Ποτοποιίες Λέσβου - Η ιστορία της ποτοποιίας Πιτσιλάδη

Η ιστορία της ποτοποιίας της οικογένειας Πιτσιλαδή, ξεκινά αρχές  του 19ου αιώνα όταν βρίσκουμε την οικογένεια να ζει στην Πέργαμο. Οι πολλές εκτάσεις καλλιέργειας αμπέλου των γύρω περιοχών ευνοεί την απασχόληση των κατοίκων της με την παραγωγή κρασιού. Από τα δέκα αδέλφια της οικογένειας, κάποια έφυγαν για την Κωνσταντινούπολη, κάποια έγιναν ναυτικοί και κάποιοι εγκαταστάθηκαν στην Κρήτη παίρνοντας μάλιστα μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1897. Δύο από τα αδέλφια ο Παναγιώτης και ο Γιάννης Πιτσιλαδής στα μέσα του 19ου αιώνα και με εμπειρία στην οινοποιία μιας και δούλευαν στην Πέργαμο σε αποσταγματοποιείο , φτάνουν στην Μυτιλήνη , εγκαθίστανται στο Πλωμάρι και στήνουν το πρώτο τους αποστακτήριο δίπλα στο ποτάμι.

 

Το 1892 παίρνουν την πρώτη επίσημη άδεια λειτουργίας από το τουρκικό κράτος, ενώ αργότερα την ίδια χρονιά ο Παναγιώτης Πιτσιλαδής εξαγοράζει το μερίδιο του Γιάννη και συνεχίζει πλέον μόνος του την δραστηριότητα της επιχείρησης μέχρι τον θάνατο του το 1919.

 

Αρχικά ασχολήθηκαν με την παραγωγή κρασιού ,τέχνη που είχαν μάθει στην γενέτειρά τους. Αργότερα άρχισαν να αποστάζουν  σταφύλια, κούμαρα, βατόμουρα, το δε οινόπνευμα που έπαιρναν το απόσταζαν ξανά με γλυκάνισο παράγοντας έτσι το πρώτο τους ούζο. Στην πορεία ασχολήθηκαν συστηματικά με την παραγωγή ούζου ενώ παράλληλα παρήγαγαν και ποσότητες κρασιού και ξυδιού.

 

Ο Παναγιώτης απασχολούσε στην ποτοποιία και τους δυο γιούς του, τον Βασίλη και τον Γιάννη  μέχρι το 1910 οπότε ο Βασίλης Πιτσιλαδής, έφυγε για το Σουδάν όπου και δραστηριοποιήθηκε  σε παρεμφερείς επιχειρήσεις. 

 

Το 1920 επέστρεψε στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε στον Πειραιά ίδρυσε μία ποτοποιία, έμαθε την παραγωγή του λικέρ, ενώ παράλληλα παρήγαγε και κονιάκ .

Τελικά στα τέλη του 1928 επιστρέφει στη Μυτιλήνη και συνεταιρίζεται εκ νέου με τον αδελφό του Γιάννη. Από κει και πέρα πλέον άρχισαν την παράλληλη με το ούζο και το κονιάκ  παραγωγή λικέρ και διαφόρων άλλων ηδύποτων.

 

Τα προϊόντα της ποτοποιίας διατίθονταν πλέον με ετικέτα στην οποία απεικονίζονταν ένας αετός , σύμβολο που απαντάται και στην σημαία της Μυτιλήνης, μετά την Απελευθέρωσή της το 1912.

 

Ο Γιάννης Πιτσιλαδής πεθαίνει το 1940 και η επιχείρηση συνεχίζει να λειτουργεί από τον Βασίλη μέχρι το 1958. Το 1950 η ποτοποιία αποκτά την νέα της ετικέτα εκείνη με τα κίτρινα και κόκκινα χρώματα που χρησιμοποιεί μέχρι και σήμερα.

 

Μετά τον θάνατο του Βασίλη Πιτσιλαδή, το 1958, την ποτοποιία αναλαμβάνει ο γιός της Μυρσίνης Πιτσιλαδή (αδελφής του Βασίλη και του Γιάννη ), Παντελής Κλειδαράς ο οποίος δούλευε σαν βοηθός του.

 

Από το 1957 και μετά η ποτοποιία Πιτσιλαδή παράγει ούζο και κονιάκ μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 80,οπότε σταματά οριστικά την παραγωγή κονιάκ και συνεχίζει  την αποκλειστική παραγωγή ούζου.

 

Ενδιάμεσα την δεκαετία του 70 δραστηριοποιείται και στο εξαγωγικό εμπόριο για μικρό διάστημα διενεργώντας εξαγωγές  στην Αυστραλία.

 

Το 1984, η ποτοποιία περνάει στα χέρια του σημερινού ιδιοκτήτη της ,Γιάννη Κλειδαρά (από τον πατέρα του Παντελή) ο οποίος πιστός στην οικογενειακή παράδοση συνεχίζει την παραγωγή του ούζου με τον ίδιο πατροπαράδοτο τρόπο . Με μούσκεμα του γλυκάνισου και των σπόρων των δημητριακών σε θαλασσινό νερό ,με την μη χρησιμοποίηση ζάχαρης για την επίσπευση της απόσταξης αλλά και με μια καλά φυλαγμένη οικογενειακή μυστική συνταγή. Η νοοτροπία της ποτοποιίας μέσα σε αυτά τα 120 και χρόνια παραμένει σταθερή «η ποιότητα προέχει της παραγωγής».