Η Δημοτική Κοινότητα Αγιάσου διοργανώνει την 6η Γιορτή Κερασιού στη δροσόλουστη Αγιάσο την Κυριακή 2 Ιουνίου 2024.
Αν και το πρόγραμμα δεν έχει οριστικοποιηθεί σύμφωνα με πληροφορίες θα περιλαμβάνει:
Από τις 11 π.μ. στις εισόδους και τα κεντρικά μέρη του χωριού παιδιά θα προσφέρουν δωρεάν στον κόσμο τα ξακουστά αγιασώτικα κεράσια. Παράλληλα ντόπιοι παραγωγοί θα πουλούν τα εξαίρετα εποχικά προϊόντα τους.
Θα πραγματοποιηθεί περίπατος στους καρπερούς κερασώνες της περιοχής Φολίδι – Κήπος Παναγίας, με αφετηρία και τερματισμό την Πλατεία Δημαρχείου.
Στο Δημοτικό Πάρκο, με πρωτοβουλία της VISIT AGIASOS θα υπάρχουν διάφορα evenst για μικρούς και μεγάλους.
Στο Φουαγιέ του Αναγνωστηρίου Αγιάσου θα γίνει έκθεση φωτογραφίας με θέμα το κεράσι.
Και τέλος στη γραφική Πλατεία Αγοράς μουσική κομπανία θα παρουσιάσει πλούσιο λαϊκό πρόγραμμα.
Τις επόμενες ημέρες θα υπάρξει και η σχετική ανακοινωση.
Η Γιορτή Κερασιού καθιερώθηκε από τον τέως Δήμο Αγιάσου με τη στήριξη της ΕΤΑΛ ΑΕ και οργανώθηκε τρεις συνεχόμενες χρονιές (Ιούνη 2007, 2008 και 2009) ακολουθώντας το πρότυπο της Γιορτής Κάστανου, που ξεκίνησε το 2004. Η σκέψη των φορέων της Αγιάσου, μετά τη μεγάλη και αναπάντεχη επιτυχία της Γιορτής Κάστανου, ήταν να καθιερώσουν μια παρόμοια ανοιξιάτικη γιορτή, αντίστοιχη της φθινοπωρινής, με τους ίδιους σκοπούς. Την ενίσχυση και προώθηση της τοπικής αγροτικής παραγωγής, την τόνωση της τοπικής αγοράς, την προβολή της παράδοσης μέσα από κύκλο πολιτιστικών εκδηλώσεων που θα λάμβαναν χώρα στο πλαίσιο της Γιορτής, την ενημέρωση παραγωγών και κατοίκων για ζητήματα σχετικά με την καλλιέργεια των προϊόντων, την ευαισθητοποίηση του κόσμου σε θέματα φυσικού περιβάλλοντος κλπ. Για διάφορους αντικειμενικούς και μη λόγους διακόπηκε, αλλά από το 2022 επέστρεψε και πάλι.
Κερασιώνας Αγιάσου
Η αγροτική περιφέρεια της Αγιάσου μπορεί να χαρακτηριστεί «δεντροτρόφος», αφού όλη, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, καλύπτεται με δέντρα. Διακρίνονται τρεις συνεχόμενες περιοχές ονομαζόμενες απ’ το κυρίαρχο δέντρο της κάθε περιοχής: ελαιώνας, καστανιώνας, πευκώνας. Ανάμεσα στις περιοχές αυτές υπάρχουν και οι μικροί κερασιώνες της Αγιάσου, που φυτεύτηκαν κατά τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας αντικαθιστώντας τις πολλές συκαμινιές που ξεριζώθηκαν τότε επειδή δεν παρουσίαζε επαρκή απορρόφηση το παραγόμενο μετάξι, σε αντίθεση με τα κεράσια που παρά το κόστος τους στο μάζεμα είχαν ζήτηση στην αγορά της Μυτιλήνης.
Η κερασιά (Prunus avium L.: προύνος ο γλυκόκαρπος) της οικογένειας των ροδιδών είναι ένα μεγάλο και αξιοπρόσεκτο δένδρο, ύψους 10 έως 20 μ. με οριζόντιους κλάδους, φύλλα επιμήκη έως ελλειψοειδή, μυτερά, οδοντωτά και άνθη λευκά διατεταγμένα σε απόδισκα μπουκέτα (σκιάδια). Ο καρπός της είναι μια σφαιρική κόκκινη γλυκιά δρίπη (σε ποικιλία μεγεθών και αποχρώσεων) με ένα μεγάλο σπέρμα. Το κεράσι σαν καρπός είναι ιδιαίτερα χυμώδης και καρπώδης. Πρόκειται για καλλιεργούμενο δένδρο που ευδοκιμεί συνήθως σε ημιορεινές δροσερές κοιλάδες. Εισήχθηκε στην Ευρώπη από το Λούκουλλο (117 – 56 π.Χ.) που του έδωσε το όνομα «κέρασος» από τον τόπο καταγωγής του, δηλαδή από την Κερασούντα του Πόντου. Εικάζεται όμως ότι πολλά χρόνια πριν από το Λούκουλλου ο εκ των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου Λυσίμαχος είχε εισάγει το κεράσι από τη Μικρασία στη Μακεδονία ως ένα ωραίο, γλυκό και ζουμερό φρούτο που τρώγεται χωρίς να χρειάζεται ξήρανση ή ψήσιμο. Έτσι προφανώς τα κεράσια ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες πολύ πριν τα γνωρίσουν οι Ρωμαίοι, ήδη από τον 3ο π.Χ. αιώνα.
Ιδιότητες – Χρήσεις: Όπως διαπίστωσαν έγκριτοι ερευνητές, τα κεράσια περιέχουν πλήθος αντιφλεγμονωδών και αντιοξειδωτικών συστατικών τα οποία περιορίζουν τις μυϊκές βλάβες. Τα κεράσια περιέχουν επίσης άφθονες ανθοκυανίνες που έχουν ιδιαίτερα ευεργετικές δράσεις στην υγεία του ανθρώπου. Ειδικά οι ποδίσκοι των κερασιών σε ρόφημα είναι διουρητικοί. Τα κεράσια είναι φίλοι και των ματιών εξαιτίας της περιεκτικότητας τους σε βιταμίνη Α. Μπορούν ακόμα να χρησιμοποιηθούν για την καταπολέμηση των κολικών του νεφρού, το βήχα, τη διάρροια και την ύπαρξη ουρικού οξέως στο αίμα. Τέλος το ρόδινο ξύλο της κερασιάς με τους λεπτούς κόκκους χρησιμοποιείται στην εβενουργική.
