Ποια η μεγαλύτερη τραγωδία; Και πλάνη;
Να μην καταλαβαίνουνε όλα ή να στραβώνουμε τις αράδες κατά τα σημάδια τα εντός;
Διαβάζω. Λίγα, κάποια απ΄ τα πολλά.
Η κάθε λέξη χαράζει μέσα μου τους δρόμους.
Διαβάζω-κι όσα μ αγγίζουν με πληγώνουν γλυκά.
Γράφω κι εγώ, γιατί νιώθω…
Η πλάνη μου, συχνά να ζω μέσ’ απ τις λέξεις.
Να ξορκίσω τους δαίμονες, παλεύω πως δεν είμαι μονάχη, ελπίζω για κάτι δικό μου να φωλιάσει εκεί, μέσα στους άγνωστους και στους γνωστούς.
Κι η μοναξιά θα έχει σπάσει σε πολλά!
Δίχως λόγια κι ανάλωση.
Οι μοναχικές νύχτες.
Ο άπιαστος αέρας του έρωτα που ταξιδεύει τη κάθε μελλοντική ημέρα.
Μα πιο πολύ τα λόγια εκείνου, που ξόρκιζε με όνειρα και πάθος τη πνοή του θανάτου, να μην αφήνει να κοντέψει….
Κάποτε μ’ αφιέρωσε ποίημα του Καββαδία. Πάντα αγαπούσα το Αιγαίο.
Τ’ ομολογώ! Το πιο πολύ το ερμήνευσα κατά πως ήθελα.
Κι ο Ποιητής μου έδειξε την ίδια αίσθηση και για τους δυο: κάποιες φορές δεν μπορούσαν ν’ αγγίξουν οι εαυτοί κι οι αιτίες πολλές.
Νόμιζε πως δεν ένιωθα, δεν ήξερα να ονειρεύομαι.
Νόμιζα τα όνειρά του εκούσια πλάνη, η λογική κουμανταδόρος έπρεπε.
Στο τέλος τα όνειρα κι η λογική, περιέπαιζαν εμάς, τους δυο ανταμωμένους, δίχως αυτό να έχει τέλος…
Χαμένοι και οι δυο; Ή κερδισμένοι;Απ’ τα σημάδια μέσα μου έγραψα.
Όχι για να με καταλάβουν αλλά για εκείνον…
Με την ελπίδα κρυμμένη, πως θα διαβάσει εμένα διαβάζοντας την ιστοσελίδα σου, ένα βράδυ αργά, όπως πριν λίγους μήνες συνηθίζαμε να κάνουμε μαζί …
Ένα διαφορετικό editorial από φίλη της ιστοσελίδας με διάθεση μελαγχολική και ανοιξιάτικη!
Καλό Σαββατοκύριακο
