Πίστη, Ελπίδα……
Σοφία, όχι για τώρα….. όχι για εμάς.
Τόσο μακρινά, τόσο άπιαστα φαίνονται όλα τα παραπάνω σε μια κοινωνία όπως ακριβώς η δική μας, του αλληλοσπαραγμού, των αντιθέσεων και σ’ αυτήν των ανισοτήτων. Ειδικότερα σ’ αυτό το τελευταίο. Ακόμα και τώρα, ακόμα και σήμερα.
Σε ποια πίστη ακριβώς αναφέρονται; ή για ποια Ελπίδα; Και αυτό το ιδανικό ή το ιδεώδες που μας έλεγαν κάποτε, υπάρχει ακόμα; Κατακρεουργημένα από τους ηγέτες μας παλιούς και καινούργιους που οι υποσχέσεις τους ξεχείλιζαν, και τα πελάγη ευτυχίας που θα μας οδηγούσαν, να είναι πια φουρτουνιασμένοι ωκεανοί που πολύ θα ήθελαν όλοι αυτοί να μας έβλεπαν να βουλιάζουμε, αθρόα πια.
Βουλιάξαμε έτσι κι αλλιώς και με το έτσι θέλω, χωρίς να χρειαστεί να περάσουμε θάλασσες και τρικυμίες, γιατί τότε αυτό θα ήταν εύκολο. Στην στεριά, σε στέρεα εδάφη και στην έδρα μας , πατώσαμε και πατώνουμε, κάθε μέρα κάθε στιγμή.
Επομένως για ποια Πίστη μας μιλούν; Να πιστέψουμε σε τι; Και προπαντός με τι κόλπα θα παραμυθιάσουν τους αυριανούς Έλληνες ,τα παιδιά μας, πως θα τους πουν «είμαστε μαζί σας, δίπλα σας…»; Όπως έλεγαν κάποτε σ’ εμάς και τρέχαμε σαν τα κοπάδια από πίσω τους, πιστεύοντάς τους. Σε ποια γλώσσα άραγε θα τους μιλήσουν; Γιατί η δική τους είναι πια δυσνόητη, ακαταλαβίστικη, σα να μιλάς ελληνικά σε άγγλο χωριάτη του βορρά. Είναι ποτέ για να σε καταλάβει;
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την ιστορία. Όσοι δεν έχουν διδαχθεί απ’ αυτήν, είναι καταδικασμένοι. Να διαβάσουν ξανά και ξανά να θυμηθούν πάλι, μήπως κι εκτιμήσουν κάποια πράγματα.
Αλλά σ’ ένα κράτος που η παιδεία «καίγεται» και γίνεται άσυλο κάποιων κουκουλοφόρων γνωστών- αγνώστων με την χρόνια ανοχή του ίδιου του κράτους, σαφώς και δεν μπορούμε να μιλάμε για καλύτερες ημέρες.
Σε μια χώρα που κατακερματίζεται κάθε αξία, κάθε θεσμός που η δικαιοσύνη παραμένει στον μεσαιωνικό σκοταδισμό, σαφώς και δεν μπορούμε να περιμένουμε ένα καλύτερο αύριο.
Σ’ ένα κράτος όπου δεν υπάρχει σαφής προσανατολισμός, κι όλα γίνονται πρόχειρα και στο ποδάρι, βεβαίως και δεν έχει μέλλον.
Σε μια χώρα που η πολιτική σταθερότητα δεν υφίσταται ούτε σαν έννοια εδώ και χρόνια, είναι αρκετά εύκολο να γεννηθούν και να ξεπεταχτούν από μέσα της, φασιστικά και βίαια στοιχεία.
Λείπει ο ηγέτης. Ο Σοφός ηγέτης. Μας λείπει και αυτό είναι ολοφάνερο. Εκείνος που θα εμπνεύσει σιγουριά και σταθερότητα, και το κυριότερο, θα εμφυσήσει Ελπίδα. Μια κουρελιασμένη ελπίδα η σημερινή να σέρνεται, αδύναμη, και περισσότερο ανύπαρκτη πια.
Πάλι θα γραφούν πλήθος από άρθρα, θα δουν το φως της δημοσιότητας αίσχη που θα έπρεπε πολύ πριν να είχαν γίνει γνωστά σ’ όλους, θα ξαναγίνουν συζητήσεις και εκπομπές, πάλι θα ακουστούν γνώμες ειδικών, αλλά το πρόβλημα θα ξεχαστεί και θα παραμένει οξύτατο. Θα ανοίξουν φάκελοι, στόματα θα μιλήσουν, μα όλα θα σκεπαστούν, όπως έκαναν πάντα.
Τα περιθώρια όμως στενά. Και θα στενεύουν ακόμα πιο πολύ όσο η κοινωνία δεν αντιστέκεται, καλύπτει και υποθάλπει ανιστόρητα ανδρείκελα με σβάστικες. Όσο εθελοτυφλεί, και κοιτάζει την δουλίτσα της, μα το χειρότερο όλων δεν ξεκαθαρίζει μια και καλή την θέση της, τα προβλήματα θα αμβλύνονται.
Όσο τα –ανύπαρκτα- μέτρα της είναι χαλαρά και δεν θα φτάνει το μαχαίρι ως το κόκαλο, πάντα θα υποβόσκουν τέτοιες καταστάσεις. Ομάδες ή οργανώσεις ναζιστικού ή νεοναζιστικού χαρακτήρα σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις όπου άλλοτε ήταν άντρα του φασισμού, τείνουν να εξαφανιστούν, εδώ όμως όχι.
Η οικονομική κρίση και το μίσος, βολεύουν πολλούς, λέγοντάς τα, εύκολα όμως δημιουργούν δήθεν σωτήρες που παίρνουν στα βρώμικα χέρια τους την κατάσταση χωρίς να είναι ικανοί, δίχως να είναι σε θέση να διαχειριστούν με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο, παρά μόνο με την βία και τον θάνατο.
Η Ιστορία είναι εδώ, και δυστυχώς επαναλαμβάνεται . Πριν από χρόνια ήταν οι ίδιοι ακριβώς που φορώντας κουκούλες έδειχναν τους μελλοθάνατους στους εκτελεστές, τώρα εκτελούν οι ίδιοι.
