατασταθούν κάπου, όταν ως ένα από τα πλέον υποτιμημένα κομμάτια της κοινωνίας, θα έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με την εκμετάλλευση από μικρά και μεγάλα αφεντικά, συνεχείς καταδιώξεις από τα αστυνομικά σώματα ή πογκρόμ από εθνικιστικές και ρατσιστικές γκρούπες.
Δύομιση χρόνια πριν, μετά από ένα ναυάγιο έξω από τη Θερμή με 22 νεκρούς κάποιοι σύντροφοι-ισσες γράφανε: «…Είναι μέρες σαν αυτές που όλοι και όλες εμείς, οι εν δυνάμει μετανάστες και μετανάστριες ενός πολέμου που τον ζούμε καθημερινά εδώ, πιάνουμε πάτο –γιατί δεν είμαστε ακόμα σε θέση να πούμε πως φτάνει πια, ως εδώ με την υποτίμηση, με τους εκβιασμούς, με τους θανάτους». Τελικά, λίγο καιρό μετά το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο…
από την ιστοσελίδα Musaferat
