Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει την ιστορία του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Γυρίστηκε το Νοέμβριο του 1984 και προβλήθηκε από την ΕΡΤ-2 στις 17 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Περιλαμβάνονται πλάνα από το κτίριο του Πολυτεχνείου και των εσωτερικών χώρων και συγκεκριμένα οι χώροι όπου στεγάστηκε ο πρώτος ραδιοσταθμός κατά τη διάρκεια των γεγονότων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Περιγράφονται οι διαδικασίες για την οργάνωση και λειτουργία του σταθμού και του πομπού, αλλά και τα μέτρα ασφάλειας που είχαν λάβει οι φοιτητές για να εξασφαλίσουν την αδιάκοπη εκπομπή του σταθμού και την αποτροπή οποιονδήποτε σχεδίων για τη σίγαση του σταθμού από την αστυνομία και τους προβοκάτορες.

Ο σκηνοθέτης ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ που συμμετείχε ενεργά στα γεγονότα του πολυτεχνείου και στην εκπομπή του ραδιοσταθμού, εξηγεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο αποφάσισε να εντάξει την ταινία αυτή, ουσιαστικά επιχειρώντας να αποδώσει το ανθρώπινο στοιχείο της ιστορίας αυτής μέσα από μια ήρεμη αποτίμηση και σκέψη πάνω στα στο λόγο του ραδιοφωνικού σταθμού και την ψυχολογία εκείνων που δούλεψαν σε αυτόν, αλλά και όλων εκείνων που άκουγαν την εκπομπή του. Πρώτος ομιλητής σε αυτή την διήγηση είναι ο κριτικός κινηματογράφου και δημοσιογράφος ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ, ο οποίος μιλάει για το λόγο του ραδιοσταθμού όχι ως λόγο για την ιστορία, την πολιτική και την κοινωνία, αλλά ως λόγο χωρίς εξαρχής πρόθεση, ένα τυπικά φατικό λόγο, έναν αυθόρμητο και επαναστατικό λόγο ο οποίος είχε γρήγορη και άμεση απήχηση στους ακροατές του πολυτεχνείου.

Ακολούθως η ΤΩΝΙΑ ΜΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, φοιτήτρια Χημικός-Μηχανικός στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, περιγράφει με λεπτομέρειες πως φτιάχτηκε ο πομπός στο δεύτερο όροφο του τμήματος Φυσικής που εξέπεμπε σε μια μικρή εμβέλεια και πώς στο δεύτερο όροφο του Μηχανολογικού στο εργαστήριο Τηλεπικοινωνιών ξεκίνησε η κατασκευή του δεύτερου πομπού που ακουγόταν σε όλη την Αθήνα και τον Πειραιά. Αναφέρεται στη συρροή του κόσμου στο Πολυτεχνείο και στην εξέλιξη της γλώσσας του ραδιοσταθμού σε ένα πιο άμεσο λόγο.

Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ εξηγεί ότι η ΤΩΝΙΑ ΜΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ήταν η πρώτη φωνή που ακούστηκε από το σταθμό και ο ίδιος έφτασε τελευταίος στο σταθμό, προσπαθώντας να μεταφέρει το μήνυμα ότι ο κόσμος θεωρούσε ότι οι εκφωνητές μιλούσαν πολύ γρήγορα. Εξηγεί επίσης ότι τα κείμενα ήταν στην πλειοψηφία τους αυτοσχέδια, θεωρεί ότι όσο προχωρούσαν γίνονταν πιο ποιητικοί και πιο ελεύθεροι.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ, βασικός εκφωνητής στο ραδιοσταθμό του Πολυτεχνείου, καταθέτει την άποψή του για την εξέγερση, ότι δηλαδή επρόκειτο για ένα γεγονός αυθόρμητο, δημιούργημα του φοιτητικού κινήματος. Προσθέτει ότι ο σταθμός ήταν μια ελεύθερη έκφραση των αγωνιζόμενων Ελλήνων χωρίς λογοκρισία και ότι ο λόγος του σταθμού έλεγε την αλήθεια πάντα. Τέλος αναφέρεται στην τραγική διαδήλωση του Πολυτεχνείου το 1980, όταν δολοφονήθηκαν ο Ιάκωβος Κούμης, φοιτητής από την Κύπρο και η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου. Ο ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ μιλάει για τον Κούμη με τον οποίον ήταν φίλοι και ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ διαβάζει δύο τετράστιχα του Κούμη.

Η ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ εξηγεί πώς βρέθηκε στο πολυτεχνείο τραυματίστηκε από αδέσποτη σφαίρα έπεσε επάνω της η πόρτα του πολυτεχνείου όταν εισέβαλε το άρμα, της έσπασε τα χέρια και το πόδι, και έπρεπε να υποστεί πολλαπλές εγχειρήσεις στο πόδι, στο χέρι και το κεφάλι. Περιγράφει επίσης πως την έσωσε μια γυναίκα και την πήγε στο Κρατικό Αθηνών, όπου έλαβε πρόχειρα πρώτες βοήθειες για να ξυπνήσει στο ΕΑΤ-ΕΣΑ όπου και έμεινε 3 μήνες υπομένοντας φρικτά βασανιστήρια.

Ο ΤΑΣΟΣ ΨΙΜΑΡΑΣ, ψυχίατρος, είχε απέναντι από το Πολυτεχνείο το ιατρείο του. Θεωρεί ότι ήταν χαρακτηριστικό δείγμα του ελληνικού πληθυσμού μέσα στο Πολυτεχνείο και υπογραμμίζει τη σημασία της φωνής της Δαμανάκη και ο σεμνός αρχικός λόγος των παιδιών του πολυτεχνείου έκανε την ωραία έκφραση σαν έργο τέχνης. Η απάντηση του κόσμου ήταν αρχικά να βοηθήσουν τους φοιτητές, εκείνοι στη συνέχεια κατάλαβαν ότι τους ακούν, οργάνωσαν το λόγο και ενίσχυσαν τον κόσμο και έτσι υπήρχε μία συνεχής επικοινωνία.

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΖΟΣ που ήταν φοιτητής της νομικής με ενεργή συμμετοχή στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, εξηγεί πώς προκύπτει ο ηρωισμός σε συγκεκριμένες συνθήκες και συγκεκριμένα περιγράφει πώς εκείνοι που ήταν από πριν έτοιμοι, όταν ήρθε η ώρα είχαν τη θέληση, το θάρρος και τη συγκίνηση να ανταποκριθούν στις περιστάσεις. Η μουσικός ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ αναφέρει πως ήταν μία πολύ δύσκολη εποχή της ζωής της και για προσωπικούς λόγους και εξαιτίας της δικτατορίας, με αποτέλεσμα να έχει καθηλωθεί στο σπίτι της. Στις 6 Νοεμβρίου 1973 έγραψε μία κασέτα ακούγοντας το σταθμό του Πολυτεχνείου, και παίζει ένα απόσπασμα από αυτή. Για την ίδια ο σταθμός ήταν μία φωτεινή ακτίνα μέσα στο δωμάτιο της και ήθελε να καταγράψει αυτό το γεγονός για να μπορεί να το ακούει.

Η μεταφράστρια ΙΡΕΝ ΑΜΠΙΤΜΠΟΛ δούλευε στην γαλλική τηλεόραση και όταν είδαν στις ειδήσεις τις εικόνες με τα τανκ στο πολυτεχνείο, θυμάται ότι ο διευθυντής τους δάκρυσε και απήγγειλε στα αρχαία ελληνικά ένα απόσπασμα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Η Αμπιτμπολ 2-3 χρόνια μετά βρίσκεται στην Ελληνική τηλεόραση για μία εκπομπή για το Πολυτεχνείο και περιγράφει το φόβο που επικρατούσε για τις εικόνες και το σπικάζ που θα επιλεγόταν, ότι η ίδια είχε προτιμήσει μια μάλλον σιωπηλή εκπομπή με κυρίαρχη τη φωνή της Δαμανάκη, η οποία όμως δεν παίχτηκε ποτέ.

Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει πλάνα από το Πολυτεχνείο, καθώς και πλούσιο οπτικοακουστικό αρχειακό υλικό από τα γεγονότα του 1973, με αποσπάσματα των εκπομπών του ραδιοφωνικού σταθμού όπου ακούγονται κυρίως η Μαρία Δαμανάκη και ο Δημήτρης Παπαχρήστος.

Δείτε το ντοκιμαντέρ από το αρχείο της ΕΡΤ: