O Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής Παν. Κρήτης Κ. Χατζηκώστας γράφει για το γλέντι της ντροπής στο Νοσοκομείο Μυτιλήνης

Άρθρο - παρέμβαση από έναν άνθρωπο που έχει εργασθεί στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών (ΤΕΠ) .... γιατί τις τελευταίες ημέρες στη Μυτιλήνη η λογική έχει χαθεί με όσα διαβάζουμε...

------------------

Το να εφημερεύετε και να έχετε γλέντι θυμίζει ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίες που γνωρίζουν αξιωματικά πως δεν θα προσγειωθεί κάποιο αεροπλάνο μέχρι το πρωί.
Οι δυνητικές συνέπειες της επιπόλαιας συμπεριφοράς σας θα μπορούσαν να είναι ολέθριες.
.
Έχοντας εφημερεύσει ως ειδικευόμενος σε νομαρχιακό νοσοκομείο για 4,5 χρόνια (περιμένοντας την «σειρά μου» για την λήψη ειδικότητας γαστρεντερολογίας) νιώθω αποτροπιασμό για το γλέντι σας.
Και οργή.
Τα έχω πάρει στο κρανίο.
.
Η ιατρική στα ΤΕΠ θυμίζει πόλεμο.
95 λεπτά ανίας (ή χαλαρής ή φρενήρους εργασίας) και 5 λεπτά απόλυτης φρίκης.
.
Η «παραμονή πρωτοχρονιάς» δεν μου λέει τίποτε.
Πάντοτε είναι παραμονή της επόμενης ημέρας.
Και παραμονή της σωτηρίας ή του θανάτου ενός ασθενή.
.
Ό,τι κάνατε (θα) έχει συνέπειες για (σε) όλους μας (σας).
Αυτή την εικόνα θα έχει στο κεφάλι του ο συγγενής που θα σηκώσει χέρι επάνω στον ανυποψίαστο ιατρό στο άλλο άκρο της χώρας;
Πως να πειστεί ο οποιοσδήποτε ό,τι μια ιατρική ομάδα 500 χιλιόμετρα μακριά πάλεψε με πάθος για τον άνθρωπο του;
.
Απαξιώνετε και προσβάλλετε το επάγγελμα μου.
Σας περιφρονώ.
Δεν είστε μετριότητες.
Είστε άχυρα με ιατρικές ή πράσινες ποδιές.
Θα φύγετε όπως ήρθατε.
Δίχως να πάρει κανείς χαμπάρι πως περάσατε -στην καλή περίπτωση.
Ή με δικαιολογημένες κατάρες -στην κακή περίπτωση.
.
Μου θυμίζετε την συνάδελφο που ήρθε για βοήθεια 10 λεπτά μετά την κλήση μου στον δεύτερο όροφο (Κοιμόταν. Και έπρεπε να βαφτεί. Αληθές) και τον -μέσα στα νεύρα- συνάδελφο που με περίμενε στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου με κοντό παντελονάκι και ελαφρύ σακάκι πιτζάμας (περιμένοντας να γυρίσω από την διακομιδή ασθενούς σε νοσοκομείο γειτονικού νομού – αποσυρόταν την 10η νυκτερινή, σε άφηνε να τα βγάλεις πέρα μόνος σου ό,τι και αν συνέβαινε).
Που είναι οι εν λόγω;
Κανείς δεν ξέρει.
Χάθηκαν.
Σαν να μην υπήρξαν.
Less than zero.
.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ιατρός στα ΤΕΠ.
Εσείς κυρίες και κύριοι, το κάνατε δυσκολότερο.
Θα έπρεπε να ντρέπεστε.
.
Η εφημερία στα ΤΕΠ είναι μια τραυματική εμπειρία.
Δεν είναι χώρος για ευαίσθητες ψυχές και όμως βρίθει αξιοπρεπών ευαίσθητων ψυχών.
Πόσα τροχαία πρέπει να δεις χωρίς να σπάσεις;
Πόσα πνευμονικά οιδήματα μπορείς να δεις χωρίς να τσακίσει η ψυχή σου;
.
Οι ιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό των ΤΕΠ τα βλέπουν όλα -κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Δεν είναι μηχανές.
Την ώρα του πανικού, ο χρόνος διαστέλλεται, τα λεπτά επιμηκύνονται σε ώρες.
Η καρδιά σου χτυπά σαν παλαβή, αλλά δεν το καταλαβαίνεις.
.
Όταν το επείγον φύγει από τα χέρια σου, όταν ξεφουσκώσει η βόμβα αδρεναλίνης, τα γόνατα και τα χέρια σου τρέμουν, το σώμα σου κολυμπάει στον ιδρώτα, το μάτι δεν μπορεί να εστιάσει.
Όταν το επείγον καταλήξει στα χέρια σου, όταν αφήσει την τελευταία του πνοή στην αγκαλιά σου, κουβαλάς την εικόνα του μαζί σου.
Σαν αγκάθι στον άλικο καμβά της καρδιάς σου.
.
Δεν θυμάσαι αυτούς που έσωσες.
Θυμάσαι όμως όλους όσους έχασες.
Πρόσωπα, ονόματα και εικόνες, κυρίως εικόνες, αποσπασματικές και βίαιες εικόνες ενός βιβλίου που φυλλομετρά τις σελίδες του αφιονισμένο.
.
Το βιβλίο το έχεις πάντοτε μαζί σου.
Στην δουλειά σου. Στο σπίτι σου. Παντού. Για πάντα.
Το μόνο σου αποκούμπι είναι πως έκανες ό,τι μπόρεσες.
Και είναι αυτό που σε κρατά ισορροπημένο.
.
Παρόλα αυτά, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια μετά ξυπνάς κάθιδρος το βράδυ.
Με την εικόνα της δεκαεπτάχρονης που πέθανε στα χέρια σου.
Από μηνιγγίτιδα.
Του εικοσιτετράχρονου που ξεψύχησε μπροστά σου.
Του…
Της…
Από…
Τι σημασία έχει;
Το ξέρεις πως έκανες ό,τι μπορούσες.
Η νεκρή είναι όμως μαζί σου.
Οι νεκροί είναι μαζί σου.
.
Απαιτώ την παραδειγματική τιμωρία των εορταζόντων της Μυτιλήνης.
Δεν τους αξίζει να είναι ιατροί και νοσηλευτές ή νοσηλεύτριες.
Και δεν αξίζει σε κάποιον ή κάποια που τώρα δα, είναι μέσα στην τρελή χαρά ή παλεύει για το μεροκάματο μη γνωρίζοντας πως θα δώσει μια μάχη ζωής.
Και θανάτου.

Κωνσταντίνος Χατζηκώστας  Γαστρεντερολόγος – Ηπατολόγος, Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας.