Εχω γίνει χοντρόπετσος;

 

 

Θα μπορούσα εύκολα να κατηγορηθώ για λαϊκισμό, για προσπάθεια  υποδαύλισης συναισθημάτων ενοχής, και άλλα τέτοια παρεμφερή με το θέμα που καταπιάνομαι σήμερα. Η αλήθεια είναι πως τελείωνα ένα τελείως διαφορετικό θέμα, όταν ψάχνοντας την επικαιρότητα, έπεσα στο ρεπορτάζ αυτό με την αντίστοιχη φωτογραφία.

 

Χιλιάδες Παλαιστίνιοι, άντρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά, που ζουν σε στρατόπεδο προσφύγων, λόγω του πολέμου στη Συρία, κάνουν ουρά χιλιομέτρων για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό. Εικόνα συγκλονιστική, εικόνα αληθινής ντροπής για εμάς όλους. Αν με ρωτήσετε πως αντέδρασα βλέποντας αυτήν την σκηνή, θα σας απαντήσω ειλικρινά πως ανατρίχιασα και λυπήθηκα βλέποντάς την, αλλά μέχρις εκεί. Δεν συγκλονίστηκα. Δεν μου ήρθε ζαλάδα, δεν μου ήρθε να κάνω εμετό, δεν μου κόπηκε η όρεξη. Μάλιστα, λίγο αργότερα, απόλαυσα τις τραγανές τηγανητές μαρίδες και την ωραία πατατοσαλάτα που είχα για μεσημεριανό. Μήπως έχω γίνει ένα κτήνος, εγώ που νόμιζα ότι δεν είμαι;

 

Η απάντηση είναι, δυστυχώς, καταφατική. Ναι, έχω γίνει, σε σημαντικό βαθμό, ένα αδιάφορο, ένα κορεσμένο πλάσμα, απέναντι στη δυστυχία των άλλων. Η σύγχρονη τεχνολογία επιτρέπει τέτοιες εικόνες να φτάνουν στα μάτια μας, σε χρόνο μηδέν, από την τηλεόραση, το ίντερνετ και τις εφημερίδες.  Και τι δεν έχουμε δει. Από τα παιδιά της Μπιάφρας πριν από πολλά χρόνια, με τις πρησμένες κοιλιές από την ασιτία, στις στρατιές των προσφύγων που εγκαταλείπουν τις εστίες τους με λίγα μπογαλάκια τυλιγμένα σε σεντόνια πάνω στα κεφάλια τους. Από τα δεκάδες, συχνά ακρωτηριασμένα, πτώματα στους εμφύλιους του Σουδάν και της Ερυθραίας, της Σομαλίας, στο πάλαι ποτέ Κονγκό, μέχρι τις πρόσφατες εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, τα θύματα των χημικών επιθέσεων στη Συρία, και τις πολύ πρόσφατες εξεγέρσεις στο Κίεβο. Βομβαρδισμοί και επιθέσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης που μετατρέπονται σε καθημερινό, σχεδόν, βομβαρδισμό εικόνων στις τηλεοράσεις και στους υπολογιστές μας.

 

Πριν από κάποιες δεκαετίες, μια τέτοια εικόνα, ή άλλη παρεμφερής, θα μας κράταγε «συντροφιά» για μέρες. Θα τη σκεφτόμασταν, θα νοιώθαμε έναν κόμπο στον λαιμό, θα τη συζητούσαμε στο σπίτι, αλλά και με τους φίλους μας. Κάποιοι θα νιώθαμε την ανάγκη να διαμαρτυρηθούμε σε κάποια συγκέντρωση και να εκφράσουμε τη συμπαράσταση μας στα θύματα της τραγωδίας. Τώρα τα μάτια μας, αλλά και η ψυχή μας, έχουν εθιστεί στον συχνό βομβαρδισμό εικόνων φρίκης. Διερωτάται κανείς γιατί τα ΜΜΕ μας τις παρουσιάζουν έτσι απλόχερα. Μήπως για να είμαστε πιο ενημερωμένοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες, και να βγούμε από το καβούκι και τον καναπέ μας; Όχι βέβαια! Ο μόνος λόγος είναι, για μια ακόμα φορά, η τηλεθέαση και οι μετρήσεις της AGB. Φτάνουν μάλιστα μέχρι του σημείου να διαφημίζουν τις σκηνές φρίκης που θα δείξουν λέγοντας π.χ. «μη χάσετε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του σταθμού μας, και σε αποκλειστικότητα, τις σκηνές σφαγής από τον εμφύλιο στην τάδε περιοχή», κ.λπ. κ.λπ., απευθυνόμενοι  στο πιο ποταπό  χαρακτηριστικό μας, αυτό του «ματάκια» και του ηδονοβλεψία.

 

Ο ευτελισμός και η εκδίκηση της εικόνας. Γι’ αυτό σας λέω, έχω γίνει αυτό που θελήσανε να με κάνουν: ένα κτήνος αδιαφορίας…

 

πηγή: www.protagon.gr