Η χαμένη παιδικότητα των παιδιών στη Μόρια
Από τότε που ξέσπασε ο κορoνοϊός τα προσφυγόπουλα δεν πάνε σχολείο. Στην πραγματικότητα έχουν ξεχάσει πώς να είναι παιδιά. Αλλά και προ κορoνοϊού τα λιγότερα μπορούσαν να πάνε σε νηπιαγωγεία και σε σχολεία.
Αυτήν την εποχή τα παιδιά ετοιμάζονται συνήθως για το σχολείο. Όχι όμως τα 5.000 παιδιά που ζουν στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας. Από τον περασμένο Μάρτιο που ξέσπασε η επιδημία, κανείς δεν επιτρέπεται να βγει από τον καταυλισμό για να προστατευτούν οι κάτοικοι του νησιού από τον κορoνοϊό. Οι πρόσφυγες ζουν σαν φυλακισμένοι, ξεχασμένοι από τη διεθνή κοινότητα και τα παιδιά "ξεριζωμένα" από την ηλικία τους. Γιατί μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου, μπορούσαν έστω και για λίγες ώρες, να βγουν από τον καταυλισμό, να παίξουν σε παιδικές χαρές και να βρεθούν με άλλα παιδιά σε παιδικούς σταθμούς που διαχειρίζονται οργανώσεις βοήθειας.
"Δομικό το πρόβλημα"
Αυτό όμως δεν είναι πια δυνατόν λέει η Λαβίνια Φρανκ, από την οργάνωση Samos Volunteers. "Πολλά από αυτά τα παιδιά θα έπρεπε κανονικά να είναι σε παιδικούς σταθμούς ή σε σχολεία, αλλά τέτοια δεν υπάρχουν εδώ. Που σημαίνει ότι προσπαθούμε να διαμορφώσουμε την καθημερινότητά τους, έτσι ώστε να έχουν στοιχειώδη απασχόληση". Για παράδειγμα, ο Αχμέτ, που ήρθε με τους γονείς του από τη Συρία. Πριν τη Λέσβο βρίσκονταν στην Τουρκία, όπου έπρεπε να δουλεύει για ψίχουλα, που δεν έφταναν για χαρτί και μολύβια. Στο νησί, όπου κυματίζει η σημαία της ΕΕ, δεν υπάρχουν σχολεία για χιλιάδες παιδιά.
Ο Απόστολος Βεΐζης, γιατρός, από την οργάνωση Γιατροί Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ), υποστηρίζει ότι το πρόβλημα είναι περισσότερο δομικό. Διότι, όπως λέει, δεν δημιουργήθηκαν ποτέ σχολεία στον προσφυγικό καταυλισμό εδώ και χρόνια, ούτε μπορούσαν τα παιδιά να πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία του νησιού, κοντά στη Μόρια, ή κοντά σε καταυλισμούς σε άλλα νησιά. Δυστυχώς, όπως τονίζει.
Παιδικά ψυχικά τραύματα
"Τα σχολεία δεν άνοιξαν ποτέ τις πόρτες τους γι αυτά τα παιδιά, διότι πρυτάνευε η υπόθεση ότι η παραμονή τους στους καταυλισμούς θα ήταν προσωρινή. Ή ότι δεν θα είχαν ιδιαίτερη ανάγκη για μάθημα. Δηλαδή, υπήρχαν πάντα κάποια επιχειρήματα κατά των σχολείων, με αποτέλεσμα τα παιδιά της Μόριας να μην πάνε ποτέ σχολείο". Με φοβερές συνέπειες για την ψυχική τους υγεία. Ο Απόστολος Βεΐζης και οι γιατροί συνάδελφοί από τους ΓΧΣ, περιέθαλψαν πολλά παιδιά στο ιατρείο του καταυλισμού.
"Οι άνθρωποι εδώ χάνουν την ελπίδα τους καθημερινά. Κάθε μέρα και περισσότερο. Και τα παιδιά δεν χάνουν μόνο την ελπίδα τους, αλλά και τη χαρά της ζωής, Σέρνουν συνεχώς τα τραύματα που υπέστησαν και που φωλιάζουν στη ψυχή τους. Τόσο πολύ που χάνουν την παιδικότητά τους". Ο Αμίντ Αλζατά είναι ένας από τους 14.000 πρόσφυγες της Μόριας. Ήρθε τον περασμένο Νοέμβριο με την οικογένειά του. Ο γιός του θα έπρεπε κανονικά να πήγαινε σχολείο. Αντ΄ αυτού κάθεται μαραζωμένος σε μια γωνιά. Ανήκει στη γενιά των προσφυγόπουλων που πιθανότητα δεν θα καθίσουν ποτέ σε μαθητικά θρανία.
Τόμας Μπόρμαν, ARD
Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασοπούλου
Πηγή: Deutsche Welle
