Κ
ακόμοιρα πιτσιρίκια....Ηρθαν χτες από την Συρία...5 πιτσιρικάδες, 16-17 χρονώ....Κάπου τους βάλαμε το βράδυ, τους ταϊσαμε, ο παπα Στρατής πάλι έτρεχε. Το πρωί η αστυνομία δεν τους δεχότανε ούτε καν να τους συλλάβει. Μας έστελνε στο λιμενικό.Το λιμενικό μας εστελνε πίσω την αστυνομιά. Βρε σεις παιδιά, η ελλάδα τώρα περνάει μεγάλα ζόρια, η ευρώπη σας θέλει πίσω στην Συρία να σκοτώνεστε, τι να σας κάνει εδω, ποιος να ασχοληθεί με εσάς. Ναι...το λεωφορείο φεύγει από Καλλονή, όχι, δεν ξέρω αν θα δεχτούν να σας βάλουν μέσα.
Είστε λαθραίοι εδω...Δεν παίρνει κανείς την ευθύνη σας. Ειστε παιδιά ακομα και νομίζετε πως ήρθατε στον παράδεισο. Σούκραν, σούρκαν, οι τελευταίες τους λέξεις. Σούκραν που φαγανε ένα τοστ με γάλα και κοιμηθήκανε σε ένα υπόστεγο με τον νοτιά να μπάζει από παντού, με μια δανεική κουβέρτα....
Τουλάχιστον εδώ δεν έχει σφαίρες, είπε ο μικρότερος. Εχει φιλαράκο μου, έχει αλλά σε τρυπούν αργά και σε τρώνε με τον καιρό.
Καλωσορίσατε και εσείς.
Καλή τύχη.
Είπαν χίλια ευχαριστώ και φύγανε, στο έλεος....
(κείμενο Γιώργος Τυρίκος - Εργάς αναρτήθηκε στο προσωπικό του προφίλ στο facebook αλλά για μας είναι το πρωτοσέλιδο θέμα της ημέρας)
