Η
Ζωή Λειβαδίτου γράφει για τον Κυριάκο Παπαδόπουλο που τόσο ξαφνικά έφυγε και το έργο του όσο ήταν Κυβερνήτης στο σκάφος ΠΛΣ 602 που τόσο κόσμο έσωσε...Θα προσπαθήσω να γράψω για μια καθημερινή περιπολία με το ΛΣ 602.
Ωρα1.00, ηρεμία στο πλήρωμα.
Ξαφνικά η φωνή του Πάνου, τάραξε την ηρεμία.
Παραλλαγή αριστερά, Παραλλαγη δεξιά. Η οψη του Κυριάκου αλλάζει: "Γρηγορα κάμερα. Προχωρούν? Δείτε που είναι πολλοί και έχουν παιδιά"
Ολο το πλήρωμα με κυάλια εξω στο κατάστρωμα. " Η αριστερή είναι γεμάτη" λέει ο Κοσμας.
"Πάμε πρώτα εκει" φωνάζει ο Κυριάκος με την αγωνία στα μάτια.
Ολοι έτοιμοι για την διασωση. Πλησιάζουν την βάρκα με προσοχή και ηταν γεμάτη με παιδιά και βρέφη. Μάτια , προσωπα απελπισίας που σου τρύπαγαν την ψυχη. Γρήγορα όλοι ήταν στο σκάφος και πέρναν την βοήθεια που έπρεπε.
"Στην άλλη βαρκα τώρα . Λέγε Πάνο τι βλέπεις ; Προχωρά Κυριάκο ,όμως είναι πολλοί."
"Θα τους πάρουμε" ειναι η απαντηση του Κυριάκου χωρίς να αφήνει περιθώρια άρνησης.
Πλησιάζουμε,με πολύ προσπάθεια ανεβάζουμε τον κόσμο στο σκάφος. Ο Κυριάκος εκεί , μαζί με το πλήρωμά του προσπαθούν να χωρέσουν τον κόσμο. Τελικά τα κατάφεραν.
"Το νού σας τα παιδιά" ηταν η εντολή του.
Φτάσαμε στο λιμάνι και η λάψη στα μάτια όταν κατεβάζαμε τον κόσμο ξαναγύρισε στα μάτια του. Το χαμόγελο στα χειλη του.
"Τελειώνεται......πρέπει να ξαναβγούμε . Εχει πολλές βάρκες σήμερα και κάνει κρύο.......γρήγορα"
