&n
bsp;Γύρω από ένα φιλόξενο μεσανατολίτικο οικογενειακό τραπέζι ακούγονται πράγματα αληθινά. Οι καρδιές ανοίγουν και ενώνονται.
"Οι Έλληνες είναι πολύ καλοί άνθρωποι, μας έχουν φερθεί υπέροχα, με πολλή αγάπη" μου λέει ο Αμπου Άλι και όλοι στο τραπέζι γνέφουν καταφατικά και επαυξάνουν: "Εσείς οι Έλληνες είσαστε οι καλύτεροι απ' όλους. Όλοι οι πρόσφυγες το ξέρουν καλά".
Νιώθω λίγο άσχημα γι' αυτό, σαν να παίρνω συγχαρητήρια για κάτι που δεν αξίζω.
"Ναι, αλλά υπάρχουν και πολλοί μισάνθρώποι εδώ, δεν είμαστε όλοι καλοί" τους λέω και πάω να πω κάτι για τους ρατσιστές γονείς στα σχολεία, για τους φασίστες, αλλά με διακόπτουν όλοι μαζί.
"Σταμάτα, βρε Αχιλλέα! Κακοί υπάρχουν παντού. Αλλά οι περισσότεροι Έλληνες είναι καλοί άνθρωποι. Όπου και να πήγαμε, στη Λέσβο, στην Αθηνα, στη Θεσσαλονίκη, στη Σίνδο, οι Έλληνες μας έδωσαν ρούχα, φαγητό, αγάπη και χαμόγελα. Είναι αδέλφια μας! Κακούς δεν είδαμε πουθενά, είναι ελάχιστοι".
Έσκυψα το κεφάλι μου.
Ίσως γιατί ντράπηκα που μας θεωρούν τόσο καλούς ανθρώπους.
Ισως γιατί χάρηκα λίγο που έχουν αυτή την εικόνα για εμάς.
Ισως και για τα δύο.
Αχιλλέας Πεκλάρης
The Blue Whale / Swisscross.help Refugee Space, Sindos.
