&n
bsp;Μέρα εορτασμού της μητρότητας και ευχαριστιών προς τη μητέρα, με αρχαιοελληνική προέλευση. Στη σύγχρονη εποχή, η αμερικανίδα Άννα Μαρία Ριβς Τζάρβις ήταν εκείνη που είχε πρώτη την ιδέα να καθιερωθεί μια ιδιαίτερη ημέρα προς τιμή όλων των μητέρων.
Οι αγώνες της ευοδώθηκαν στις 9 Μάιου του 1914, όταν ο αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της Μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Έκτοτε, πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Στέλλα Αλαφούζου
Στη νεκρή μητέρα
Οι μανάδες δεν θα έπρεπε να πεθαίνουν ποτέ. Θα ‘πρεπε να ’ταν μια ειδική κατηγορία έμβιου όντος που στο τέλος του βιολογικού του κύκλου θα γινόταν κάτι άλλο. Αστέρι, ας πούμε. Ή πέτρα με τρύπα. Απ’ αυτές τις σπάνιες. Απ’ αυτές που συμβολίζουν τύχη.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, σκέφτομαι τη νεκρή μάνα. Όχι μία συγκεκριμένα, αλλά τη νεκρή μάνα σαν σύμβολο και βρίσκω πως η απώλειά της, όσο νωρίς ή κανονικά έρθει, δεν είναι ποτέ μια κανονική απώλεια. Σκέφτομαι τη μάνα που πεθαίνει πρόωρα και βρίσκω πόσο άδικο είναι να μην έχει ζήσει το παιδί της. Σκέφτομαι το παιδί της μάνας που πέθανε πρόωρα και βρίσκω πόσο άδικο είναι για το παιδί να μην έχει το πιο ασφαλές του καταφύγιο. Τον πιο δικό του άνθρωπο, τον πιο αναντικατάστατο. Εκείνον που τον έχει ζήσει, που τον ξέρει απ’ τα σπλάχνα του. Δεν μπορεί να ανακαλέσει μνήμες. Αναμνήσεις μαζί της. Ξέρει τη ζωή χωρίς εκείνη. Την υποψιάζεται με εκείνη. Τι τύπος, άραγε, να 'ταν; Νιώθω πως το παιδί που έχει πρόωρα χάσει τη μάνα του, πρέπει να νιώθει σαν να του λείπει η πρώτη στρώση απ’ το δέρμα του. Σκέφτομαι τον σύντροφο της μάνας που πεθαίνει πρόωρα και του δικαιολογώ τα περισσότερα. Όμως απ’ τους τρεις περισσότερο λυπάμαι για την ίδια. Για την αγωνία της για ό,τι αφήνει πίσω. Και αυτή η αγωνία πρέπει να ’ναι αξεπέραστη και ανίκητη. Η άρρωστη λιονταρίνα φροντίζει ώστε η αγέλη της να υιοθετήσει το λιονταράκι της πριν αυτή αποχωρήσει για να πεθάνει μακριά και να μην τους μολύνει. Αν το ένστικτο της μάνας γινόταν να διδάσκεται ή έστω να πωλείται, ο κόσμος δεν θα’ταν απλώς καλύτερος. Θα ήταν αμόλυντος.
Ο Αλμπέρ Καμύ, στο βιβλίο του «Ο Ξένος», μέσα από την αδιαφορία του Μερσώ για τη νεκρή του μητέρα, περιγράφει τέλεια μια στιγμή αμηχανίας. «Δεν είχα τίποτα να περιμένω από αυτήν, αλλά ούτε και αυτή από εμένα». Κάπως έτσι σκέφτομαι τη ζωντανή-νεκρή μάνα. Τη μάνα σε κατάθλιψη, την ψυχικά άρρωστη, την εξαρτημένη, εκείνη που υπάρχει αλλά δεν υπάρχει. Και δεν καταλαβαίνω -γιατί το μυαλό μου δεν το χωράει και όχι γιατί δεν εξηγείται- πώς μια μάνα μπορεί να είναι σε μια αντίστοιχη κατάσταση όταν έχει το σπουδαιότερο των κινήτρων. Το παιδί της. Και ύστερα πόσο απαρηγόρητο μπορεί να είναι ένα παιδί που έχει και δεν έχει τη μάνα του.
Τέλος, σκέφτομαι τη γριά μάνα στο φέρετρο με τα χέρια σταυρωμένα. Άστοχο. Μια μάνα δεν κάθεται ποτέ με τα χέρια σταυρωμένα… και κάπως έτσι βρίσκω πως αυτό είναι που κάνει ένα μεγάλο πια παιδί να κλάψει σαν μωρό.
Υ.Γ.: Χρόνια Πολλά!
Στην Ελλάδα του μνημονίου όμως η μητρότητα μικρή σημασία έχει καθώς βάλλεται διαρκώς με τα οικονομικά προβλήματα και τις περικοπές να βάλλουν συνεχώς εναντίον της σύγχρονης ελληνίδας.
Η ελληνίδα που παίρνει την απόφαση να γίνει μητέρα- σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία πλέον από ότι στο παρελθόν- έρχεται αντιμέτωπη με έναν Γολγοθά που αρχίζει από τις πρώτες μέρες της εγκυμοσύνης.
Το πιο πρόσφατο πλήγμα που δέχτηκε ήταν η κατάργηση του επιδόματος τοκετού. Μέχρι πρόσφατα, κάθε ασφαλισμένη γυναίκα που γεννούσε, δικαιούταν επίδομα τοκετού ύψους 1.000 ευρώ, αν ήταν ασφαλισμένη στο ΙΚΑ ή τον ΟΠΑΔ, 450 αν ήταν στον ΟΓΑ και 800 αν ήταν στον ΟΑΕΕ.
Μετά τη συγχώνευση στον ΕΟΠΥΥ των παραπάνω ταμείων, κάθε ασφαλισμένη γυναίκα που γεννά σε δημόσιο νοσοκομείο ή ιδιωτική κλινική συμβεβλημένη με τον ΕΟΠΥΥ, δεν δικαιούται το επίδομα τοκετού. Το επίδομα δίνεται πλέον μόνο σε γυναίκες που γεννούν εκτός κλινικής , όπως στο σπίτι τους!
Η σύγχρονη μητέρα όμως έχει να αντιμετωπίσει μια σειρά από προβλήματα. Πρέπει να συνδυάσει ταυτόχρονα πολλούς ρόλους: σύζυγος, μητέρα, εργαζόμενη. Στις μέρες μας όσες γυναίκες εργάζονται αλλά δεν έχουν την δυνατότητα να στείλουν το παιδί τους σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό καθώς το κόστος τους ξεκινάει περίπου από τα 350 ευρώ το μήνα βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Η κρίση έφερε πολλά λουκέτα και σε δημοτικούς βρεφονηπιακούς και παιδικούς σταθμούς με αποτέλεσμα οι θέσεις πλέον να είναι ιδιαίτερα περιορισμένες. Μέσα στον ήδη επιβαρυμένο οικογενειακό προϋπολογισμό από φόρους, χαράτσια και με τους μισθούς να έχουν συρρικνωθεί οι δυνατότητες για ιδιωτικό παιδικό σταθμό φαντάζουν μηδαμινές.
Η Ελληνίδα, που σπούδασε και με πολύ κόπο κατάφερε να εδραιωθεί στην επαγγελματική πραγματικότητα αναγκάζεται πλέον πολλές φορές να εγκαταλείπει όχι μόνο την καριέρα αλλά και μια απλή δουλειά προκειμένου να στηρίξει την οικογένεια και να μεγαλώσει τα παιδιά της.
Ε. Σ.
