Τα βαριά χέρια, τα νταηλίκια, τα σκαμπίλια, στην Αριστερά δεν τυγχάνουν ποτέ καμίας συγκάλυψης...
Δεν είναι ένα «μεμονωμένο περιστατικό», δεν είναι ένας «καυγάς ανάμεσα στο ζευγάρι», δεν είναι ένα «μπατσάκι».
Είναι το χέρι της πατριαρχίας, που τιμωρεί όποια τολμά να αντισταθεί και να μιλήσει. Είναι το χέρι, που θέλει να σβήσει τη φωνή εκείνων που δεν ανέχονται. Γιατί το χέρι που σηκώνεται για να χτυπήσει, κρατά σφιχτά τα παραδοσιακά πατριαρχικά στερεότυπα και ζητά υποταγή και σιωπή. Έτσι μαυρίζει το μάτι και φουσκώνουν τα χείλια της «γλωσσοκοπάνας».
«Πήγαινε γυρεύοντας» θα πει στους φίλους του, και οι φίλοι θα σωπάσουν. Άλλοι πάλι ζητάνε αποδείξεις και «επίσημη» καταγγελία.
«Μην προσπερνάς την έμφυλη βία»*: Τα τελευταία χρόνια με τις καμπάνιες της Διοτίμα και το κίνημα Me Too, έχουν αυξηθεί οι καταγγελίες για έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία.
Όσες καταγγελίες όμως κι αν γίνονται, η βία δεν σταματά, αν δεν κοπούν οι ρίζες της πατριαρχίας, που αγκαλιάζουν σφιχτά την ελληνική κοινωνία.
Η μάστιγα της «ελληνικής αγίας οικογένειας» καταδικασμένης να σκεπάζει και να ανέχεται «για το καλό όλων μας» (που μόνο για καλό δεν είναι), οι ρόλοι, τα οικογενειακά στερεότυπα, οι χρονοβόρες και επίπονες οικονομικά και κοινωνικά διαδικασίες απονομής δικαιοσύνης στο θύμα, ενθαρρύνουν τη σιωπή.
Και η σιωπή ενθαρρύνει τη βία, που μπορεί να μην έχει ταξικό πρόσημο και να εμφανίζεται «και στα καλύτερα σπίτια», η αντιμετώπισή της όμως είναι υπόθεση καθαρά ταξική: Γυναίκες με οικονομική και κοινωνική αυτοτέλεια, έχουν τη δυνατότητα να προστατέψουν τον εαυτό τους, να απομακρύνουν τους δράστες ή να απομακρυνθούν, να καταγγείλουν, να έχουν νομική υποστήριξη, να καταφύγουν στους ψυχολόγους τους. Από την άλλη όμως η οικονομική εξάρτηση, η γυναικεία ανεργία κρατούν πολλές γυναίκες εγκλωβισμένες σε κακοποιητικές σχέσεις ή τις αναγκάζουν να επιστρέψουν σ’αυτές. Φόβος, ανασφάλεια, ανοχή.
Γι’αυτό όταν μιλάμε για Δικαιοσύνη στην έμφυλη βία, πρώτα αναφερόμαστε στην κοινωνική δικαιοσύνη και μετά στις αίθουσες απονομής της. Η έμφυλη βία δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση αντιδικίας, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο, που απαιτεί δράση και αλληλεγγύη, με στόχο ένα κοινωνικό περιβάλλον που θα απορρίπτει την πατριαρχία και θα γκρεμίσει τα στερεότυπα.
Και στην Αριστερά γνωρίζουμε ότι εκείνο που προστατεύει μια γυναίκα είναι το να μπορεί να σταθεί στα πόδια της με τις δικές της δυνάμεις. Ότι είναι ανάγκη να παλέψουμε και να επιμείνουμε για τη διάθεση πόρων για την ενδυνάμωση της θέσης της γυναίκας, τη μείωση της γυναικείας ανεργίας, την προστασία των εργασιακών της δικαιωμάτων, την διεύρυνση του υποστηρικτικού πλαισίου, την αύξηση των ξενώνων/καταφυγίων και της δωρεάν νομικής υποστήριξης σε περιπτώσεις έμφυλης βίας.
Σε ό,τι αφορά το πολιτικό μέρος, που είναι και η αφορμή του κειμένου:
Οι αξίες της Αριστεράς είναι τρόπος ζωής και η συμπεριφορά του καθενός είτε είναι ευρωβουλευτής, είτε μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ή απλό μέλος κόμματος, είναι πράξη πολιτική. Τα βαριά χέρια, τα νταηλίκια, τα σκαμπίλια, στην Αριστερά δεν τυγχάνουν ποτέ καμίας συγκάλυψης...
*Καμπάνια της Διοτίμα κατά την έμφυλης βίας
