«Στο Ελβασάν άφησα το ένα μου χέρι. Δεν λυπήθηκα γι’ αυτό, ήταν για την Πατρίδα»
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΛΟΥΤΡΟΠΟΛΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ΛΕΣΒΟΥ
Όταν το μάθημα της ιστορίας γίνεται συναρπαστική εμπειρία
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΝΤΗΣ
Πως έχασα το χέρι μου πολεμώντας στα βουνά της Αλβανίας
# Mια αλησμόνητη εμπειρία βίωσαν σήμερα οι μαθητές της Ε΄και Στ΄ τάξης στα πλαίσια του εορταστικού δίωρου για την επέτειο του ΟΧΙ.
Πιστοί στις απόψεις μας να μην «αναμασάμε» τα γνωστά στερεότυπα, αλλά να εμπλουτίζουμε την ιστορική μνήμη των παιδιών με παραδείγματα από τον τόπο τους προσκαλέσαμε (με τη βοήθεια του τ. Δημάρχου Δ. Καμενή ) στο σχολείο μια Θερμιώτισσα :
# Την 75χρονη Αντωνία Καρακωνσταντή, που μας μίλησε για τον πατέρα της Γιάννη Καρακωσταντή και μας καθήλωσε όλους με τα όσα μας διηγήθηκε για τη ζωή του και την περιπέτειά του στα Αλβανικά βουνά.
# Πολεμώντας στο χιονισμένο Ελβασάν, δέχτηκε σαν υπαξιωματικός διαταγή για μια αποστολή αυτοκτονίας : Να κόψει τα συρματοπλέγματα για να καταληφθεί ένα ύψωμα που κατείχαν οι Ιταλοί.
# Φόρεσαν άσπρες κάπες για να μην φαίνονται και ξεκινησαν με την ομάδα του . Από την ομάδα του οι πιο πολλοί σκοτώθηκαν επί τόπου και εκείνος τραυματίστηκε στο χέρι. Έμεινε τρεις ώρες τραυματισμένος μέσα στα χιόνια και από το πολικό κρύο το αίμα του έπηξε και σταμάτησε η αιμορραγία.
# Όταν μεταφέρθηκε στο χειρουργείο οι γιατροί έκριναν, ότι έπρεπε να κοπεί το χέρι του για να μην προχωρήσει η μόλυνση. Έτσι ύστερα από απανωτά χειρουργεία έμεινε ανάπηρος χάνοντας το ένα του χέρι ,από τον ώμο.
# Η αναπηρία του τον όπλισε με μια αξιοθαύμαστη θέληση για ζωή και συνάμα με απίστευτες δεξιότητες. Έχοντας μόνο ένα χέρι κατάφερνε να φορτώνει τα ζώα , να κόβει ξύλα, να χτίζει σέτια και πολλά άλλα. Έτσι έφτιαξε τη φαμίλια του και «ανάστησε» τα τρία παιδιά του χωρίς ποτέ να βαρυγκομήσει και να πει κακό λόγο για κανένα.
# Η μαρτυρία του Γιάννη Καρακωσταντή, που πέθανε το 2001 σε ηλικία 83 ετών μας καθήλωσε όλους. Η εξιστόρηση του τέλειωνε με τα παρακάτω λόγια : «Στο Ελβασάν άφησα το ένα μου χέρι. Δεν λυπήθηκα γι’ αυτό, ήταν για την Πατρίδα. Λυπήθηκα μόνο που δεν μπορούσα να συνεχίσω να πολεμάω ως την πολυπόθητη νίκη» .
# Στο τέλος του δίωρου το ερώτημα στα χείλη όλων μας ήταν: Πώς να μην κερδίσει η Ελλάδα τον πόλεμο όταν είχε μαχητές με τέτοια ψυχικά αποθέματα;
