Γράφει η Χαρά Ζήκα *
Χρόνια πολλά φίλοι μου! Το Πάσχα είναι η γιορτή της αλλαγής, της μεταστοιχείωσης, της αναγέννησης και της αφύπνισης τη ζωής. Αυτές τις μέρες συνειδητοποιούμε τον αέναο κύκλο του θανάτου και της ανάστασης της φύσης και είναι μια ωραία αφορμή για τη δική μας αναγέννηση και εξέλιξη. Όμως για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε αλλαγές στη ζωή μας, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε κάποιες δυσάρεστες εμπειρίες, που μας εμποδίζουν να έχουμε τη ζωή που θα θέλαμε. Δυσλειτουργικά μέλη της οικογένειας, άσχημες συμπεριφορές των γονιών, κακοτυχίες, οικονομικές καταστροφές, ερωτικές απογοητεύσεις και χωρισμοί είναι γεγονότα που δεσμεύουν τη σκέψη μας σε παρελθοντικές εικόνες.
Συνεπώς το παρελθόν μας είναι σαν τη βαριά μπάλα των βαρυποινιτών, μας σκλαβώνει. Η αλήθεια είναι ότι όλοι είμαστε απόγονοι δούλων και εξακολουθούμε να είμαστε δούλοι. Άλλος είναι δούλος των παθών του, άλλος της εργασίας του ή των εξαρτήσεών του, άλλος του συντρόφου που αδυνατεί να εγκαταλείψει παρά την άσχημη συμπεριφορά του και όλοι είμαστε δούλοι του παρελθόντος μας. Αν δεν μπορέσει κάποιος να βρει μία μία τις αιτίες που τον κάνουν δουλοπρεπή στην πορεία της ζωής του, αν δεν σκεφτεί, αναλύσει και αναδιοργανώσει στον εγκέφαλό του όλα όσα έζησε, θα ξεχειλίζει ο πόνος μέσα του. Κι όταν οι άλλοι «βλέπουν» τον πόνο, δεν πρόκειται να δώσουν αποδείξεις αγάπης αλλά θα τραπούν σε άτακτη φυγή!
Οι άνθρωποι κάποτε ήταν σκλάβοι λόγω φόβου, αποδέχονταν την περιφρόνηση, ανέχονταν να τους μεταχειρίζονται σα ζώα και να τους αποκαλούν με περιφρονητικά ονόματα. Κάποιοι δούλοι ξεπερνούσαν το φόβο και δραπέτευαν, συνήθως όμως επέστρεφαν, καταπονημένοι από την ελευθερία, ανίκανοι να απαλλαγούν από τη νοοτροπία του φυλακισμένου. Η υποταγή κουράζει τους ανθρώπους όπως τους κουράζει και η ελευθερία, αν δεν ξέρουν τι να την κάνουν. Πόσοι ύμνοι γράφτηκαν για την ελευθερία αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλοί δούλοι, πνευματικοί σκλάβοι, που προτιμούν να κάνουν αυτό που τους λένε αντί να σκέφτονται μόνοι τους και να επωμίζονται τις ευθύνες.
Σε άλλες εποχές η γυναίκα υπήρξε δούλα του άντρα, αποτελούσε ιδιοκτησία του. Δε νομίζω ότι υπάρχει χειρότερη αίσθηση αποτυχίας για έναν άνθρωπο, να φτάσει στο τέλος της ζωής του και να αντιληφθεί πως ποτέ δεν έζησε πραγματικά, πως δεν ήταν ένα ανεξάρτητο άτομο, πως ποτέ δε ρώτησαν τη γνώμη του οι άλλοι και ποτέ δεν έκανε αυτό που ήθελε!
* Η Χαρά Ζήκα είναι Χημικός, Δρ. Φαρμακευτικής, συγγραφέας του βιβλίου «Έρωτας, Χημεία & Σεξ»-Εκδόσεις Ιανός και δημοσιογράφος. Ζει τη Μυτιλήνη και αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη στο Lesvosenws.net στη στήλη "Η αλχημεία του έρωτα"
