Γνωστός σχεδόν σε όλους στην Καλλονή παρόλο που δεν ήταν κάποιος..."|σπουδαίος".
Ήταν γνωστός για την αγνή του ψυχή, την αθωότητα και την ησυχία του.
Όλοι τον αγαπούσαν, όλοι τον "πείραζαν" απο αγάπη, κανέναν δεν πείραξε.
Ο χαμός του μας γεμίζει θλίψη και οργή για όλους μας, βάζοντας και τον εαυτό μας μέσα.
Όλοι ξέραμε πως ο Στέφανος και ο Στέλιος ζουν σε άθλιες συνθήκες, ζουν με την αλληλεγγύη των γειτόνων και πολλών κατοίκων της Καλλονής, πηγαίνοντας τους φαγητό, δίνοντας τους χαρτζιλίκι, μέχρι εκεί.
Πολλά ακούγονταν τόσα χρόνια για συγγενικά τους πρόσωπα που λάμβαναν αντί αυτών -διότι δεν ήταν σε θέση νοητικά- σύνταξη. Πολλές αντιδράσεις κατά καιρούς για την περιφρόνηση του κράτους προς αυτά τα παιδιά.
Ειλικρινά, την αλήθεια δεν την γνωρίζουμε. Γι'αυτό και τα γράφουμε, μήπως κάποιος γνωρίζει και κινητοποιηθεί η κατάσταση. Τι νόημα έχει; Θα έχει για τον Στέλιο που πλέον, μένει μόνος!
Αν το κράτος όντως περιφρονούσε, καταδικαστέο μέχρι τέλους.
Αν όντως υπάρχει μέριμνα του κράτους για σύνταξη σε αυτά τα παιδιά, τότε η κοινωνία πρέπει να ενδιαφερθεί, ένας αρμόδιος που γνωρίζει, και να κυνηγήσει μέχρι τέλους όποιος είναι αυτός που την λαμβάνει, και αφήνει αυτά τα παιδιά στο όριο της εξαθλίωσης να ζουν μέσα στο κρύο και την υγρασία.
Ο Στέφανος, λίγο πριν κλείσει τα 60 του χρόνια έφυγε, έφυγε αφήνοντας πίσω προβληματισμούς σε όλους μας, σε όλους εσάς που αυτήν τη στιγμή διαβάζετε τα παραπάνω και γνωρίζεται πως απλά, περιγράφουμε μια πραγματική κατάσταση.
Καθημερινά έξω από το σπίτι του, με μια μαγκουρίτσα να περιφέρεται μέχρι την πλατεία, και να επιστρέφει πίσω με ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν είχε χρήματα και πάντοτε εάν ζητούσε από εμάς, το έκανε με τόσο αγνό και όμορφο τρόπο, που κάτι "έσπαγε¨ μέσα σου και ήθελες να του δώσεις τα πάντα.
Θυμίζουμε πως ο πατέρας του, ένας από τους κορυφαίους χτίστες που έχουν περάσει από την Καλλονή, ο Γαβρίλος, δολοφονήθηκε ενώ κοιμόταν με βαριοπούλα, ένα έγκλημα που τότε είχε ταλανίσει τη Λέσβο στις 20 Μαϊου του 2009, αφήνοντας τα 2 παιδιά με μειωμένη αντίληψη και την σύζυγο του πίσω.
Ένα χρόνο μετά, η μητέρα τους Αφρούλα φεύγει από τη ζωή κι αυτή και τα παιδιά μένουν μόνα τους.
Ο Στέλιος βρίσκει απασχόληση στον φούρνο της γειτονιάς όπου και πέραν της απασχόλησης λαμβάνει και καθημερινή βοήθεια και στήριξη σε φαγητό και οικονομική βοήθεια.
Ο Στέφανος επί σειρά ετών πήγαινε στην εκκλησία και ήταν το δεξί χέρι του πάτερ Γιώτη ο οποίος και ήταν ένας απο τους συμπολίτες μας που τον βοηθούσαν.
Σήμερα έφυγε απο τη ζωή, μια ζωή πολύ δύσκολη για εκείνον και πολύ επίπονη. Η μειωμένη νοητική του αντίληψη ίσως να τον έκανε να μην αντιλαμβάνεται και να μην "πονάει" τόσο. Ίσως όμως γνώριζε και τα πάντα, απλώς δεν μιλούσε διότι φοβόταν...
Όπως και να'χει δεν θα μάθουμε ποτέ!
Καλό ταξίδι Στέφανε,
Καλό ταξίδι στην παραδεισένια αιωνιότητα!
Θεόφιλος Μυζίκας / https://www.kalloninews.gr/
Η ανάρτηση από την Μαρία Νικολάρα
Έφυγε ο Στέφανος της γειτονιάς μου, μια φυσιογνωμία γνώριμη κι αγαπητή ,όσο θυμάμαι τον εαυτό μου . Που παίξαμε μαζί, που γελάσαμε,που τα βήματα μας συναντιόντουσαν καθημερινά στο μικρόκοσμο μας ,που με ένοιαζε- και μας ένοιαζε οιογενειακώς- να ξέρουμε πως είναι καλά ο Στέφανος κι ο αδερφός του ο Στέλιος. Δυο αγόρια αγαθής ψυχής που λέμε, που έμειναν κάποια στιγμή μόνα σε τούτο τον κόσμο, ανήμπορα να αντιμετωπίσουν τη ζωή. Τα τελευταία λόγια που μου είπε με σπαραγμό η μάνα τους λίγο πριν φύγει απ τη ζωή ήταν " κουρούδα μ' τα μουρέλια μ' κι επαναχάραξαν τη σχέση μου μ αυτά τα μουρέλια.
Και τα κατάφερναν κουτσά στραβά, όμως τα κατάφερναν .Και υπήρχε αγάπη και νοιάξιμο και για τους δύο από πολλούς και πολλές στη μικρή μας κοινωνία.
Ο Στέλιος, μου έφερε πριν μια ώρα το μαντάτο το φευγιού του Στεφανάκου μας, που χρόνια τώρα περίμενε κάποια Ντίνα του φαντασιακού να έρθει να τον παντρευτεί.
Αχ Στεφανάκο μου , καλό ταξίδι, θα μας λείψεις. Ελπίζω εκεί που πας να τα βρεις όλα καλά, να έχει μπόλικα τσιγάρα και κάποια Ντίνα να σου ανοίξει την αγκαλιά. Στο καλό
