Δε θυμάμαι που το είχα διαβάσει και ποιος το είπε αλλά μου έμεινε: «Ενδιαφέρον έχουν οι χαλασμένοι άνθρωποι» , λόγια ενός συγγραφέα . Πάντα κουβαλάω αυτή τη φράση.
«Χαλασμένοι άνθρωποι» , ότι ξεφεύγει από το μέσο όρο , από τη κοινή σκέψη. Βέβαια και ο δολοφόνος και ο τρελός «χαλασμένοι άνθρωποι» είναι. Μα το νόημα της φράσης δεν αφορά τις ψυχικές ασθένειες ή τις εγκληματικές συμπεριφορές. Μια φράση κλειδί για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας , τους φίλους που έχουν κάτι να σου πούνε.
Πάντα κουβαλάω αυτή τη φράση. Και όσο περνά ο καιρός όλο και πιο δύσκολα συναντάς ανθρώπους «χαλασμένους» (με τη καλή έννοια ) . Άνθρωποι που θα πάνε τη σκέψη σου ένα βήμα παρακάτω , άνθρωποι που θα τρέξουν ξανά το αίμα σου.
Αλήθεια πόσο καιρό έχει ο καθένας από μας να γνωρίσει έναν άνθρωπο με τέτοιες ιδιότητες; Συμβατικές καταστάσεις και τετράγωνη λογική. Αυτό κυριαρχεί. Πολλά βράχια και ελάχιστη θάλασσα.
Ίσως με τα χρόνια να έχουμε γίνει πιο δύσκολοι άνθρωποι. Ο ενθουσιασμός δίνει καθημερινά τη θέση του στη λογική και στις υποχρεώσεις. Ίσως οι εμπειρίες μας και η γνώση μας , να αποτρέπουν τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού ή την όποια πρόθεση γνωριμίας με «χαλασμένους ανθρώπους».
Χρόνια και χρόνια στη ίδια λογική. Τετράγωνη λογική. Ακόμη και αυτόν τον έρμο έρωτα τον έχουμε κάνει έρμαιο της λογικής. Και το παράδοξο είναι ότι το ξέρουμε. Και τι κάνουμε; Τίποτα! Οικογενειακές υποχρεώσεις. Συμβιβασμοί.
Πριν χρόνια στην Αγιάσο είχα την τιμή να γνωρίσω έναν τσομπάνη. Ηλικία γύρω στα 65 , ζήτημα αν είχε πάει μέχρι Τρίτη Δημοτικού Δεκαπενταύγουστος. Κόσμος! Περασμένα μεσάνυχτα. Ο φίλος τσομπάνης έπινε το ουζάκι του. Συμπτωματικά καθίσαμε σε διπλανά τραπέζια. Το ρίξαμε στη κουβέντα. Είπαμε πολλά. Πως το έφερε η κουβέντα και αρχίσαμε να μιλάμε για το Ρίτσο. Γυρνάει ο φίλος τσομπάνης και μου λέει «τώρα διαβάζω τα γραφούμενα του Ρίτσου» .
( Εννοούσε τα θαυμάσια πεζά-διηγήματα που έχει γράψει ο Ρίτσος – ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο Ρίτσος έχει γράψει και πεζά εκτός από ποιήματα )
Τρελάθηκα όταν το άκουσα. Και ο καλός φίλος δεν σταμάτησε εκεί. Άρχισε να μου λέει για τον Ελύτη , για τον Καζαντζάκη , για το Σεφέρη. «Εκεί που βόσκω τα πρόβατα ανοίγω το βιβλίο και διαβάζω. Δε καταλαβαίνω πάντα τι λέει αλλά μ’ αρέσει. Καλά νοιώθω. » Αν αυτό δεν είναι αυτός ο ορισμός της ποίησης τότε ποιος είναι;
Η παρέα άρχισε κάπως να τον «δουλεύει» και περιπαίζει το τσομπάνη (καλοπροαίερετα βέβαια) Πόσο άδικοι και αδιάφοροι δεν είναι οι « λογικοί και συνηθισμένοι άνθρωποι»; Πέρασα όλο το υπόλοιπα βράδυ παρέα μαζί του. Παρέα και τα ούζα! Είπαμε πολλά! Για τη ζωή του , για τη μοναξιά του , για το πως έγινε και έμεινε χωρίς οικογένεια , για τη χαρά του βουνού , για το φως των βιβλίων.
Για τους περισσότερους αυτός ο άνθρωπος είναι «γραφικός» ή « χαλασμένος» σύμφωνα με τα λόγια του συγγραφέα..
Κατά τα άλλα βγαίνεις έξω δεκάδες φορές με φίλους , μιλάς ώρες ατελείωτες και τελικά τι μένει; Σχεδόν τίποτα. Όλα έχουν ειπωθεί και όλα έχουν γίνει.
Το νέο παύει να υπάρχει.
Ίσως κάποιοι να ερμηνεύσουν το κείμενο ως αποθέωση της όποιας γραφικότητας. Ασφαλώς και δεν μιλάω για την «ηλίθια γραφικότητα» ή ότι γίνεται από « επαναστατική γυμναστική».
Αναφέρομαι σε ανθρώπους με ζωή αληθινή , σε ανθρώπους που επέλεξαν άλλους δρόμους γιατί δεν μπορούσαν αλλιώς…
