Λαθρογόφαρα, μεταναστοτσιπούρες, ισλαμοξιφίες και τζιχαντομπάρμπουνα

 

Ναι, με αυτή τη φράση θα το περιέγραφα, τόσο στόμφο και αρχοντιά η γυναίκα αυτή..Σαν τη Μαντάμ Σουσού ένα πράγμα.

 

Έδειξε με το δάχτυλο κάτι ψάρια λες και έδειχνε λεπρό: "Ετούτα τα γο...γο...(προσπαθούσε να διαβάσει μια κακογραμμένη πινακίδα μισοθαμμένη στον τριμμένο πάγο)...γοφά...γοφάρια, είναι μήπως Τούρκικα;"

 

Ο ψαράς γούρλωσε τα μάτια του. Τον πρόλαβα. "Κυρία μου, τα γοφάρια είναι μεταναστευτικά πελαγοδρόμα ψάρια που γεννιούνται στη Μαύρη Θάλασσα και στον Βόσπορο κατά κύριο λόγο και διατρέχουν όλη Μεσόγειο". Με κοίταξε λίγο σαν να έβλεπε μια από τις δέκα πληγές του Φαραώ και είπε το ασύλληπτο "Όχι, θα ήθελα σε κάτι πιο ελληνικό"...

 

Σε κάτι πιο ελληνικό!!!    Κανένα Βενιζελόψαρο ξέρω 'γω ή καμιά Πλατωνομούρα...

Είχα ξαναζήσει ακριβώς κάτι παρόμοιο, πάλι με γοφάρια, καθόλου παράξενη η επανάληψη του έργου. Ανάμεσα σε εμάς και στη Τουρκία είναι μια στενή λωρίδα θάλασσας, κοινή, μία και αδιαίρετη. Προφανώς η κυρία αυτή μπορεί και να θεωρεί πως τα σύνορα που δείχνει ο χάρτης είναι φυσικά κατασκευάσματα, θα τα βρεις και στο ανάγλυφο της γης και στους ωκεανούς, τίποτα τείχη ξερω γω ή χιλιόμετρα ατέλειωτα συρματόπλεγμα. Τα γοφάρια κουτουλάνε πάνω τους και γυρνάνε πίσω. Στον κόσμο της κυρίας θα έχει και λαθρογόφαρα, μεταναστοτσιπούρες και τζιχαντομπάρμπουνα, ισλαμοξιφίες και τέτοια που θα επιβουλεύονται τον πολιτισμό μας κόβοντας με τις μουσούδες τους τα σύνορα και περνώντας στο καταγάλανο Αιγαίο.

 

Ο ψαράς πάντως έκανε το κορυφαίο όλων. Πλησίασε ένα γοφάρι και του είπε από κοντά : "Γοφάρι; Γιαβρούμ; Ασιχτίρ; Μπα κυρία μου, δε μιλάει τούρκικα, δικό μας θα είναι".

 

Η κυρία έφυγε εννοείται προφανώς ενοχλημένη, εγώ τον χτύπησα στη πλάτη και του είπα ένα μεγάλο μπράβο σκασμένος στα γέλια. Προχτές σκεφτόμουν πάνω στην έννοια της πατρίδας. Νιώθω πατρίδα μου εξίσου ένα βράχο στην Κάλυμνο, ένα κομμάτι ερήμου στη Γκόμπι, ένα σοκάκι στο Σικάγο, ένα ανοιχτό και άφραγο μετόχι ωκεανού στο πουθενά, έναν λόφο στη Θάλασσα της Ηρεμίας στη Σελήνη. Και τα νιώθω πατρίδα μου γιατί όλα αυτά μπορούν να αγαπηθούν ως πατρίδες από έναν συνάνθρωπό μου. Όσο μας χωρίζουν σύνορα καθώς και άλλες φτιαχτές ιδέες και φανταστικές κατασκευές που απλά βολεύουν τους ισχυρούς και μας κρατούν αποχαυνωμένους στην αδυναμία μας δεν είναι για να γίνει κάτι. Όσο μένουμε χωρισμένοι σε έθνη και άλλες συνομοταξίες και δεν πάμε μπροστά σαν ανθρωπότητα, σαν ένα είδος και από κοινού, τόσο κυρίες θα ψάχνουν φαντάσματα σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου εξετάζοντας και κρίνοντας τον κόσμο με κριτήρια τόσο γελοία όσο και επικίνδυνα όπως το αν τα ψάρια αν είναι ακραιφνώς "δικά μας" ή "των άλλων".

 

Αν υπήρχε Θεός το γοφάρι πάντως θα σηκωνόταν και θα τις έλεγε "Άσιχτιρ και άγαμήσου θεία".

Ευτυχώς δεν υπάρχει θεός και υπάρχει ο θεούλης ο ψαράς.