Κείμενο : Παναγιώτης Μιχ. Κουτσκουδής
Η Αγιάσος ονειρική.
Ένας περίπατος στα βαθύσκιωτα δάση της θα σε αποζημιώσει με το παραπάνω. Λες και τριγυρνάς σε τόπους αλαργινούς, σε μέρη παραμυθένια. Σε κάθε θρόισμα των φυλλωμάτων, σε κάθε τρίξιμο κλαδιού, σε κάθε κράξιμο πουλιού, Δρυάδες και ξωτικά του δάσους σού φαίνεται πως ξεπετιούνται μέσα απ’ τις πυκνές λόχμες και τους αδιαπέραστους θάμνους που πνίγουν τις ρεματιές.
Οι ηλιαχτίδες προσπαθούν μάταια να διαπεράσουν το πυκνό φύλλωμα των θεόρατων δέντρων. Στα κλωνιά τους φτεροκοπούν καλλικέλαδοι κότσυφες και κουρνιάζουν πλήθος άλλα πετούμενα. Στα μονοπάτια ρίχνουν τα ξερά κουφάρια τους γέρικοι κορμοί, που ασφυκτιούσαν χρόνια μέσα στο θανάσιμο εναγκαλισμό θεριεμένων κισσών.
Παρατημένα ετοιμόρροπα ντάμια πυργώνουν ακόμα το καθημαγμένο τους σαρκίο, που αργά ή γρήγορα θα το σμπαραλιάσει ο πανδαμάτορας χρόνος. Γραφικά ξωκλήσια φυτρώνουν σα μανιτάρια και προσθέτουν την ανθρώπινη πινελιά στον καμβά της φύσης. Κοινόχρηστες βρύσες αναβλύζουν πηγαία νάματα και ξεδιψούν τους ξωμάχους της δουλειάς και τους περιπατητές.
Από τώρα και για τρεις μήνες η Αγιάσος ντύνεται βασίλισσα, φορά τη χρυσή κορώνα της, παίρνει το σκήπτρο της, θρονιάζεται κάτω από το βιγλάτορα λεσβιακό Όλυμπο και σας περιμένει…
