Αυτούσιο το άκρως συγκινητικό ποστ της Γ. Κ. όπως κυκλοφόρησε στα κοινωνικά δίκτυα.
Είδα από τα χθες αυτή τη φωτογραφία της Δημήτρη. Την είχε ανεβάσει η καλή της, στοργική φίλη. Και δείχνει την εγγονή της με τη Δημήτρη. Τη Δημήτρη που φορά το λευκό της φουστάνι και κάθεται στα βραχάκια. Και συνόδευε τούτη τη φωτογραφία με αυτά τα λόγια:
"Γιαγιά να πάω με τον Δημήτρη να μαζέψω σαλιγκάρια?
-να πας αγάπη μου ,αλλά να προσέχεις.
Δεν θα φύγεις μακριά απ τον Δημήτρη κ θα τον ακούς."
Και δεν νομίζω πως κάτι με έχει συνταράξει πιο πολύ πέρα από αυτήν εδώ τη φωτογραφία. Επειδή είναι όλη αγάπη. Και νοιάξιμο. Και τρυφερότητα. Κι από τις δυο πλευρές. Και όλο σκέφτομαι πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος αν όλοι μας μαθαίναμε κι αν μαθαίναμε και στα παιδιά μας πως οι Δημητρούλες το μόνο που ζήτησαν ήταν ορατότητα. Κι αγάπη. Κι αποδοχή. Πόσο πιο όμορφος θα ΄ταν ο κόσμος αν οι Δημητρούλες μπορούσαν απλά να φοράνε τα άσπρα τους φορέματα και τα μαργαριτάρια τους όποτε θέλουν και κανείς να μην τις πονά γι' αυτήν την επιλογή.
Κοίτα. Κοίτα τη Δημήτρη με το μικρό κορίτσι. Κοίτα τις φίλες... Κοίτα πόσο απλά ήταν τα πράγματα για τις δυο τους. Πόσο εύκολο ήταν να κοιτάζονται με τα μάτια της καρδιάς.
Πόσο μίκρυνε ο κόσμος χωρίς το ρόδο, χωρίς το ξωτικό της Συκαμιάς... Πόσο θα ήθελα να ήταν ακόμη εδώ και να προλάβω να της πω "Πόσο όμορφος άνθρωπος είσαι εσύ καλή μου. Περίμενέ με στην ακτή. Θα πάω να βουτήξω στη θάλασσα να σου βρω ένα αληθινό μαργαριτάρι να στολίσεις το
