Κώστας Δούκας: Ένας πρωτοπόρος της τοπικής αυτοδιοίκησης

Στις 12 Ιουλίου 2017 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 χρονών ο Κώστας Δούκας που ξεχώρισε πανελλαδικά σαν Δήμαρχος Μολύβου για τέσσερις συνεχόμενες θητείες(1975-1990).

Καθημερινή έγνοια του η προκοπή του Μολύβου και των συγχωριανών του σε όλα τα επίπεδα, βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης , αναπτυξιακών έργων, παραγωγικών υποδομών, οικιστικής προστασίας, πολιτιστικής δημιουργίας, πάντα με διορατικότητα.

Θεωρούμε αναγκαία και χρήσιμη για το παρόν και το μέλλον τη σημερινή αναφορά μας σε ένα δημιουργικότατο άνθρωπο που «πλούτισε» τον τόπο μας και φτώχυνε ο ίδιος.

Όσοι συνδέθηκαν με τον Κώστα Δούκα στο αυτοδιοικητικό και λαϊκό κίνημα μετά την πτώση της χούντας, γνώρισαν έναν άνθρωπο δοσμένο απόλυτα στον αγώνα για τη λύση καθημερινών προβλημάτων των συνδημοτών του, με πάθος και πείσμα και πάντα με ιδεολογική συνέπεια, αφού πρωτοστατούσε στις διεκδικήσεις των μη εχόντων και μη κατεχόντων.

Και δεν έμενε σ’ αυτά, αλλά με όραμα, προνοητικότητα και δημιουργικές πρωτοβουλίες, στήριζε τους αγρότες, τους ψαράδες, τους κτηνοτρόφους, τους ακτήμονες, τους σωστούς επαγγελματίες, γιατί καταλάβαινε ότι χωρίς τη στήριξη της παραγωγής, η μονόπλευρη τουριστική ανάπτυξη δεν επαρκούσε.

Όταν κάποιοι του είπαν να μαζέψει τους ψαράδες που έραβαν τα δίχτυα στο λιμάνι, γιατί δήθεν βλάφτουν τον τουρισμό, εκείνος τους απάντησε ότι οι τουρίστες έρχονται στο Μόλυβο για να δούνε και τους ψαράδες, μαζί βέβαια με τη μοναδική οικιστική και φυσική ομορφιά.

Μπήκε μπροστά και μαζί με τους άξιους συνεργάτες του διεκδίκησε μεγάλα έργα που ανέβασαν το Μόλυβο ακόμα περισσότερο, πάντα με αγωνία για το μέλλον που δεν έπρεπε να υποθηκεύεται στο παρόν.

Δεχόταν πολλές αιτήσεις για υδροδοτήσεις ξενοδοχειακών μονάδων που θα χτίζονταν στα περίχωρα και τους έλεγε ότι όλοι οι ενδιαφερόμενοι πρέπει από κοινού να ζητήσουν χρηματοδότηση για έργα μεταφοράς νερού από το Λεπέτυμνο, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος υφαλμύρωσης του υδροφόρου ορίζοντα από τις ανεξέλεγκτες γεωτρήσεις.

Δραστήριο μέλος στην Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων Νομού Λέσβου, καθώς και εκπρόσωπος της ΤΕΔΚ στο τότε Νομαρχιακό Συμβούλιο, όπου πάντα αγωνιζόταν με τεκμηριωμένες προτάσεις για έργα του Νησιού και του Νομού μας. Δεν περιοριζόταν μόνο σε διαμαρτυρίες και καταγγελίες στις οποίες δεν είχε κανένα δισταγμό, αλλά τις συνόδευε πάντα με τεκμηριωμένες και συγκροτημένες προτάσεις για συγκεκριμένες δράσεις και έργα, στη διεκδίκηση των οποίων ήταν ασυμβίβαστος. Γι αυτό κέρδισε το σεβασμό και την αναγνώριση.

Πολέμιος της γραφειοκρατίας και του ασφυκτικού ελέγχου του κράτους πάνω στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Ήταν γνωστό το κύρος του στα Υπουργεία και τις Κεντρικές Υπηρεσίες, όπου ήξεραν ότι δεν ξεμπέρδευαν εύκολα με τον Κώστα, όταν επίμονος και ανυποχώρητος διεκδικούσε αναγκαία έργα για το Μόλυβο και το Νησί μας.

Στο Τεχνικό Συμβούλιο της Νομαρχίας είχε πει στους μηχανικούς με τις περισπούδαστες και ακριβοπληρωμένες μελέτες: «Εκεί που κάνετε και έτσι που κάνετε την προβλήτα του Λιμανιού της Μύρινας…θα βουλιάξει !!!» «Αποκλείεται», του απάντησαν. Και όμως, όντως η προβλήτα σε λίγα χρόνια …βούλιαξε!

Σαν κόρη οφθαλμού υπερασπιζόταν τη μοναδική, παραδοσιακή, διατηρητέα μορφή του Μολύβου και ας χαλούσε καμιά φορά καρδιές συγχωριανών, φίλων του, υποστηρικτών του και ομοϊδεατών του.

Για τους νεότερους που θήτευσαν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση στάθηκε δάσκαλος σε πολλά, συνεργάτης, συναγωνιστής, σύντροφος, Λαϊκός Αγωνιστής, που τα έργα του, τα λόγια του και η συμπόρευση μαζί του, δεν ξεχνιούνται.

Στην εκδήλωση προς τιμήν του, που οργάνωσε η Δημοτική αρχή Λέσβου στις 3/7/2016 στο Θεατράκι του Δημαρχείου Μολύβου, ο Κώστας Δούκας συγκινημένος, αφού ευχαρίστησε όσους τον τίμησαν, είπε μεταξύ άλλων για τη ζωή και τη θητεία του στην Τοπική Αυτοδιοίκηση:

«Αγάπησα την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αγάπησα τον κόσμο από τότε που ήμουν παιδί, μικρό παιδί κι όταν μάζευα νομίσματα από την αρχαία Μήθυμνα και μας τα πήραν οι Γερμανοί.

Ήρθε η Κατοχή και προς το τέλος της πήγαινα στο βουνό και τροφοδοτούσα τους αντάρτες όταν έβγαινε το ΕΑΜ, πριν φύγουν οι Γερμανοί.

Τέλειωσα το Γυμνάσιο, πήγα σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Αλεξανδρούπολη κι εδώ έμεινα στις οικοδομές, ήταν εσωτερική μετανάστευση αυτή τότε. Κοιμόμουν απάνω σε σανίδια με μπετόν, με τούβλα μαξιλάρι και μετά σιγά-σιγά κατόρθωσα να κάνω μια δουλειά που ήταν πολύ αξιόλογη. Μια βιοτεχνία ξύλου με όλα τα μηχανήματα, μάντρες, εργολάβους, πολύ προσωπικό, αλλά μέσα μου υπήρχε ο άνθρωπος, υπήρχε η Τοπική Αυτοδιοίκηση, υπήρχε η αγάπη στον κόσμο. Γι αυτό συνεργαζόμουν με τους Δημάρχους πριν από μένα, που αυτό είναι άγνωστο σε πολλούς, και με τον Ματακούλη όταν ήρθα και τον βρήκα εδώ και με τον Κυριακού, ήμουν κάθε μέρα στο Δημαρχείο και βοηθούσα όσο μπορούσα. Παράτησα όλα αυτά, παράτησα τη δουλειά μου και ήρθα να γίνω Δήμαρχος. Δεν μετανιώνω γι αυτό. Η δικιά σου σήμερα, Δήμαρχε, βράβευση εδώ με βοηθάει, με τιμάει πολύ, γιατί το έργο το δικό μου δεν ήταν μόνο στο Μόλυβο.

Μέσα από το Νομαρχιακό Συμβούλιο, μέσα από το Τεχνικό Συμβούλιο, μέσα από την Τουριστική Επιτροπή, σ’ όλο το Νησί ήμουν κάθε μέρα όπου υπήρχε πρόβλημα.

Η ΤΕΔΚ ξεκίνησε  από μας. Τη βρήκαμε στο Δημαρχείο της Μυτιλήνης μέσα και την κάναμε να είναι σήμερα ένα κτίριο ολόκληρο με πολλές; δραστηριότητες, ενώ παλιά δεν υπήρχε αυτό το κτίριο.

Μέσα στο Μόλυβο, αυτό το λέω και στους σημερινούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, συνεργαζόμουν με το Συνεταιρισμό, με τους Αλιεργάτες, με τους Συλλόγους, με το Σωματείο Οικοδόμων. Όπου υπήρχε ομάδα ανθρώπων ήμουν μαζί και έλυνα τα προβλήματά τους όπως μπορούσα. Μαζί τους δουλεύαμε και για το Μόλυβο δουλεύαμε. Αγάπη, αγάπη και ομόνοια. Σήμερα μαθαίνω εδώ στο Μόλυβο υπάρχουν διάφορες απόψεις. Άλλα λέει ο ένας, άλλα λέει ο άλλος. Θα πρέπει κάποτε αυτό το χωριό που ήταν διαμάντι στη Μεσόγειο, στην Ευρώπη, ήταν παράδειγμα προς μίμηση, οι Μολυβιάτες όλοι να ενωθούν και τα Σωματεία και οι Σύλλογοι και οι Φορείς και το Τοπικό Δημοτικό Συμβούλιο και όλοι μαζί και να μπορέσουν να ξεκινήσουν πάλι, να δώσουν μιαν ώθηση στο Μόλυβο, το αξίζει ο Μόλυβος.

Με παίρνουν τηλέφωνο απ’ την Αθήνα και μου λεν ότι ξένες εφημερίδες γράφουν ενάντια στο Μόλυβο (για φασισμό και για τέτοια πράγματα). Λυπάμαι γι αυτό . Αυτά τα πράγματα θα ’πρεπε να ’ναι αδύνατον να συμβούν στο Μόλυβο. Ο Μόλυβος είναι μια δημοκρατική κοινωνία που αναφέρεται και ο Θουκυδίδης γι αυτό. Δεν μπορεί να χωριστούμε σε κομμάτια. Και το Τοπικό Δημοτικό Συμβούλιο και ο Φορέας και τα Σωματεία να γίνουν ένα για το καλό του χωριού. Αυτό ζητάει ο κόσμος.

Έφυγαν οι νέοι απ’ το Μόλυβο. Όσο μπορέσουμε να κρατήσουμε αυτούς που έμειναν πια εδώ, έστω και αυτούς τους ξένους, τους μετανάστες που έχουμε εδώ να τους κάνουμε Έλληνες κι αυτούς μαζί μας για να μπορέσουμε να στήσουμε ξανά το Μόλυβο.

Ως προς το προσφυγικό, εγώ πιστεύω ότι κανένας ξένος δεν ήθελε να φύγει απ’ την πατρίδα του, να φύγει δηλαδή ο Λίβυος απ’ τη Λιβύη ή ο Ιρακινός ή ο Σύριος.

Κανείς δεν ακούγεται να λέει ότι, ποιος έδιωξε το Σύριο απ’ τη Συρία, το Λίβυο απ’ τη Λιβύη, ποιος έδιωξε απ’ το Ιράκ τον Ιρακινό. Έκτοτε λοιπόν όλα αυτά τα πληρώνουμε εμείς και η ευθύνη είναι άλλων, η ευθύνη είναι των μεγάλων, αυτών που κάνουν τον πόλεμο στη Λιβύη, αυτών που κάνουν τον πόλεμο στο Ιράκ και σήμερα πληρώνουμε εμείς. Μπορεί να κατηγορούν και σας, σας κατηγορούν για το μεταναστευτικό, μήπως η ευθύνη που έρχονται οι Σύριοι είναι του Δημάρχου Λέσβου; Δεν είναι του Δημάρχου, άλλων είναι. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να υποστούμε την κατάσταση αυτή.»