Γ
ράφει η Χαρά Ζήκα *
Φαντάσου μια σπηλιά στην παλαιολιθική εποχή. Το πρωί ξεπροβάλει ένας τριχωτός άντρας, κρατώντας το ρόπαλο και το ακόντιο και ξεκινάει να ψάχνει για τροφή. Έχει έναν δύσκολο ρόλο, βγαίνει στον έξω κόσμο διακινδυνεύοντας τη ζωή του για να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένεια. Επιστρέφοντας στο σπίτι, η γυναίκα δεν περιμένει από αυτόν να είναι ευαίσθητος και τρυφερός μαζί της. Του εκδηλώνει τη χαρά της μόνο για το γεγονός ότι είναι ζωντανός και έφερε φαγητό. Ένα «ουγκ!» ήταν αρκετό για να κάνει τη γυναίκα ευτυχισμένη, είχε επιτελέσει το καθήκον του και ήταν επιθυμητός ως σύζυγος, η επικοινωνία με τη σύντροφο δεν ήταν απαραίτητη. Η γυναίκα όλο αυτό το διάστημα ασχολούνταν με την ανατροφή των παιδιών και την τακτοποίηση της σπηλιάς.
Σε μεταγενέστερες εποχές οι άντρες πάλι επωμίζονταν το δύσκολο ρόλο, έφευγαν στον πόλεμο ή προετοιμάζονταν γι’ αυτόν. Οι γυναίκες θα φρόντιζαν το σπίτι, τα παιδιά και τον σύζυγο ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον εχθρό. Δε γινόταν ο άντρας να είναι ευαίσθητος και περιποιητικός, δε γινόταν η γυναίκα να του λέει «νιώθω ένα κενό, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αλλά κάτι δε με ικανοποιεί στη σχέση μας…μόλις γυρίσεις από τη μάχη θα πρέπει να το λύσουμε». Τότε πάνω από όλα ήταν η επιβίωση, που ήταν δύσκολη. Οι ρόλοι των δύο φύλων ήταν απόλυτα ξεκαθαρισμένοι και οι ερωτικές σχέσεις ήταν «εύκολες».
Όχι τόσο έντονα αλλά στον απόηχο αυτής της νοοτροπίας μεγάλωσαν οι παππούδες μας και οι γονείς μας. Ο πατέρας πήγαινε το πρωί στη δουλειά, επέστρεφε στο σπίτι, ξεκουραζόταν λίγο, πήγαινε στο καφενείο, κοιμόταν και ξανά δουλειά το πρωί. Η μάνα θα φρόντιζε να λειτουργούν όλα στο σπίτι με οργάνωση. Θα έβρισκε χρόνο να πιει καφέ με τις γειτόνισσες και να συζητήσει όσα την απασχολούσαν, έτσι θα εκτόνωνε την ανάγκη της για έκφραση των συναισθημάτων και άφηνε τον άντρα στην ησυχία του. Ίσως να ήταν καλή μητέρα αλλά να μη γνώριζε τρόπους να κρατήσει τον έρωτα ζωντανό. Έτσι, ο άντρας θα διοχέτευε τη σεξουαλικότητά του σε ξένες αγκαλιές, άλλες φορές διακριτικά και άλλες όχι. Η γυναίκα το αποδεχόταν για χάρη των παιδιών. Αυτό την αποξένωνε από εκείνον αλλά το γεγονός ότι δεν παρατούσε το σπίτι του και εξακολουθούσε να τη φροντίζει ήταν σημαντικό γι’ αυτή.
Σήμερα οι εποχές έχουν αλλάξει, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υπομένουμε έναν γάμο για χάρη άλλων ή για το τι θα πει ο κόσμος. Τα ζευγάρια δεν έχουν ως στόχο την επιβίωση αλλά τον έρωτα, την αγάπη και τη συναισθηματική κάλυψη. Στις μέρες μας οι γυναίκες δε χρειάζονται τους άντρες για να παρέχουν τροφή και προστασία. Δουλεύουν οι ίδιες και σε πολλές περιπτώσεις το εισόδημά τους είναι μεγαλύτερο από αυτό των αντρών. Αλλά και οι άντρες δε θέλουν απλά μια νοικοκυρά και μητέρα των παιδιών τους. Θέλουν κι αυτοί να καλύψουν τις ανάγκες τους και δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν προσωπικές θυσίες.
Αντίθετα από οποιαδήποτε άλλη εποχή στο παρελθόν, άντρες και γυναίκες βάζουν πάνω από όλα την προσωπική ικανοποίηση. Όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό, εγώ το επικροτώ, εφόσον γίνεται με επίγνωση και όχι με παρορμητικότητα. Δεν υπάρχει λόγος να ζούμε μια καταπιεστική ζωή, ο καθένας μας αξίζει τη χαρά και την ευτυχία!
* Η Χαρά Ζήκα είναι Χημικός, Δρ. Φαρμακευτικής, συγγραφέας του βιβλίου «Έρωτας, Χημεία & Σεξ»-Εκδόσεις Ιανός και δημοσιογράφος. Ζει τη Μυτιλήνη και αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη στο Lesvosenws.net στη στήλη "Η αλχημεία του έρωτα"
Η φωτογράφιση έγινε στο ξενοδοχείο Loriet.
