Τόσος πόνος και τόση αγάπη στην Καλλονή Λέσβου - "Αγκαλιά" για τις μανούλες του κόσμου

Μια από τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μου ήταν η χθεσινή. Βρεθήκαμε με τα μέλη της  "Αγκαλιάς" να διαχειριστούμε και να απαλύνουμε το πόνο των μανάδων και των παιδιών του πόλεμου.

Περίπου στις 10 το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο  και μια τρεμάμενη γυναίκεια φωνή αφού ζήτησε συγνώμη για την ενόχληση με πληροφόρησε ότι τρεις γυναίκες με μικρά παιδιά που οι δυο είναι σε ενδιαφέρουσα κατάσταση έχουν κατασκήνωση κάπου στη Καλλονή.

 Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν από αυτούς που κατέβαιναν από το Σκαλοχώρι που είχαν στρατοπεδεύσει και είχαν γνωρίσει την αγάπη και τη ζεστή αγκαλιά των κατοίκων του χωριού. Αμέσως σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στο μέρος που μου είπαν για να τις βρω και ταυτόχρονα ενημέρωσα τα μέλη της "Αγκαλιάς" για το πρόβλημα λέγοντας να φέρουν νερό γάλα τοστ κρουασάν χυμό για την πρώτη επαφή. Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να τις εντοπίσω μέσα σε μια οικοδομή. Δυο νεαρές γυναίκες και μια μεγαλύτερη καθόταν στη σκιά έχοντας ένα παιδί στην αγκαλιά και ένα στη στη κοιλιά.!!!!!!....με το πόνο και τη κούραση να καθρεπτίζεται στο πρόσωπό τους. 

Χαιρέτισα κουνώντας το χέρι και ανταπέδωσαν με τον ίδιο τρόπο. Προσπάθησα να τις πω οτι θα βοηθήσουμε όσο μπορούσαμε να νιώσουν ανθρώπινα και να ελπίζουν για καλύτερη μέρα. Μου έδωσαν να καταλάβω οτι πίσω έχουν αφήσει και έχουν χάσει τους άνδρες τους μαζί με αλλά παιδιά.

Είδα το δάκρυ τους να τρέχει και τους έδωσα να καταλάβουν ότι πρέπει να κάνουν λίγο υπομονή και θα προσπαθούσαμε να τους φέρουμε εδώ . Τότε είδα την ελπίδα στο πρόσωπο τους και ένα αχνο χαμόγελο στα χείλη τους...

 Εκείνη τη στιγμή το ένα παιδί κούνησε το χεράκι του και με χαιρετούσε λες και κατάλαβε τι λέγαμε. Πάνω στην ώρα πλάκωσαν οι ενισχύσεις τα μελή της «Αγκαλιάς»  Γιώργος Τυρίκος Εργάς , Κατερίνα Σελάχα,  Ελένη Σελάχα και άρχισαν το έργο της ανασυγκρότησης της ελπίδας και την προσπάθεια να απαλύνουμε τον πόνο της μάνας.

Ξεκίνησαν με τρία αυτοκίνητα και πήραν το δρόμο για Σκαλοχώρι αφου είχαμε πληροφορία οτι κάπου εκει βρισκόταν το υπόλοιπο γκρουπ. Εγώ παρέμεινα και περίμενα τα αποτελέσματα.

Σε κάποια στιγμή βλέπω τη μαννα να χαϊδεύει τη κοιλιά της και τα μάτια της να τρέχουν ασταμάτητα. ΤΑ ΔΑΚΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΒΑΙΒΕΩΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Η διπλανή γυναίκα την αγκάλιασε και άρχισαν να κλαίνε σχεδόν με αναφιλητά. Χωρίς να το καταλάβω έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει και ενα μεγάλο ΓΙΑΤΙ βγήκε απο τα βαθη της καρδιάς μου μαζι θαρρώ πως δάκρυσε και αυτή. ΓΙΑΤΙ ΘΕΕ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΓΙΑΤΙ Η ΚΑΚΙΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΓΙΑΤΙ Η ΜΥΣΑΛΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΓΙΑΤΙ Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑΤΙ ...... ΓΙΑΤΙ ..........ΓΙΑΤΙ...........Που ειναι...... Η ΕΙΡΗΝΗ....... Η ΑΓΑΠΗ Η ΣΥΝΗΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ?????????

Όταν ηρέμησαν μου έδωσαν να καταλάβω οτι ευχαριστούν για ότι κάνουμε και για τη βοήθεια που τους δίνουμε. Προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν οτι η βοήθεια δίνετε από τον κόσμο της Λέσβου ,τον κόσμο της Ελλάδος.

 Εκείνη τη στιγμή έφτασαν τα μελή της «Αγκαλιάς» φέρνοντας μαζί τους τους παιδιά πατεράδες και κάποιες γυναίκες. Σε λίγο οι οικογένειες ήταν πάλι μαζί. Τώρα το δάκρυ ήταν δάκρυ ανακούφισης και χαράς που φαινόταν καθαρά στα πρόσωπα τους.

 Κάποια στιγμή είδα τη μάννα να λέει κάτι στον άνδρα της και να δείχνει προς το μέρος μου. Δεν το έδωσα σημασία ομως εντελώς ξαφνικά είδα το παλικάρι διπλά στο αυτοκίνητο μου να κάνει μια μεγάλη υπόκλιση να με ευχαριστεί και πριν καλά καλά να το καταλάβω δέχτηκα μια αγκαλιά και ενα ευχαριστήριο φιλί αγάπης δύναμη για να συνεχίσει η «Αγκαλιά»  να προσφέρει στην ανθρώπινη ανάγκη στον ανθρώπινο πόνο........!!!!!!!!!!!!

 Ήταν ένας μουσουλμάνος που ασπάστηκε ένα ορθόδοξο παπά αποδεικνύοντας πως η ΑΓΑΠΗ δεν εχει σύνορα δεν εχει θρησκεία και πως η ΑΓΑΠΗ τα πάντα σκεπάζει τα πάντα ελπίζει τα πάντα υπομένει.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!