yle="text-align: justify; ">Ένα αληθινό περιστατικό, ένας αυτόπτης μάρτυρας, μια ιστορία που δεν έγινε στη Μυτιλήνη αλλά στη Θεσσαλονίκη. Ιστορία τροφή για σκέψη, σκέψεις που ίσως εξηγούν το σημερινό μας χάλι. Και εμείς τι θα κάνουμε; Θα κόψουμε λίγο από τα "τσαμπουκαλεμένο λίπος" μας;
Γράφει ο Μάριος Ιωαννίδης
Αεροδρόμιο Μακεδονία Θεσσαλονίκης - 3 το πρωί, μετά από σύντομο ταξίδι για δουλειά σε Ευρωπαϊκή πόλη.
Περιμένουμε το 78Ν (αστικό λεωφορείο Θεσσαλονίκης, συνδέει το αεροδρόμιο με το σταθμό υπεραστικού ΚΤΕΛ στην άλλη πλευρά της πόλης) για να πάμε στο κέντρο της πόλης μετά από κουραστικό ταξίδι. Στο λεωφορείο επιβιβάζεται άρρωστος ναρκομανής με προορισμό το Ιπποκράτειο και βάζει τα (τραυματισμένα) πόδια του πάνω στο απέναντι κάθισμα, ίσως για να ανακουφιστεί από τον πόνο, ίσως από τσαμπουκά, ίσως χωρίς λόγο. Ο οδηγός ελέγχει το λεωφορείο πριν την αναχώρηση και βλέπει την παράβαση του βρώμικου και ταλαίπωρου επιβάτη. Κατευθείαν αρχίζει να του φωνάζει με μεγάλο τσαμπουκά, δίχως ίχνος σεβασμού και με υπερβολικά έντονο τρόπο να κατεβάσει τα πόδια του. Ο ταλαίπωρος επιβάτης αυθαδιάζει και αντιδρά επίσης έντονα στον τόνο του οδηγού με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένας καυγάς τρικούβερτος με απειλές από τον οδηγό για ξύλο, φυλάκιση, διαπόμπευση και πλήθος επιθέτων προς τον ταλαίπωρο επιβάτη όπως "πιθήκι", "υπάνθρωπε", "βρωμιάρη" κτλ κτλ. Ανταλλάσσονται βρισιές εκατέρωθεν, η μάνα του ενός μπαίνει στο στόμα του άλλου και για να μην τα πολυλογούμε, ο οδηγός, ως άλλος Terminator, μπουζουριάζει τον κακό, βρώμικο (σχεδόν ανήμπορο) επιβάτη και με ένα χτύπημα αλά Bruce Lee (ή Brute Λί-γδα, δεν έχει σημασία εδώ γύρω) τον ρίχνει στο πεζοδρόμιο. Ακολουθούν κραυγές πόνου και τελικά μετά από λίγη ώρα και την παρέμβαση κάποιου επιβάτη, ο οδηγός του ΟΑΣΘ επανέρχεται στον ρόλο του (εκείνον του οδηγού) και επιτρέπει στον επιβάτη να… επιβιβαστεί στο λεωφορείο (το οποίο και όλοι καταλάβαμε καλά ότι ανήκει 100% στον οδηγό).
Όλα αυτά συνέβησαν με την επιστροφή μου από ένα όμορφο ταξίδι σε μια ήρεμη, πλούσια (και Ευρωπαϊκή) χώρα της Ευρώπης. Εκεί οι οδηγοί σταματάνε 5 μέτρα από τη διάβαση για να περάσει ο πεζός. Αυτό, είναι αλήθεια πως μου προκάλεσε ένα μικρό πρόβλημα καθώς θα έπρεπε να χαζολογώ τουλάχιστον κανα δυο μέτρα πριν τη διάβαση ώστε να μην προκαλώ σύγχυση στους οδηγούς που θα περίμεναν να περάσω το δρόμο. Εκεί οι κολώνες είναι ακριβώς όσες πρέπει, οι τρύπες στους δρόμους ανύπαρκτες και αφίσες δεν υπάρχουν πουθενά, παρά μόνο σε λίγα προκαθορισμένα σημεία. Επίσης εκεί, οι μαρκαδόροι και τα σπρέϋ πρέπει να πωλούνται υπερβολικά ακριβά ή να απαγορεύεται η χρήση τους γενικά - μόνο έτσι εξηγείται η απουσία επιγραφών και συνθημάτων από τοίχους, κολώνες κλπ. Οι άνθρωποι στη χώρα εκείνη μιλάνε με τόση ένταση, όση χρειάζεται για να ακουστούν σε όσους πρέπει να ακουστούν και όχι σε ακτίνα 50 μέτρων. Ο θόρυβος ακόμα και στο κέντρο της πόλης προέρχεται κυρίως από τον αέρα και τα όμορφα τραμ που διασχίζουν όλες τις γειτονιές. Μπορώ να πω πολλά ακόμα για το "εκεί" και σίγουρα δεν είναι όλα όμορφα και καλα - αλλά σίγουρα εκεί δεν έχουν ούτε το 20% του ήλιου της Ελλάδας και τους λείπει και το μεσογειακό ταμπεραμέντο που μας κάνει όλους εμάς να είμαστε και κυρίως να νιώθουμε Super Dooper.
Επιστρέφοντας λοιπόν από την πόλη εκείνη (την Ευρωπαϊκή), ένιωθα ήδη μια πλεονάζουσα ηρεμία μέσα μου, μια αίσθηση νόρμας και ασφάλειας, μια τακτοποίηση βρε παιδί μου. Ο καθένας φαίνεται να τιμά τον ρόλο του στη ζωή. Τη δουλειά που κάνει, τις επιλογές του. Εκεί - και αυτό είναι το σημαντικότερο κατά την άποψή μου - ο ένας δεν ενοχλεί τον άλλο δημιουργώντας και μεγενθύνοντας κάποιου είδους θόρυβο γύρω από την ύπαρξή του. Οι άνθρωποι είναι αυθύπαρκτοι και το μέγεθός τους θεωρείται κάτι προσωπικό που δεν χρειάζεται διαπραγμάτευση με την κάθε ευκαιρία. Ο οδηγός του τραμ οδηγεί. Και αυτός είναι ο ρόλος που έχει επιλέξει να κάνει. Να οδηγεί και να πηγαινοφέρνει τους ανθρώπους στις δουλειές τους, από το ένα σημείο στο άλλο με ασφάλεια. Αν ένας βρώμικος και ταλαίπωρος ναρκομανής (που να ήταν κρυμμένοι και αυτοί αναρωτιέμαι) του βρίσει τη μάνα, αυτός πιθανότατα θα συνεχίσει να οδηγά. Ίσως να καλέσει και την Αστυνομία αλλά και ο αστυνόμος που θα έρθει να διαχειριστεί το συμβάν θα τιμήσει και εκείνος τον ρόλο του. Θα παραμείνει αστυνόμος χωρίς να του χρειάζεται να "αναβαθμιστεί" σε εκδικητή, Power Ranger ή Terminator. Μόνο η πωλήτρια Σοκολατακίων του αεροδρομίου ξέφυγε λίγο από τον δικό της ρόλο και μου μίλησε με μια κάποια αγένεια αλλά ΟΚ, έπρεπε να σχολάσει και εμείς της ζητούσαμε και άλλα σοκολατάκια.
Η αίσθηση της νόρμας και της πίστης στον τύπο και τον ρόλο εξανεμίστηκε λοιπόν, 15 λεπτά μετά την επιστροφή στην Ελλάδα. Για να ασκείται τόσο εύκολα βία και τσαμπουκάς σε έναν ταλαίπωρο, βρώμικο, άρρωστο ναρκομανή που θέλει να πάει στο Ιπποκράτειο από τον εξολοθρευτή οδηγό του ΟΑΣΘ, σημαίνει ότι ο οδηγός δεν είναι και πολύ σίγουρος για το πόσο μετράει σε αυτόν τον τόπο. Πώς μπορώ εγώ να μειώσω την αξία της μάνας σου βρίζοντάς την, αν εσύ αυτή την έννοια την έχεις περιφρουρημένη και σίγουρη μέσα στο κεφάλι σου από τότε που ήσουν παιδάκι μικρό; Και αν είσαι κουρασμένος ή νιώθεις δυστυχής που οδηγάς ένα λεωφορείο μέσα στη μαύρη νύχτα κουβαλώντας καμιά δεκαριά ψυχές από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη, το κατανοώ και σε συμπονώ και σε ευχαριστώ που με οδηγάς στο σπιτάκι μου. Αλλά στο κάτω κάτω η μαύρη νύχτα δεν πάει πακέτο με το δρομολόγιό σου στο 78Ν που εσύ επέλεξες να κάνεις ως δουλειά στη χώρα αυτή; ("Εσύ τουλάχιστον έχεις και δουλειά", για να καραμελώσουμε και λίγο την ιστορία).
Μήπως τελικά υπάρχουν πολλά τρομαγμένα παιδιά σ'αυτήν την χώρα που μοιάζουν με ώριμους και ολοκληρωμένους πολίτες αλλά με την παραμικρή ευκαιρία θα νιώσουν την ανάγκη να αποδείξουν (και στους εαυτούς τους) ότι δικαιούνται να υπάρχουν; Πόσος σεβασμός μας λείπει άραγε για να μας χρειάζεται να βουτάμε σε κλεμμένους ρόλους ψευδούς αίσθησης ισχύος ή ανωτερότητας μέσα στην καθημερινότητά μας; Γιατί ο οδηγός δεν είναι μόνο οδηγός, ο ταξιτζής μόνο ταξιτζής, ο βουλευτής μόνο βουλευτής;
Θα κάτσω να σκεφτώ τι άλλο είμαι εκτός από αυτό που νομίζω ότι επίσημα και καταγεγραμμένα είμαι. Θα κάτσω να σκεφτώ τι δικαιούμαι να είμαι σύμφωνα με τις προσωπικές μου διακηρύξεις και τι θα είναι καλό (για το καλό του θυρύβου και των ανθρώπων που υφίστανται τον θόρυβό μου γύρω μου) να κόψω ως παραπανίσιο και τσαμπουκαλεμένο λίπος. Τρεις μέρες σε άλλη χώρα μου έκαναν πιο εύκολα ανιχνεύσιμη την πλάνη του Έλληνα οδηγού. Πιθανότατα λοιπόν, ζώντας 33 χρόνια στα πλαίσια της Ελλάδας, έχω πολλή δουλειά ακόμα σε σχέση με το τι ρόλο βαράω εδώ μέσα!
