Στέλλα Τεργιακή, «Φως ανέσπερον» (ποίηση)
Η Στέλλα Τεργιακή γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μυτιλήνη. Στα δεκαπέντε της χρόνια μετακόμισε στην Αθήνα, όπου διαμένει μέχρι σήμερα. Εργάζεται σε πολυεθνική εταιρία γραφικών τεχνών. Ασχολείται με τη ζωγραφική (έργα της έχουν παρουσιασθεί σε ομαδική έκθεση), το δοκίμιο και την ποίηση. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον τύπο. Όπως γράφει η ίδια «από μικρή ηλικία την απασχολεί ο άνθρωπος, η δομή και η πνευματική εξέλιξή του και γενικά ό,τι τον περιβάλλει και τον συνθέτει».
Στην παρούσα συλλογή που αποτελεί και την πρώτη της εμφάνιση στην ελληνική λογοτεχνία συγκέντρωσε 38 ποιήματα γραμμένα τη διετία 2002-2003 και το 2009.
Το εξώφυλλο κοσμεί ζωγραφικό έργο της ίδιας της ποιήτριας.
Η ενορατική ηλιοφάνεια που δημιουργεί μεταφυσική ιεράρχηση και δίνει φως και πνοή σε όλους τους ήχους, τους φθόγγους και τις εικόνες που μας περιβάλλουν, ενώνοντας τον άνθρωπο με την αρχέγονη πηγή του, αποκαλύπτοντας την αρχή του «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση».
Αυτή είναι η προσέγγιση για να δημιουργηθεί το «Φως ανέσπερον» της Στέλλας Τεργιακή. Είναι η προσπάθεια να φανερωθεί μέσα από τους στίχους του ποιητικού λόγου, η υφή του Φωτός, όταν αυτό δημιουργεί πνευματική ανάφλεξη και ενεργοποίηση, όπου εκδηλώνεται, προσδίδοντας διαφάνεια και φωτεινότητα και κατ’ επέκταση νόημα, σε καθετί που διέπει τη ζωή μας.
Είναι ο τρόπος που διεισδύουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, πίσω από το προφανές και το απτό, στην άλλη τους διάσταση, με τη μεταφυσική τους σημασιολογία, γιατί το Φως μετουσιώνει και μεταλλάσσει όπου αυτό ενεργοποιείται και φανερώνεται, εκτοξεύοντας τον άνθρωπο στο άπειρο.
Να μερικοί τίτλοι ποιημάτων: Κατάθεση ψυχής, Άνοιξη, Αποκαλύπτοντας τον εαυτό σου, Πρόσταγμα ψυχής, Πορεία στην ύλη, Χαμένα όνειρα, Κάλεσμα της αγάπης, Προτροπή, Η ρόδα της ζωής, Έρως και ψυχή κ.ά.
Ως μικρό δείγμα γραφής παραθέτουμε το ποίημα με τον τίτλο «Προτροπή»:
«Άνοιξε την ψυχή σου / και πες της να γελά, / μην την κρατάς κλειστή, δεν πρέπει / μη μένεις μόνος σου στη μέση του βοριά! //
Κλειστή καρδιά και ψεύτικα όνειρα / σου βάραιναν το νου, το δρόμο / σαν θέλεις να βγεις στην αστροφεγγιά / αγάπη γέμισέ την, αγάπη και αγάπη μόνο! //
Κι ασ’ τη να βγει, να εκφραστεί / παντού, στον άνθρωπο, στο πέλαγο, στη φύση / ασ’ την να το φωνάξει, να το πει / να πλημμυρίσουν με αισθήματα όλα τα πλήθη. //
Ασ’ την αγάπη σου, φωτοπλημμύρα να χυθεί / και ν’ αγκαλιάσει ολόκληρο τον κόσμο / χαμόγελα να απλωθούν παντού, / να δώσεις τη ζωή και τη χαρά στον πόνο. //
Θα δεις τότε πως και εσύ καλύτερα θα νιώσεις, / γιατί θα δεις τι είναι προσφορά / είναι η θέληση να δίνω, ν’ ανασταίνω / είναι η αγάπη μου να δίνει ζεστασιά!».
