Αγιάσος : Η πανίδα του καστανιώνα

Περιδιαβαίνοντας τα δάση του λεσβιακού Ολύμπου, πέρα από το εκθαμβωτικό κάλλος της εντυπωσιακής χλωρίδας τους, καιροφυλακτούν και οι εκπλήξεις της πληθωρικής πανίδας.

Πέρα από τα εξημερωμένα από τον άνθρωπο ζώα (υποζύγια, αιγοπρόβατα, σκυλιά κ.ά.) που βλέπεις συχνά πυκνά στην αγροτική ύπαιθρο, συναντάς και πολλά άγρια αλλά άκακα ζώα.

Αγριογούρουνα, που σβήνουν τη δίψα τους στο ρέμα, μόλις σε πάρουν χαμπάρι απομακρύνονται θορυβωδώς. Συμπαθέστατες γαλιές (σκίουροι), που λιγόστεψαν πολύ τα τελευταία χρόνια, σκαρφαλωμένες στις καστανιές και στις καρυδιές, ξεπροβάλλουν δειλά το κεφαλάκι τους μέσ’ απ’ τις διχάλες για να κατοπτεύσουν τον απρόσκλητο επισκέπτη. Βραδυπορούσες χελώνες κουβαλούν το καβούκι τους, σα να σηκώνουν το Σταυρό και ν’ ανεβαίνουν το μαρτυρικό Γολγοθά τους. Σαύρες και μικρά ερπετά σέρνονται μέσα στα χόρτα και τις λόχμες.

Πλούσια η ορνιθοπανίδα της περιοχής, θηρεύσιμη και μη (πάπιες, μπεκάτσες, πέρδικες, φασιανοί, φάσες, ορτύκια, συκοφάγοι, κοτσύφια, τσίχλες, κουκουβάγιες, περιστέρια, δεκαοχτούρες, γεράκια κ.ά). Δεν λείπουν και τα άλλα θηλαστικά του δάσους (αλεπούδες, λαγοί, κουνάβια, ασβοί).

Αλλά η μέγιστη συγκίνηση που ένιωσα όσα χρόνια περπατώ στα αγαπημένα μου δάση ήταν κείνη τη μέρα που συνάντησα ένα πανέμορφο ελάφι (ελάχιστα υπάρχουν στο νησί). Μαρμάρωσα από την έκπληξη. Έστεκε καμαρωτό και με κοίταζε φοβισμένο. Το καφεκόκκινο δέρμα του ήταν κατάστικτο από λευκές πινελιές. Έκανα να το πλησιάσω, μα με δυο σάλτα αλάργεψε. Ίσα που πρόλαβα να τραβήξω μια μακρινή φωτογραφία…