Μια (ακόμα) άποψη για το Κολυμβητήριο Μυτιλήνης - Γράφει: Γιώργος Παυλακέλλης

Γ

Τις τελευταίες μέρες έχουν δημοσιευτεί στον τύπο δύο φορές δημοσιεύματα που αφορούν το στατικό πρόβλημα του κολυμβητηρίου της πόλης μας και την πρόοδο των διαδικασιών ελέγχου.

            Κατά ένα μάλλον περίεργο τρόπο και τα δύο σπεύδουν να αναφέρουν ότι, σύμφωνα με ασφαλείς (;) δημοσιογραφικές πληροφορίες το πρόβλημα είναι σοβαρό και ότι πιθανολογείται το κλείσιμο του χώρου μέχρι να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες επισκευές των οποίων μάλιστα έχουν προϋπολογίσει το κόστος.

            Μέχρι εδώ όλα καλά, το θέμα του, επιτέλους σοβαρού ελέγχου και οι επισκευές είναι (και ήταν εδώ και ένα χρόνο) το απόλυτο ζητούμενο από αθλητές και γονείς. Αν παρακάμψουμε το γεγονός ότι αυτό καθυστέρησε έναν ολόκληρο χρόνο να δρομολογηθεί, κι άφησε μια περίοδο να εξελίσσεται ένα θεατράκι του παραλόγου, με γνωματεύσεις στο πόδι, ακτινογραφίες με τα μάτια, ειδικά μηχανήματα που έρχονταν, ανακοινώσεις στον τύπο και παράλληλα καμία ουσιαστική κίνηση για την επίλυση του ενεργειακού θέματος και πλήθος άλλων, ε, ας μην είμαστε μίζεροι, τώρα πια είμαστε σε καλό δρόμο!..Η μήπως…όχι;

            Κατά την άποψή μου τώρα είναι η κρίσιμη ώρα. Όλοι οι φορείς που χειρίζονται το θέμα , και  υποθέτω ότι επιθυμούν την λύση του, πρέπει τώρα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Οι διαδικασίες οφείλουν να είναι διαφανείς καίριες και ταχύτατες.

            Το ζητούμενο είναι να εξεταστεί με σοβαρότητα, κατά πόσο είναι κυριότερα ασφαλές   και τεχνικά εφικτό, οι απαραίτητες επισκευές να ξεκινήσουν με τον χώρο σε λειτουργία. Υπάρχουν γι ‘αυτό τεχνικές, που εφαρμόζονται σε επισκευές προβληματικών κτηρίων σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Τα επίμαχα τμήματα δέχονται αντιστήριξη και υποστύλωση και οι εργασίες γίνονται με τον κύριο χώρο ή μέρος αυτού σε λειτουργία. Το είδος του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού του κολυμβητηρίου μας βοηθά στο να είναι εφικτό αυτό. Όταν έρθει η ώρα για τις εσωτερικές εργασίες ολοκλήρωσης των επισκευών, τότε κι αν αυτό μελετηθεί σωστά αυτές μπορούν να γίνουν την θερινή περίοδο με το χώρο να κλείνει για δύο  με τρείς μήνες (συμβαίνει έτσι κι αλλιώς) ώστε να γίνουν και οι απαραίτητες εργασίες για τη μείωση του κόστους καυσίμου.

            Δεν είναι το κλείσιμο η λύση, θα επιφέρει δεκάδες σοβαρά μηχανολογικά προβλήματα και στην Ελλάδα του σήμερα ,  χώρος ζωής που κλείνει..πολύ πιθανόν να παραμείνει κλειστός για χρόνια.