Γράμμα από τη Μόρια: Ο δρόμος από το Αφγανιστάν στην Ελλάδα.
Οι λόγοι που οι άνθρωποι φεύγουν από τα σπίτια τους είναι διαφορετικοί ανάλογα με τις ατομικές τους ιστορίες, τις οικογένειές τους, τις θέσεις εργασίας και την κατάσταση στα χωριά / πόλεις ή την προέλευσή τους, αλλά ο κύριος παράγοντας είναι ο εσωτερικός και διασυνοριακός πόλεμος.
Όταν αναγκαζόμαστε να φύγουμε και να επιλέξουμε να έρθουμε με αυτόν τον τρόπο, διακινδυνεύουμε τη ζωή μας για να επιβιώσουμε στο τέλος. Ακόμη και αφού εξετάσουμε όλους τους κινδύνους και την πιθανότητα θανάτου, αυτή είναι η καλύτερη επιλογή ανάμεσα σε μόνο κακές εναλλακτικές λύσεις. Όλοι οι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν πρέπει να διασχίσουν αρκετά σύνορα για να φθάσουν εδώ. Παρόλο που ορισμένοι μπορούν να ξεκινήσουν με διαφορετικές δυνατότητες, με ή χωρίς αφγανικά διαβατήρια, με ή χωρίς άδειες διαμονής από το Ιράν / Πακιστάν, έγκυρες και άκυρες, όλοι υποφέρουμε εκατοντάδες κινδύνους στον δρόμο. Κάποιοι ξεκινούν τη διαδρομή διαφυγής στο Αφγανιστάν, άλλοι έχουν ήδη ζήσει για χρόνια ως πρόσφυγες χωρίς χαρτιά στο Ιράν και το Πακιστάν, ενώ κάποιοι από αυτούς γεννήθηκαν πρόσφυγες.
Με μοτοσυκλέτες, με ωτοστόπ, μέσα σε φορτηγά με πάρα πολλούς άλλους, που οδηγούν μέσα από πετρώδεις ερήμους. Περπατήσαμε πολλά χιλιόμετρα πάνω από βουνά και μέσα από ποτάμια. Περάσαμε φράκτες και θάλασσες. Βρεθήκαμε αντιμέτωποι με την αστυνομία, τους στρατιώτες, τους διακινητές και τους κλέφτες. Περάσαμε νύχτες έξω χωρίς να γνωρίζουμε πού βρισκόμαστε, χωρίς κουβέρτες στο κρύο, τη βροχή ή το χιόνι και χωρίς φαγητό και νερό. Πυροβολισμοί, ληστείες, απαγωγές, απειλές, βιασμοί. Είδαμε νεκρούς ανθρώπους κατά μήκος του δρόμου. Πολλοί από εμάς ήταν παιδιά, πολλοί διέφυγαν με τις οικογένειές τους, τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους ή με άρρωστους συγγενείς.
Πιστεύετε ότι αυτή είναι μια απλή επιλογή να ξεκινήσει κανείς αυτή τη διαδρομή στην ελευθερία;
Κατά τη διέλευση από το Αφγανιστάν προς την Ευρώπη, υπάρχουν χώροι ελεγχόμενοι από κλέφτες όπου φοβούνται ακόμα και οι διακινητές και οι στρατιώτες. Άκουσα την ιστορία μιας οικογένειας την οποία οι κλέφτες σταμάτησαν για να ληστέψουν όλα τα υπάρχοντά τους. Τους απειλούσαν, ότι αν δεν τους έδιναν ό, τι ήθελαν, θα κακοποιούσαν σεξουαλικά τις γυναίκες τους. Επέζησαν την επίθεση, αλλά δεν έμειναν παρά μόνο με τη ζωή τους και με τα ρούχα στο σώμα τους.
Σε μια άλλη περίπτωση, πέντε ανήλικοι ληστεύτηκαν, χτυπήθηκαν και πιάστηκαν όμηροι για δύο νύχτες, όπου τους πήγαιναν μόνο ένα μικρό κομμάτι ξερό ψωμί την ημέρα. Πρόσθεσαν ότι αισθάνθηκαν τρόμο, καθώς υπήρχαν και δύο κορίτσια ανάμεσά τους που τα πήραν, τα βίασαν και τα δολοφόνησαν. Σε μια άλλη περίπτωση μια οικογένεια μου είπε, πώς πέρασαν την έρημο με τα τέσσερα παιδιά τους και δύο άλλες οικογένειες. Δεν υπήρχε σκιά, κανένα καταφύγιο. Ήταν χωρίς νερό και τα παιδιά τους αφυδατώθηκαν. Αγωνίστηκαν: Είτε η ειρήνη είτε ο θάνατος.
Όταν φτάνουμε στο Ιράν, αντιμετωπίζουμε μια χώρα γεμάτη ρατσισμό εναντίον των Αφγανών προσφύγων, οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα των μεταναστών εκεί. Η χώρα είναι επίσης γεμάτη από ρατσισμό εναντίον αθεϊστών, εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων, πολιτικών αντιπάλων. Πρόκειται για μια χώρα όπου οι πρόσφυγες δεν μπορούν να παρακολουθήσουν επίσημη εκπαίδευση ή να αποκτήσουν εθνικότητα, ακόμη και αν γεννηθούν εκεί. Είναι μια χώρα όπου η βία κατά των γυναικών, των ξένων και ακόμη και των δικών τους ανθρώπων που συχνά σιωπούν, παραμένει ατιμώρητη. Μια χώρα όπου κανείς δεν μπορεί να μιλήσει ελεύθερα. Μια χώρα όπου η ιθαγένεια πωλείται στην τιμή του θανάτου ως στρατιώτης στον πόλεμο.
Μετά τη διέλευση από τα βραχώδη βουνά, φτάνουμε στην Τουρκία. Μια οικογένεια μου διηγήθηκε: «Είχαμε κολλήσει για δύο νύχτες σε ένα χιονισμένο βουνό. Όταν το μικρό μωρό μας άρχισε να κλαίει, η αστυνομία ήρθε και μας συνέλαβε. Μας έστειλαν πίσω στο Αφγανιστάν. Έτσι έπρεπε να περάσουμε ξανά τα σύνορα του Πακιστάν και μετά τα σύνορα του Ιράν«. Η θάλασσα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας είναι ένα μαύρο νερό γεμάτο από θανάτους και πτώματα. Οι άνθρωποι πέθαναν επειδή η Ευρώπη έχει ως προτεραιότητα να ελέγχει τα σύνορα και να μην σώζει ζωές.
Πιστεύετε ότι αυτοί οι γονείς είναι έτοιμοι να θέσουν σε κίνδυνο τις ζωές των παιδιών τους;
Κανένας, κανένας, κανείς … δεν το επιλέγει χωρίς να έχει μεγαλύτερο κίνδυνο πίσω από την πλάτη του. Αυτές οι μητέρες και οι πατέρες ζουν με τον φόβο την κάθε στιγμή. Αποφασίζουν να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους μόνο για να δώσουν στα παιδιά τους την ελπίδα της ειρήνης.
Εμείς οι πρόσφυγες περπατάμε στο μονοπάτι της φωτιάς, από το οποίο προσπαθούμε να δραπετεύσουμε. Όταν βλέπουμε έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο χωρίς φωτιά, θα τον επιλέξουμε χωρίς να γνωρίζουμε αν θα υπάρξουν άλλοι κίνδυνοι. Πρέπει ούτως ή άλλως να επιλέξουμε τον άλλο δρόμο έτσι ώστε να μην καούμε. Αυτός ο άλλος δρόμος, αυτός που δεν έχει πυρκαγιά, είναι αυτός όπου η Ευρώπη βάζει συρματόπλεγμα, όπου τα πολεμικά πλοία μας σταματούν, όπου τα όνειρά μας για την ειρήνη χάνονται στη θάλασσα και τα «τυχερά» καταλήγουν στην κόλαση της Μόριας.
Πιστεύετε πραγματικά ότι φτάσαμε εύκολα εδώ;
Parwana/ mplokia.gr
