Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών στην πόλη Μέντφορντ (Medford) της Μασαχουσέτης ο επιχειρηματίας Γεώργιος Αλεπίδης, καταγόμενος από το χωριό Αγία Παρασκευή της Λέσβου, από όπου μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1956. Ο αείμνηστος ήταν άνθρωπος ευγενικός, προσηνής, φιλάνθρωπος και αλληλέγγυος στους έχοντες ανάγκη, τους οποίους βοηθούσε αθόρυβα. Υποδειγματικός οικογενειάρχης, σύζυγος, πατέρας και παππούς, αφήνει πίσω του το καλό του παράδειγμα και όνομα σε όλους.
Ηταν από τους πλέον επιτυχημένους επιχειρηματίες στον τομέα της αλυσίδας καταστημάτων «Dunkin Donuts» επί 52 χρόνια στην πλέον περίοπτη τοποθεσία της Βοστώνης στην πλατεία Copley και στην περιοχή Back Bay, όπου καθημερινώς περνούσαν και περνούν πολλές εκατοντάδες πολίτες για να προμηθευτούν τον καφέ και το πρόγευμά τους.
Καταλείπει την σύζυγό του Αννα Αλεπίδη, την κόρη του Μπέτυ Αλεπίδη-Στουκίδη και τον σύζυγό της Μιχάλη, την κόρη του Εύχαρις Αλεπίδη, καθώς επίσης και τέσσερα εγγόνια τον Δημήτρη, την Μυρτιάνα, την Γεωργιάνα και την Μισέλ.
Η Εξόδιος Ακολουθία του θα τελεστεί στο παρεκκλήσιο του Τιμίου Σταυρού της Θεολογικής Σχολής την Τετάρτη 19 Μαΐου 2021, στις 11 π.μ., ενώ από τις 10 έως τις 11 θα γίνει το κοινό προσκύνημα του σκηνώματός του. Ο ενταφιασμός του θα γίνει στο κοιμητήριο «Oak Grove Cemetery» του Medford.
Ο γαμπρός του, Μιχάλης Στουκίδης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης αποχαιρετά τον αείμνηστο πεθερό του με το ακόλουθο κείμενο:
«Πριν από 65 χρόνια, ένας νεαρός από την Αγία Παρασκευή της Λέσβου, ο Γιώργος Αλεπίδης, οπλισμένος με τις αρχές και την ανατροφή που του έδωσαν οι δικοί του, μετανάστευσε στην Αμερική για να βρει εδώ την τύχη του. Αυτή η μετανάστευση έφερε τη μεγαλύτερη τύχη τουλάχιστον σε μένα γιατί, αρκετά χρόνια αργότερα, απέκτησα τον πιο καλό πεθερό που θα μπορούσα να φαντασθώ.
Τη δική του τύχη δεν τη ‘βρήκε’, την ‘έχτισε’. Κάθε μέρα, χειμώνα καλοκαίρι, χωρίς διακοπή, ήταν στο πόδι από τις 4 τα ξημερώματα, πήγαινε στο μαγαζί τα χαράματα και έφευγε όταν νύχτωνε. Στόχο στη ζωή του είχε βάλει την ευημερία του σπιτιού του. Δεν κρατούσε τίποτα για τον εαυτό του. Η ευχαρίστησή του ήταν να βλέπει χαρούμενη την οικογένειά του. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ήταν ο ορισμός του καλού ‘νοικοκύρη’. Και για να είσαι καλός νοικοκύρης δεν φτάνει μόνο να δουλεύεις σκληρά, πρέπει να συμπεριφέρεσαι με ευπρέπεια και προπαντός με εντιμότητα.
Την τύχη του λοιπόν την έχτισε με το παράδειγμά του, με τον τρόπο που έζησε τη ζωή του. Η μεγαλύτερη κληρονομιά που μας αφήνει είναι το λαμπρό του όνομα. Δεν υπάρχει άνθρωπος ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Αμερική που μόλις ακούσει ότι είμαστε συγγενείς του να μην έχει να πει μόνο καλά λόγια. Το να λες το όνομα κάποιου και να ακούς από τον κόσμο λόγια αγάπης, αυτό είναι μία κοινωνική καταξίωση που δεν αποκτάται με κανέναν άλλο τρόπο.
Ελπίζω αγαπημένε μας Γιώργο να φεύγεις ικανοποιημένος γνωρίζοντας ότι έκανες με το παραπάνω το καθήκον σου και ότι προσέφερες σε όλους μας πολύ περισσότερα απ' όσα θα περιμέναμε.
‘Εμείς που μείναμε στο χώμα το σκληρό’, θα προσπαθήσουμε στην υπόλοιπη ζωή μας να σε έχουμε για πρότυπο. Κι επειδή γνωρίζουμε ότι οι αγαπημένοι μας άνθρωποι φεύγουν πραγματικά από μας μόνον όταν τους ξεχάσουμε, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ.
Θεσσαλονίκη, 16 Μαϊου 2021, Μιχάλης Στουκιδης».
Επίσης ο εγγονός του Δημήτρης Στουκίδης εκ μέρους και των τριών αδελφών του κατευοδώνει τον παππού τους με τις εξής σκέψεις:
«Και τώρα δύο λόγια κι από εμένα.
Μετακόμισα εδώ στην Αμερική στην ίδια ηλικία με τον παππού, πάνω από 60 χρόνια μετά. Η μεγαλύτερη διαφορά όμως ήταν ότι έφτασα και δεν ένιωσα ποτέ μετανάστης, όπως είχε νιώσει εκείνος και χιλιάδες Ελληνες της γενιάς του αλλά και της γενιάς μου.
Ηρθα χωρίς να νιώθω ότι βαδίζω προς κάτι άγνωστο αλλά προς το δεύτερό μου σπίτι. Και όλα αυτά όχι μόνο χάρη στην οικονομική άνεση που μας εξασφάλισε αλλά και κυρίως χάρη στη μικρή αποικία, στο δεύτερο χωριό που χτίσατε όλοι μαζί του εδώ.
Μιλώ τώρα και για τους τέσσερις μας, τα εγγόνια του. Μάθαμε πολλά απ? τον παππού μας και ζήσαμε πολύ ωραίες στιγμές μαζί του. Τις τελευταίες μέρες ακούσαμε πολλές ιστορίες απ’ όλους εσάς που τον ζήσατε πριν γίνει παππούς μας και ομολογώ πως ζήλεψα λίγο που ζήσατε τόσα ταξίδια, ψαρέματα, κυνήγια και άλλες πόσες περιπέτειες. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι όλες αυτές οι στιγμές που ζήσατε μαζί του τον έκαναν τον πιο τέλειο παππού!
Καλό ταξίδι παππού!».
πηγη: Εθνικός Κήρυξ
