Μυτιλήνη, κραυγή απόγνωσης από 52χρονη «Θα πάω να συναντήσω το νεκρό γιο μου»
Γράφει η Λίτσα Βλάχου / εφημερίδα Τα ΝΕΑ της Λέσβου
ΑΠΟΓΝΩΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΟΥΣ, ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ
- Στα πρόθυρα της αυτοκτονίας βρίσκεται 52χρονη άνεργη, που μετά τον χαμό του παιδιού της βιώνει έντονα το πρόβλημα βιοπορισμού ζώντας στα χρέη και χωρίς νερό
Δεν ζητάει χρήματα, ούτε οίκτο. Ζητάει μόνο μια δουλειά. Η 52χρονη Κατερίνα Γιαννέλη βρίσκεται κυριολεκτικά σε απόγνωση, καθώς εδώ και τέσσερα χρόνια δεν μπορεί να βρει δουλειά και αναγκάζεται να αναθεωρήσει τη ζωή της… Η μάχη της επιβίωσης που δίνει είναι μεγάλη, ενώ η μάχη της απόγνωσης ακόμα μεγαλύτερη, καθώς η μοίρα στάθηκε ιδιαίτερα σκληρή μαζί της. Πριν από 1,5 χρόνο έχασε το 29χρονο παλικάρι της από τη μάστιγα των ναρκωτικών. Απαρηγόρητη για το χαμό του παιδιού της έπεσε σε κατάθλιψη και τώρα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της με αξιοπρέπεια, αλλά δεν τα καταφέρνει.
Δεν έχει κανέναν στο πλευρό της να την στηρίξει ψυχολογικά (καθότι διαζευγμένη) και μόνη ελπίδα της είναι η 33χρονη κόρη της και ο γαμπρός της, που την συντηρούν. Ζει μόνη της σε ένα σπίτι που της έχει παραχωρήσει προσωρινά ένα συγγενικό της πρόσωπο, προκειμένου να μην πληρώνει ενοίκιο, όμως ο λογαριασμός των 1.400 ευρώ της ΔΕΗ που δεν είχε να πληρώσει, ανάγκασε το συγγενικό της πρόσωπο να βάλει πωλητήριο στο σπίτι.
Η ίδια λέει: «Εγώ χρήματα δεν είχα για να πληρώσω το λογαριασμό και η οφειλή έχει πάει στην εφορία, γιατί αυτός είναι στο όνομα του ξαδέλφου μου, ο οποίος αναγκάζεται να πουλήσει το σπίτι γιατί ούτε κι αυτός δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει χρέος δικό μου». Μέσα σ’ αυτά έρχεται να προστεθεί και ο λογαριασμός των 500 ευρώ της ΔΕΥΑΜ τον οποίο δεν είχε φυσικά να πληρώσει η Κατερίνα, με αποτέλεσμα να της κόψουν το νερό και να βρίσκεται εδώ και 20 μέρες χωρίς το πολύτιμο αυτό αγαθό.
«Η μόνη λύση, να δώσω τέλος»
Η μαρτυρία της 52χρονης που περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι συγκλονιστική. «Έχω καθαρά θέμα επιβίωσης», λέει και αναφέρεται στην 33χρονη κόρη της, που κάνει κι αυτή απ’ την πλευρά της ό,τι μπορεί για να την συντηρήσει. «Θέλω να βρω μια δουλειά για να ελαφρύνω λίγο το παιδί μου από το βάρος μου, που δεν μπορεί άλλο να σηκώσει. Το σπίτι είναι σε άθλια κατάσταση, αφού δεν έχω νερό και τρέμω στην ιδέα ότι σε λίγο θα μου κόψουν και το ρεύμα».
Η 52χρονη που βρίσκεται σε απόγνωση, αφού δεν βρίσκει να πιάσει πουθενά δουλειά, μιας και μέσα σε όλα έχει χάσει και το μοναδικό εφόδιο που είχε και που δεν είναι άλλο από το απολυτήριο του δημοτικού, δηλώνει: «Αν δεν βρω μια δουλειά, η μόνη λύση που μου μένει είναι να δώσω τέλος στη ζωή μου και να πάω να βρω τον γιο μου».
Η Κατερίνα, που αποφοίτησε το 1975 από το 5ο Δημοτικό σχολείο Μυτιλήνης, έχασε πριν από χρόνια το απολυτήριό της και όταν το 1987 πήγε στο σχολείο και το αναζήτησε δεν το βρήκε πουθενά. Ο τότε διευθυντής του σχολείου, που επικαλέστηκε ότι δεν υπήρχαν αρχεία με την συγκεκριμένη ημερομηνία, της έβγαλε άλλο απολυτήριο, αλλά όχι με το πατρικό της όνομα, αφού η ταυτότητά της είχε το όνομα του συζύγου της. Αυτό βέβαια στάθηκε εμπόδιο στην μετέπειτα πορεία, αφού όταν πρόσφατα έκανε τα χαρτιά της για την κοινωφελή εργασία απορρίφθηκε, καθώς από τον έλεγχο των δικαιολογητικών διαπιστώθηκε ότι το απολυτήριο που κατέθεσε ήταν ανακριβές.
«Δεν μπορώ να πιάσω δουλειά πουθενά, γατί το απολυτήριο που έχω αναφέρεται σε άλλο όνομα και όχι στο δικό μου», λέει και ένα δάκρυ κυλά από τα πονεμένα μάτια της, καθώς θυμάται πάλι τον πρόσφατο χαμό του παιδιού της. «Πρέπει να δώσω ένα τέλος και να πάω να βρω τον γιο μου» επαναλαμβάνει με τρεμάμενη φωνή, μια φωνή απόγνωσης από μια μάνα, που μάταια αναζητά το αυτονόητο. Μια δουλειά για να μπορέσει να επιβιώσει, μια δουλειά για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της με αξιοπρέπεια.
