Αλεξάντρα Γεμελιάνοβα... η ελπίδα στη Μυτιλήνη ήρθε από τη Ρωσία
του Στρατή Μπαλάσκα / εφημερίδα 'ΕΜΠΡΟΣ"
Η Αλεξάντρα Γεμελιάνοβα, 21 ετών, παιδί οικονομικής μετανάστριας από το Κινγκισέπ κοντά στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, ήρθε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2002. Τον ίδιο Σεπτέμβρη είχε μάθει ελληνικά και παρακολουθούσε τη δεύτερη τάξη του γυμνασίου της καινούργιας της γειτονιάς στο Παγκράτι της Αθήνας. Προχθές, δευτεροετής φοιτήτρια του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου, η Άλεξ, για τους φίλους της, βρήκε στο καφενείο της Μυτιλήνης «Κήπος», όπου εργάζεται για να καλύπτει τα έξοδα των σπουδών της, ένα πορτοφόλι με πολλά χρήματα και όχι μόνο για έναν εργαζόμενο φοιτητή. Χωρίς καν να το σκεφθεί, παρέδωσε το πορτοφόλι με τα σχεδόν 1.000 ευρώ στον υπεύθυνο του μαγαζιού. «Δεν το άνοιξα καν», μας είπε χθες. Και προσέθεσε. «Γιατί εξάλλου; Δεν ήταν δικό μου.»
Η Άλεξ δεν τα βρήκε όλα εύκολα στη ζωή της. Το 2002 βρέθηκε στην Αθήνα προσπαθώντας να μάθει γράμματα σε μια ξένη χώρα, στο πλάι μιας γυναίκας που προσπαθούσε να ζήσει τον εαυτό της και το παιδί της καθαρίζοντας σπίτια. Στρώθηκε στο διάβασμα και όταν άνοιξαν τα σχολεία, πήγε στο σχολείο της γειτονιάς της, ξέροντας μέσα σε λίγους μήνες ελληνικά. Και τα κατάφερε. Όταν τέλειωσε το λύκειο με λίγα μόλις φροντιστήρια στην τελευταία τάξη, ένιωσε πως τα κατάφερε όταν είδε το 18,3 με το οποίο αποφοίτησε. Το καλοκαίρι τού 2009 πέρασε στο Τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη. Με το που ήρθε, βρήκε αμέσως δουλειά στον πασίγνωστο «Κήπο» της Μυτιλήνης και εντυπωσίασε ομολογουμένως με τη συμπεριφορά της… «Καθαρίζοντας μια γωνία του υπαίθριου χώρου του καφενείου, βρήκα το πορτοφόλι», λέει. Και συνεχίζει. «Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Ούτε το άνοιξα. Δεν ήταν δικό μου. Σα να είχα βρει μια ζακέτα, το παρέδωσα στον υπεύθυνο του μαγαζιού από τον οποίο αργότερα έμαθα πως βρέθηκαν οι ιδιοκτήτες του.»
Η «επιβράβευση»Το πορτοφόλι είχε μέσα περί τα 1.000 ευρώ, τα οποία και παραδόθηκαν στον ιδιοκτήτη του που το αναζήτησε την επόμενη μέρα.«Συγχαρητήρια για την πράξη σου. Ο Θεός να σου δίνει απλόχερα ό,τι επιθυμείς. Ευχαριστούμε πολύ. Σπύρος - Καλυψώ», έγραφε η κάρτα στο φακελάκι με τα λίγα χρήματα που της άφησαν σαν αντίδωρο παίρνοντας πίσω το χαμένο πορτοφόλι. Ακόμα χτες, όταν τη ρωτούσαμε για το συμβάν, κόκκινη σαν το παντζάρι αναρωτιόταν. «Γιατί ρωτάτε και ξαναρωτάτε όλοι; Τι έκανα δηλαδή που δε θα έκαναν όλοι;»Α, ρε Άλεξ, και να ‘ξερες τι σημαίνει σε μια εποχή που όπου σταθείς ακούς το σύνθημα «κλέφτες», τι σημαίνει ένα παιδί που σερβίρει καφέδες για να σπουδάσει να παραδίδει χρήματα που θα κέρδιζε σε δυο - τρεις μήνες σκληρής δουλειάς, δηλώνοντας απλά πως δεν ήταν δικά της…
