Από την Τζέλη Χατζηδημητρίου *
Ένα γράμμα έφτασε στα χέρια μου χτες. Γράμμα, όχι μέιλ. Για μένα, ο οριστικός επίλογος...
Όταν συνάντησα τον Δημητράκη το 2016, δεν είχα σκοπό να κάνω καμμία ταινία. Ποτέ δεν με ενδιέφεραν τα "εύκολα" θέματα. Υπάρχει μια λίστα όταν ξεκινάς να κάνεις ντοκυμαντέρ, που σου λέει τί θα προκαλέσει τη συνμαισθηματική εμπλοκή του θεατή. Αυτά όλα τα έμαθα πολύ αργότερα. Τότε, φθινόπωρο, λίγο πριν τα γενέθλιά του, με πλημμύρισε μόνο μια απέραντη μοναξιά. Το βλέμμα του κι όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, με συγκλόνισαν. Ίσως γιατί κι εγώ μεγάλωσα σ'ένα χωριό της Λέσβου, περίπου την ίδια εποχή, ίσως γιατί, για άλλους λόγους, ένοιωσα στο πετσί μου τί σημαίνει να μην μπορείς να επικοινωνήσεις την αλήθεια σου με τον κοινωνικό σου περίγυρο. Ντοκυμαντέρ δεν θα τόλεγα αυτό που έκανα, τα περισσότερα πλάνα ήταν φλου από τη ταραχή μου όταν ξαναπήγα, γιατί ήταν τόσο αλήθεια αυτά που μου έλεγε και τόσο σκληρά, που ξέχασα και κάμερες και μικρόφωνα...
Όπως και νάχει, ένα δέσιμο ξεκίνησε τότε, που τυπικά έληξε με τρόπο δραματικό. Το αυτοκίνητο χτύπησε τον Δημητράκη και τον εγκατέλειψε την ημέρα των γενεθλίων μου...Το τί σήμαινε για μένα η γνωριμία μας, θα με συνοδεύει σε όλη μου τη ζωή. Γι'αυτό, δεν θέλω να μιλήσω άλλο γι'αυτόν. Νόμιζα όταν ολοκλήρωσα τη ταινία μας, πως θα μπορούσα να βοηθήσω, να προλάβω το κακό που το ένοιωθα να έρχεται. Όλα συντέλεσαν σ'αυτό. Ούτε να κατηγορήσω έχει νόημα πιά, όλα έχουν ειπωθεί απ'όλους, η χυδαία θρασύτατη οικογένειά του, τόλμησε να βγει να πει πως τον νοιαζότανε, το χωριό πως τα παιδιά τον αγαπούσαν, ύστερα έπεσαν όλα τα ΜΜΕ, ο Δημητράκης μας γνώρισε την εφήμερη δόξα που πάντα ήθελε, ίσως σαν απόδειξη πως τον βλέπουν, πως τον αγαπάνε. Μετά θάνατον...Αργά, πολύ αργά για άρθρα, για θλίψη, για μετάνοια, για διεκδίκηση της σωστής κατά κάποιους ονομασίας του Δημητράκη. Αυτό το πολύ αργά, με τρώει και μου κλείνει το στόμα. Τελικά, αντί να βοηθήσω, άφησα μόνο έναν επικήδειο γι'αυτόν τον άνθρωπο, που ακόμα και στο θάνατό του, δεν τον αναζήτησε κανένας, που έλειωσε σε ένα χαλασμένο ψυγείο...Οι άνθρωποι ξεχνάμε...ελάχιστα συμβάντα μπορούν να αλλάξουν το τρόπο ζωής μας, τη καθημερινότητά μας. Ο θάνατός του, περιστασιακά συγκίνησε πολύ κόσμο, που όμως αμφιβάλλω αν θα ξεβολευτεί στη συνέχεια για να δώσει χώρο στη διαφορετικότητα. Κι αν το κάνει κάπου που ας πούμε είναι της μόδας τώρα, δεν θα το κάνει σε άλλα, εξ'ίσου σημαντικά αλλά όχι πολιτικά ορθά θέματα, σ'αυτά που πάνω τους δεν πέφτουν τα φώτα της δημοσιότητας.
Επιστρέφοντας στο γράμμα, όσοι έχετε κουράγιο, διαβάστε τί έγραψε μια δασκάλα του Δημητράκη. Ναι, αλήθεια είναι όλα όσα έλεγε για τους δασκάλους του μέσα στο ντοκυμαντέρ. Κι αλήθεια είναι, ότι ποτέ δεν του επέτρεψαν να ανθίσει σαν το ρόδο που γεννήθηκε...Δημητράκη, η δασκάλα σου δεν σε ξέχασε...
“Ο Δημητράκης Καλογιάννης ήταν ένας ελεύθερος άνθρωπος”
Ένας ελεύθερος άνθρωπος
Ήταν ελεύθερος. Είχε καρδιά γεμάτη καλοσύνη. Δεν κρατούσε κακία σ’ αυτούς που προσπαθούσαν να τον βλάψουν.
Τώρα όμως από εκεί ψηλά που πήγε δεν πρέπει να αφήσει ατιμώρητους αυτούς που προσπάθησαν να τον γελοιοποιήσουν και αυτούς που του πήραν τη λευτεριά του και ιδιαίτερα αυτούς που συνεχίζουν χωρίς ντροπή, θέλοντας να καλύψουν τις ενοχές τους να ζητούν εύσημα για την συμπεριφορά τους.
Ήμουν η πρώτη δασκάλα που για λίγο χρονικό διάστημα γνώρισε. Όμως δεν τον ξέχασα ποτέ. Ήταν ένα υπέροχο έξυπνο παιδί που ρουφούσε κάθε σου λέξη, από αυτά τα παιδιά που δεν ξεχνιούνται από τους δασκάλους τους όσα χρόνια κι αν περάσουν και θα ευχόταν να έχουν τέτοια παιδιά στις τάξεις τους.
Μα κα ο μικρός Δημητράκης δε με ξέχασε. Όταν ύστερα από χρόνια μεγάλος πια συναντηθήκαμε στην Παναγιά τη Γοργόνα ήταν εκείνος που με γνώρισε πρώτος. Μιλήσαμε αρκετά για τα παλιά με νοσταλγία τόσο εγώ όσο και εκείνος.
Με το θάνατό του δε νιώθω λύπη. Τώρα θα βρίσκεται ανάμεσα στους αγγέλους εκεί που ανήκει. Νιώθω όμως θυμό πολύ και αγανάκτηση με μας όλους που μείναμε πίσω και αποτελούμε την «όμορφη» αυτή κοινωνία.
Ας είναι…ίσως ο θάνατος του μας προβληματίσει και προσπαθήσουμε να αλλάξουμε κάτι.
Καλό σου ταξίδι Δημητράκη εκεί που πας στη γειτονιά των αγγέλων….
* Αναρτήθηκε στην προσωπική της σελίδα στο facebook από την σκηνοθέτη Τζέλη Χατζηδημητρίου που είχε κάνει αφιέρωμα για τη ζωή του.
