Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013
Δεκέμβρης, ο τελευταίος μήνας του χρόνου και ο μήνας των γιορτών. Η γέννηση του Θεανθρώπου απέχει μόλις ελάχιστα πια και ο στολισμός της πόλης ξεπηδάει μέσα από το μυαλό σαν μια όμορφη ανάμνηση από τα παλιά. Άλλοτε αυτές τις ημέρες τις περιμέναμε όλοι μας για ξεκούραση ή για ταξίδια φορτωμένοι με το «δώρο» στις τσέπες μας, ατενίζαμε αισιόδοξα όχι μόνο το μέλλον αλλά και το μήνυμα των Χριστουγέννων φάνταζε για όλους πλούσιο κι αληθινό. Άλλες εποχές τότε θα μου πείτε που όλα ήταν αλλιώς….
Αυτές οι ημέρες αγάπης τείνουν να εκλείψουν πια κατ’ αρχήν από τα πρόσωπα αλλά πολύ περισσότερο από τις ψυχές μας. Αν είναι κάτι που δεν μου αρέσει αυτές τις άγιες ημέρες είναι ακριβώς αυτή την προσωπίδα της συμπόνιας που βάζουμε οι πιο πολλοί για τον διπλανό μας που υποφέρει και για τον συνάνθρωπό μας, λες και θα εξιλεωθούμε και θα συγχωρεθεί κάθε αμαρτία για όλο τον υπόλοιπο χρόνο που τους έχουμε ξεχασμένους, ίσως και παρατημένους κάπου.
Οι επισκέψεις των πολιτικών σε στρατόπεδα για τις καθιερωμένες ευχές ή στα γηροκομεία για τα κάλαντα θα ξαναγίνουν όχι όμως με την αίγλη των προηγούμενων ετών. Θα φωτογραφηθούν δίπλα στα περήφανα γηρατειά και στους άστεγους των μεγαλουπόλεων για λαϊκίστικους λόγους δίνοντας παράλληλα υποσχέσεις για καλύτερες ημέρες που …..έρχονται.
