Οι εκλεκτοί Αγιασώτες φιλόλογοι και λαογράφοι Δημήτρης και Γιάννης Παπάνης, στο Τοπογραφικό Οδοιπορικό τους στην Αγιάσο, γράφουν ότι ο μονίμως διαμένων στην Αγιάσο τον 19ο αι. Ιταλός γιατρός Φιδέλλε επισκέφτηκε κάποτε την εικονιζόμενη περιοχή, μαγεύτηκε απ’ την ομορφιά της και είπε πως πρέπει να λέγεται maladerie (=θεραπευτήριο) και όχι Πατσαβούρα, όπως λεγόταν μέχρι τότε. Το maladerie από στόμα σε στόμα έγινε Μαλαντρά (σημερινό τοπωνύμιο).
Τα δέντρα γέρνουν για να ζωγραφίσουν την κορνίζα του κάδρου, στεφανώνοντας το χωριό της Μεγαλόχαρης, που κουρνιάζει στην αετοφωλιά του Μαυριώτη. Λουπάζει σαν βυζανιάρικο λεχούδι μέσα στην στοργική αγκαλιά της μάνας του. Η ξελογιάστρα άνοιξη, σαν πλανεύτρα γυναίκα, ξεδιπλώνει τα ακαταμάχητα θέλγητρά της. Πλέκει σταυροβελονιά το βαθυπράσινο του πεύκου με το ανοιχτοπράσινο της καστανιάς. Ένα λαμπαδοχυτό κυπαρίσσι πυργώνει το σπαθάτο μπόι του, σα να θέλει να ξεχωρίσει στην πασαρέλα των καλλιστείων της οργιάζουσας φύσης. Στο βάθος του ανατολικού ορίζοντα τα γαλαζοπράσινα βουνά σμίγουν με τα γκρίζα σύγνεφα.
Πλημμυρίζει η αστείρευτη νερομάνα της ψυχής, γίνεται ξέχειλη ανάβρα συναισθημάτων. Μερεύει ο νους, καθώς κατακάθεται ο κουρνιαχτός απ’ το καθημερνό νταμάχι της κερατοζωής. Το βλέμμα μένει καρφωμένο σαν δίκοπο λεπίδι σε σφεντάμι. Ανοίγουν τα φυλλοκάρδια για να χυμήξει μέσα η μεθυστική μοσχοβολιά της απριλιάτικης φύσης που ανασταίνεται από το μαρασμό του χειμώνα. Κολλά η βελόνα του πικάπ στον αεικίνητο δίσκο του χρόνου, αναπαράγοντας την ίδια μελωδία, που σταλάζει βάλσαμο στις χαίνουσες λαβωματιές της ψυχής… Πραγματική ψυχοθεραπεία!
κείμενο / φωτογραφία Παναγιώτης Κουτσκουδής
