Μάνια Παπαδημητρίου «Ας θυμηθούμε χωρίς νοσταλγία»
Η παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου πραγματεύεται το θέμα Μνήμη και τα συνεπακόλουθά της. Σε απόπειρα ανασκόπησης του παρελθόντος δίχως το στοιχείο της νοσταλγίας, επιχειρεί να φωτίσει τους μηχανισμούς που συγκροτούν εικόνες και ψευδαισθήσεις σε αναμνήσεις, στην προσωπική μνήμη του καθενός.
Σε μια χώρα που η σύγκριση του παρόντος με το παρελθόν κυριαρχεί τυραννικά στην καθημερινότητα, η παράσταση αποδομεί την αλήθεια της συλλογικής μνήμης. Tα τέσσερα τελευταία χρόνια έννοιες με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές μοιάζουν να μετασχηματίζονται μπροστά στα μάτια μας. Ποια είναι η λύση για να αποφύγουμε το σοκ και να αντισταθούμε; Ποιος είναι ο τρόπος για να αντέξουμε την πραγματικότητα;
Ζούμε σε μια χώρα που όλα γύρω μας μάς λένε: «Θυμήσου… Τότε που… όπως γράφουν τα βιβλία… την παλιά την εποχή…. Τότε που οι γονείς μας ήταν στα θρανία… Όλα τότε ήταν πιο… κάπως… περισσότερο…» κι άλλα τέτοια συγκριτικά, που βγάζουν πάντα σκάρτο το παρόν κι εμάς μαζί του.
Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε λοιπόν μια φορά δίχως νοσταλγία… να θυμηθούμε τα γεγονότα για να δούμε μήπως αυτό το εξιδανικευμένο χτες δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση; Μήπως είναι απλώς η δική μας η νεότητα που όπως αποχωρεί θέλει να κρατήσει μαζί της και όλα τα καλά και να μας αφήσει μόνο με τις λύπες; Και αν είναι ένα παιχνίδι των αισθήσεων του παρόντος η μνήμη του καθενός ξεχωριστά, τότε τί είναι η περίφημη συλλογική μνήμη; Όλα αυτά που μας μάθαιναν στο σχολείο να αγαπάμε; Η ιστορία, η ποίηση, τα τραγούδια, οι ζωγραφιές αυτών που συνιστούν όλα αυτά που μάθαμε πως είναι πατρίδα όχι με την εθνικιστική έννοια αλλά με την έννοια της ταυτότητας και της καταγωγής; Όλα αυτά που μοιάζουν να μετασχηματίζονται τα τρία τελευταία χρόνια σε κινούμενη άμμο και να αλλάζουν δευτερόλεπτο το δευτερόλεπτο μπροστά στα μάτια μας ; Τι γίνεται με όλα αυτά που ακόμα κι αν λάθος μάθαμε να τα αγαπάμε… τώρα όμως έγινε και δεν αλλάζει;…
Γιατί η μνήμη είναι χημεία και όταν γράψει κάτι στην ψυχή του ενήλικα δεν ξεγράφει όσο κι αν το θέλουν οι εποχές. Τι θα κάνουμε λοιπόν με όλα αυτά; Και με την κατάθλιψη που ελλοχεύει να μας ρίξει η σημερινή μιζέρια; Μήπως το μόνο που μένει να κάνουμε για να αντισταθούμε είναι Τέχνη; Να φτιάχνουμε δομές για να δικαιολογούμε αυτές τις μνήμες; Για μένα αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αντέξω την πραγματικότητα...
Μάνια Παπαδημητρίου κείμενα, τραγούδι
Άρης Γραικούσης πιάνο, τραγούδι
Σε περίπτωση εξάντλησης των εισιτήριων για τις εκδηλώσεις στο αμφιθέατρο της μαρίνας Μυτιλήνης θα υπάρχει δυνατότητα να δοθεί άλλη μια παράσταση την αμέσως επόμενη ημέρα. Όλες οι εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στο Αμφιθέατρο της μαρίνας Μυτιλήνης θα έχουν γενική είσοδο 10 ευρώ.
